Rechtsbescherming tegenover de overheid bij de Raad voor - Foyer

G. DEBERSAQUES en Fr. DE BOCK, Rechtsbescherming tegenover de overheid bij de Raad voor Vreemdelingenbetwistingen
(ii) Beoordelingscriteria
(aa) Principieel uitgangspunt : het talmen van de verzoeker houdt de negatie zelf in van
het begrip UDN
69. De beoordeling van het bestaan van de uiterst dringende noodzakelijkheid is een
feitenkwestie waarop de Raad voor Vreemdelingenbetwistingen een volle
toetsingsbevoegdheid heeft. Deze geschiedt steeds in concreto.
Een vordering tot schorsing bij uiterst dringende noodzakelijkheid zal worden afgewezen
indien een te grote tijdsspanne is verstreken tussen het ogenblik van kennisneming van
de bestreden beslissing 240 en het tijdstip waarop de vordering tot schorsing wordt
ingeleid. Een verzoeker die te lang talmt om, na kennisneming van de beslissing, een
vordering in te leiden, ziet zijn vordering verworpen worden 241 .
In de concrete omstandigheden moet een dergelijke lange termijn beschouwd worden als
de negatie zelf van het wetsbegrip “uiterst dringende noodzakelijkheid” en is dit talmen
van de verzoeker de logenstraffing van de uiterst dringende noodzakelijkheid die hij
inroept 242 . Uit het verloop van de lange termijn dient derhalve te worden afgeleid dat de
verzoeker zelf niet overtuigd was dat de zaak uiterst dringend was 243 .
70. Een algemene regel die nauwkeurig aanduidt waarbinnen de vordering tot schorsing
moet worden ingediend, bestaat niet : de vordering is immers niet aan specifieke
verjaringstermijnen onderworpen 244 . De termijn zal derhalve afhangen van de concrete
omstandigheden van de zaak 245 . Een casuïstische benadering dringt zich derhalve op.
71. Uiteraard lijkt het ons evident dat voldoet aan deze eis van diligentie, de verzoeker
die het voorwerp is van een verwijderings- of terugdrijvingsmaatregel waarvan de
tenuitvoerlegging imminent 246 is, en die hiertegen een vordering tot schorsing bij uiterst
dringende noodzakelijkheid indient binnen de vierentwintig uren na de betekening van de
beslissing. Dit beroep zal overigens een schorsende werking hebben (art. 39/82, § 4,
Vr.W.).
72. Anders is het ten aanzien van de verzoeker die verzuimd heeft binnen de
vierentwintig uren na de betekening van de bestreden beslissing een vordering bij uiterst
dringende noodzakelijkheid in te dienen. Niet alleen zal het ingeleide beroep dan geen
schorsende werking hebben. Bovendien zal, opdat hij voldaan heeft aan de
grondvoorwaarden van de UDN, hij moeten aantonen dat hij niet te lang heeft getalmd.
Welke de concrete maximale termijn zal zijn, zal in dit geval bepaald worden geval per
geval. Uiteraard gaat deze termijn maar in vanaf de betekening van de bestreden
beslissing aan de betrokkene. Het zal aan de verwerende partij toekomen om dit aan te
240 Het tijdstip om een schorsing bij uiterst dringende noodzakelijkheid in te leiden gaat niet vroeger in :
R.v.St., nr. 105.265, 28 maart 2002.
241 E. LANCKSWEERDT, o.c., 135 en de aldaar aangehaalde rechtspraak.
242 R.v.St., nr. 94.420, 28 maart 2001; R.v.St., nr. 72.400, 12 maart 1998; R.v.St., nr. 39.170, 6 april
1992. Cf. R.v.St., nr. 118.727, 28 april 2003.
243 R.v.St., nr. 93.674, 1 maart 2001; R.v.St., nr. 69.147, 23 oktober 1997; R.v.St., nr. 72.400, 12
maart 1998; R.v.Stnr. 74.911, 1 juli 1998.
244 R.v.St., nr. 79.295, 16 maart 1999.
245 S. DE TAEYE, Procedures voor de Raad van State, Mechelen, Kluwer, 2003, 204. Zie voor andere
toepassingen ook : I. LEYSEN, "Le référé administratif : chronique de jurisprudence des chambres
françaises du Conseil d’Etat", Adm. Publ. (T.) 2000, (83), 159-162.
246 Dit zal vanzelfsprekend het geval zijn wanneer er reeds een datum (en uur) van repatriëring is
gepland. Er is evenwel ook “imminentie” indien de verzoeker van zijn vrijheid is beroofd zelfs indien er
op het ogenblik van het inleiden van de vordering nog geen datum van repatriëring is bepaald (In die zin
: RvV, nr. 3, 8 juni 2007).
47