Rechtsbescherming tegenover de overheid bij de Raad voor - Foyer

More documents

Recommendations

Info

G. DEBERSAQUES en Fr. DE BOCK, Rechtsbescherming tegenover de overheid bij de Raad voor Vreemdelingenbetwistingen Ook de omstandigheden dat men zich omtrent zijn rechten nog diende te informeren bij een derde, kregen geen gehoor in de rechtspraak van de Raad van State 278 . In dezelfde zin overtuigen argumenten betrokken op zijn persoon evenmin 279 Uiteraard mag de verzoeker niet zelf de oorzaak zijn van de uiterst dringende noodzakelijkheid. Zo zal een verzoekster die sedert het verstrijken van haar legaal verblijf getalmd heeft om verlenging te bekomen van haar legaal verblijf, zelf de oorzaak zijn van de uiterst dringende noodzakelijkheid 280 . 4° Argumenten afgeleid uit het niet vertrouwd zijn met de voor de Raad voor Vreemdelingenbetwistingen toepasselijke procedurele voorschriften In het bijzonder verantwoordt de omstandigheid dat, in strijd met artikel 2, 4°, van de wet van 11 april 1994 betreffende de openbaarheid van bestuur 281 , in de bestreden beslissing geen melding wordt gemaakt van de eventuele beroepsmogelijkheden het talmen van verzoeker niet 282 . De enige sanctie 283 die aan de miskenning van deze bepaling is verbonden, is immers het gegeven dat de beroepstermijn niet ingaat. De geldigheid van de bestreden beslissing zelf komt niet in het gedrang 284 . (cc) De negatie van de dringende noodzakelijkheid volgend uit de gevolgde procedure voor de Raad voor Vreemdelingenbetwistingen 77. Van de verzoeker wordt tijdens het verloop van de rechtspleging ook enige waakzaamheid verwacht, op straffe van anders zijn verzoek tot behandeling bij uiterst dringende noodzakelijkheid te zien verworpen worden. Zo ontkent het gelijktijdig indienen van zowel een verzoekschrift tot schorsing van de tenuitvoerlegging (met in hetzelfde verzoekschrift het beroep tot nietigverklaring (art. 39/82, § 3, eerste lid, Vr.W.), als van een verzoekschrift tot schorsing bij uiterst dringende noodzakelijkheid op zich het bestaan van een uiterst dringende noodzakelijkheid 285 . Een vordering tot schorsing bij uiterst dringende noodzakelijkheid veronderstelt immers dat de gewone vordering tot schorsing niet vermag het onheil dat de verzoeker overkomt, te voorkomen, zodat in die logica moeilijk te verklaren is hoe het ogenblik van zijn opsluiting, met zijn raadsman te overleggen. Het zal aan verzoeker komen om dit argument aannemelijk te maken. 278 R.v.St., nr. 57.025, 14 december 1995. 279 B.v. zwangerschap van de verzoeker (R.v.St., nr 84.684, 14 januari 2000); datum van huwelijk vaststellen terwijl verzoeker zich .in een precaire verblijfstoestand bevond (R.v.St., nr. 102.389, 28 november 2003). 280 R.v.St., nr. 89.658, 18 september 2000. Zie ook R.v.St., nr. 97.915, 19 juli 2001. 281 B.S. 30 juni 1994. De Vr.W. kent geen bepaling analoog aan artikel 19, tweede lid, R.v.St.-wet. De vraag rijst of te dezen de lezing van het toepassingsgebied van artikel 2 zoals die blijkt uit de rechtspraak van het Hof van Cassatie door de Raad voor Vreemdelingenbetwistingen zal worden toegepast (zie Cass. 23 oktober 2000, Arr. Cass. 2000, 570, T.F.R. 2001, 1095, noot S. HUYGHE en S. RONSE (In deze zaak overwoog het Hof van Cassatie (verrassend op een organiek i.p.v. een inhoudelijk criterium)) dat de directeur van de belastingen die uitspraak doet over een bezwaar, geen administratieve overheid is in de zin van de wet van 11 april 1994, daar tegen zijn beslissing geen voorziening voor de Raad van State maar wel voor het hof van beroep kan worden ingesteld);. In dezelfde zin, Gent 27 mei 2003, T.Gem. 2005, 257, (kritische) noot R. HOUBEN. 282 Zie voor de toepassing van artikel 19, tweede lid, R.v.St.-wet : R.v.St., nr. 98.634, 30 augustus 2001, R.W. 2001-2002, 634, noot I. OPDEBEEK; R.v.St., nr. 111.433, 11 oktober 2002. 283 Behoudens de gemeenrechtelijke mogelijkheid dat de aansprakelijkheid van de overheid in het gedrang kan komen door dit verzuim. 284 Ch. BAMPS, “Openbaarheid van bestuur. De federale wet van 11 april 1994 toegelicht”, Rec. Arr. R.v.St., 1996, (21) 37. In dezelfde zin wat de rechtspraak betreft inzake artikel 19, tweede lid, R.v.St.wet (zie J. BAERT en G. DEBERSAQUES, o.c. 422-423). 285 R.v.St., nr. 56.730, 6 december 1995, R.W. 1996-97, 225, noot; R.v.St., nr. 92.776, 29 januari 2001. Zie ook infra, nr. 83. 52
G. DEBERSAQUES en Fr. DE BOCK, Rechtsbescherming tegenover de overheid bij de Raad voor Vreemdelingenbetwistingen een verzoeker desalniettemin de beide vorderingen tegelijk heeft kunnen indienen 286 . De verzoeker moet derhalve kiezen tussen de gewone vordering tot schorsing dan wel de vordering tot schorsing bij uiterst dringende noodzakelijkheid (art. 39/82, § derde lid, Vr.W.). Ook het verzoek vanwege de verzoeker om de zaak naar een latere terechtzitting te verwijzen, spreekt de uiterst dringende noodzakelijkheid tegen 287 . Naar analogie met de rechtspraak inzake artikel 94 A.P.R. zal o.i. de verzoeker tevergeefs aanvoeren dat één van de door hem ingeroepen middelen toelaat de zaak af te doen volgens de procedure voorgeschreven door artikel 36 PR RvV en dat zulks een beroep op de procedure bij uiterst dringende noodzakelijkheid rechtvaardigt. De procedure op grond van artikel 36 PRV en de procedure tot schorsing bij uiterst dringende noodzakelijkheid zijn o.i. van elkaar te onderscheiden en kunnen wegens hun onderscheiden aard niet samen gevoerd worden 288 . (c) De vereiste dat de gewone schorsingsprocedure onmiskenbaar te laat zou komen 78. In overeenstemming met het princiepsarrest SPRUYT 289 van de Raad van State, dat nadien talloze navolging kent 290 , mag in het algemeen worden aangenomen dat de verzoeker aan de hand van duidelijke gegevens en feiten moet doen blijken dat, indien de vordering wordt ingesteld volgens de gewone schorsingsprocedure, de uitspraak over deze vordering onherroepelijk te laat zou komen om nog enig nuttig effect te sorteren. Het komt aan verzoeker toe op afdoende wijze aannemelijk te maken dat, mocht de vordering worden onderzocht volgens de gewone procedureregeling inzake schorsing, de schorsing onmiskenbaar te laat zou komen omdat het nadeel dat ernstig wordt genoemd, reeds gerealiseerd zou zijn en niet meer, of alleszins zeer moeilijk nog hersteld zou kunnen worden, met name zo moeilijk als in het geval dat de tenuitvoerlegging van de 286 R.v.St., nr. 92.776, 29 januari 2001. 287 R.v.St., nr. 44.412,11 oktobter 1993; R.v.St., nr. 70.450, 22 december 1997; R.v.St., nr. 70.451, 22 december 1997; R.v.St., nr. 86.752, 10 april 2000. Ofwel staat de uiterst dringende noodzakelijkheid vast en dient de procedure zonder verwijl te worden vervolgd, ofwel staat die niet vast en dan dient logisch de vordering te worden afgewezen. 288 Zie naar analogie inzake de onmogelijkheid tot combinatie van de UDN-procedure met de procedure van “kennelijke gegrondheid” vervat in artikel 94 A.P.R. zoals dit gold voor de opheffing ervan bij artikel 55, 3° van het K.B. van 24 april 2007 : R.v.St., nr. 80.609, 3 juni 1999. Zie ook R.v.St., nr. 108.686, 3 juli 2002. 289 R.v.St., nr. 38.302, 11 december 1991, J.T. 1992, 312, noot D.L., R.W. 1991-92, 989, T.B.P., 1992, 674, noot W. LAMBRECHTS. 290 In de (oudere ?) rechtspraak (zoals b.v. het aangehaalde arrest Spruyt,) werd (nog) vereist dat aannemelijk werd gemaakt dat, in geval de vordering tot schorsing wordt onderzocht met inachtneming van de gewone regels van de schorsingsprocedure, en de schorsing alzo slechts over een paar weken, doch ten laatste binnen vijfenveertig dagen na het instellen van de vordering zou bevolen worden, zij onmiskenbaar te laat zou komen. Gaandeweg werd de verwijzing naar de 45 dagen (veelal : zie b.v. nog R.v.St., nr. 116.708, 5 maart 2003; R.v.St., nr. 118.727, 28 april 2003; R.v.St., nr. 98.829, 12 september 2001) weggelaten - aangezien in de praktijk deze (orde)termijn niet kon worden nageleefd - en vervangen door de vereiste aan te tonen dat, indien de vordering wordt ingesteld volgens de gewone schorsingsprocedure, de uitspraak over deze vordering onherroepelijk te laat zou komen om nog enig nuttig effect te sorteren (zie b.v. R.v.St., nr. 120.844, 20 juni 2003). In het arrest Vanrusselt en cst. (nr. 115.464, 6 februari 2003, T.R.O.S. 2003, 249, noot R. VEKEMAN) werd uitdrukkelijk gesteld dat de termijn van 45 dagen een termijn van orde is en dat “gelet op het overbelast zijn van de Raad van State, de gemiddelde duur van een procedure die niet bij uiterst dringende noodzakelijkheid wordt ingesteld, langer is dan 45 dagen”. Het lijkt aannemelijk dat ook in de rechtspraak voor de Raad voor Vreemdelingenbetwistingen niet zal verwezen worden naar de in artikel 39/82, § 4, eerste lid, Vr.W. bepaalde termijn van 30 dagen. 53
Page 1 and 2: FACULTEIT RECHT EN CRIMINOLOGIE Rec
Page 3 and 4: G. DEBERSAQUES en Fr. DE BOCK, Rech
Page 51: G. DEBERSAQUES en Fr. DE BOCK, Rech
Page 55: G. DEBERSAQUES en Fr. DE BOCK, Rech

Rechtsbescherming tegenover de overheid bij de Raad voor - Foyer

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?