Rechtsbescherming tegenover de overheid bij de Raad voor - Foyer

G. DEBERSAQUES en Fr. DE BOCK, Rechtsbescherming tegenover de overheid bij de Raad voor Vreemdelingenbetwistingen
van zijn onbekwaamheid, waarbij hem een wettelijke vertegenwoordiger wordt
toegewezen, vooraleer hij door middel van zijn vertegenwoordiger een beroep kan
instellen bij de Raad.
Voor een minderjarige vreemdeling moet een onderscheid gemaakt worden tussen een
niet-begeleide minderjarige vreemdeling en een door zijn ouders of voogd begeleide
minderjarige.
Bij een niet-begeleide minderjarige vreemdeling worden de normaal van toepassing
zijnde regels van het internationaal privaatrecht terzijde geschoven. Omwille van de
voorrangsregel, vervat in art. 5 van de wet van 24 december 2002 betreffende de
voogdij over niet-begeleide minderjarigen 145 , wordt als minderjarig beschouwd de
vreemdeling onder de 18 jaar. Aangezien de Vreemdelingenwet, noch het
procedurereglement voor de Raad voor Vreemdelingenbetwistingen, noch enige andere
bepaling betreffende de toegang tot het grondgebied, het verblijf, de vestiging en de
verwijdering van vreemdelingen, het stilzwijgen bewaren omtrent het vaststellen van de
minderjarigheid van een begeleide ‘minderjarige’ vreemdeling, kan worden aangenomen
dat in deze wél de normaal toepasselijke regels van het internationaal privaatrecht
gelden. Dit maakt dat men dus voor een begeleide ‘minderjarige’ moet nagaan of hij
volgens zijn nationaal recht al dan niet minderjarig is om te kunnen vaststellen of hij
over de vereiste handelingsbekwaamheid beschikt. 146
40. Betreffende de procesbekwaamheid van minderjarigen moeten nog twee
kanttekeningen worden geplaatst.
Ten eerste is de vordering tot schorsing ingesteld door een minderjarige ontvankelijk,
daar de vordering tot schorsing een bewarend karakter heeft. 147 In de praktijk zal de
minderjarige enkel van deze mogelijkheid gebruik kunnen maken in de procedure van
schorsing bij uiterst dringende noodzakelijkheid. Immers een gewone
schorsingsprocedure, als dusdanig, staat in het vreemdelingencontentieux niet op
zichzelf, maar vormt een accessorium van een beroep tot vernietiging, wat maakt dat
een minderjarige niet over de vereiste procesbekwaamheid zal beschikken om het
annulatieberoep in te stellen .
De tweede kanttekening heeft betrekking op de minderjarige met het ‘vereiste
onderscheidingsvermogen’. Ingevolge de jurisprudentie van de Raad van State zou deze
een annulatieberoep kunnen instellen wanneer dit beroep betrekking heeft op strikt
persoonlijke rechten. Het spreekt voor zich dat in het vreemdelingencontentieux enkel
145 Wet van 24 december 2002 betreffende de voogdij over niet-begeleide minderjarigen, B.S. 31
december 2002. Opgemerkt dient te worden dat deze wet enkel van toepassing is op niet-begeleide
minderjarige vreemdelingen die géén onderdaan zijn van een land dat lid is van de Europese
Economische Ruimte.
146 Art. 34 Wetboek Internationaal Privaatrecht; voor een toepassing van deze theorie in de rechtspraak
van de Raad van State: R.v.St. nr. 38.780 van 18 februari 1992 (“Overwegende dat het verzoekschrift
ingediend is door…; […], naar Turks recht een meerderjarige; dat geen stuk overgelegd wordt waaruit
blijkt dat er te zijnen opzichte enige beschermingsmaatregel genomen is of dat de vader toelaat als
wettelijke vertegenwoordiger van zijn zoon de vernietiging van de beslissing van de beroepskamer te
vorderen; dat de vader de nodige kwaliteit mist om zijn zoon voor de Raad van State te
vertegenwoordigen en het beroep derhalve niet ontvankelijk is,) Recentere rechtspraak om deze theorie
te staven is niet voorhanden, doch ook G. DEBERSAQUES volgt in zijn artikel betreffende het contentieux
in het vreemdelingenrecht voor de Raad van State (“Het contentieux in het vreemdelingenrecht voor de
Raad van State: een onderzoek naar de primaire ontvankelijkheidvoorwaarden”, l.c., 193).
147 R.v.St. nr. 67.754 van 1 april 1997 (“Considérant que compte tenu du caractère personnel des
intérêts en jeu, un mineur non accompagné doit être admis à introduire seul une demande de suspension
de l’exécution immédiate de la décision du délégué du Ministre - confirmée par le Commissaire général
aux réfugiés et aux apatrides - de refus d’entrée avec refoulement, singulièrement lorsque cette
demande est introduite selon la procédure d’extrême urgence en raison de l’imminence de l’exécution de
la décision attaquée et que le caractère d’extrême urgence de la demande n’est pas contesté par les
parties adverses ») ; S. DE TAEYE, Procedures voor de Raad van State, Mechelen, Kluwer, 2003, randnr.
23; G. DEBERSAQUES, “Het contentieux in het vreemdelingenrecht voor de Raad van State: een
onderzoek naar de primaire ontvankelijkheidvoorwaarden”, l.c.,194.
28