Rechtsbescherming tegenover de overheid bij de Raad voor - Foyer

G. DEBERSAQUES en Fr. DE BOCK, Rechtsbescherming tegenover de overheid bij de Raad voor Vreemdelingenbetwistingen
2° de bestreden rechtshandeling dient uit te gaan van een Belgische administratieve
overheid 66 ;
3° de bevoegdheid van de Raad van State mag niet zijn uitgesloten door de Grondwet -
i.e. de problematiek van het juridisdictioneel pluralisme of de bevoegdheidsverdeling
tussen de gewone en de administratieve rechtscolleges die terug te vinden is in de
artikelen 144, 145 en 146 G.W. 67 - of door de wetgever.
18. Wat de uitsluiting door de wetgever van de bevoegdheid van de Raad voor
Vreemdelingenbetwistingen betreft, is ondanks de algemene termen waaronder het
genoemde artikel 39/2, § 2, Vr.W. de annulatiebevoegdheid van de Raad omschrijft, de
bevoegdheid van de Raad uitgesloten - zelfs indien aan alle primaire
ontvankelijkheidvoorwaarden 68 is voldaan - indien de wetgever een beroep heeft
opengesteld bij de gewone rechtbanken tegen de beslissing van de administratieve
overheid 69 .
19. De beslissingen, genomen op grond van de vreemdelingenwet waartegen bij de
Raad een annulatieberoep kan worden ingediend zijn inzonderheid 70 :
1° asielaanvragen ingediend door onderdanen van een lidstaat van de Europese Unie;
2° de beslissingen van de minister of diens gemachtigde met betrekking tot de
zogenaamde Dublin-beslissingen (vaststellen van de Staat die het onderzoek van een
asielaanvraag moet doen);
3° beslissingen genomen door de minister of zijn gemachtigde in de andere geschillen
(toegang/verblijf/vestiging/immigratie sensu lato);
4° de beslissingen van de minister of zijn gemachtigde om een latere asielaanvraag niet
in aanmerking te nemen (art. 51/8, tweede lid, Vr.W.);
Alhoewel art. 39/2, 2 Vr.W. niet verwijst naar de impliciete (weigerings)beslissing, sluit
de algemeenheid van de bevoegdheid niet uit dat ook deze impliciete beslissingen het
voorwerp kunnen uitmaken van een annulatie- en schorsings)vordering. Uit de
afwezigheid van een normatieve bepaling (vgl. met art. 14, § 3, R.v.St.-wet) die het
stilzwijgen van het bestuur op een correct ingediende aanvraag gelijkstelt met de
verwerping van die aanvraag (i.e. de zgn. “impliciete weigeringsbeslissing”) mag niet
worden afgeleid dat een dergelijke beslissing niet vatbaar voor annulatie (en schorsing)
zou zijn. Voor de voorwaarden waaronder het stilzwijgen kan worden beschouwd als een
afwijzende beslissing, kan teruggegrepen worden naar de beslissingscriteria die de Raad
van State ter zake hanteerde om te besluiten tot het bestaan van een impliciet
afwijzende beslissing voordat bij wet van 3 juni 1971 71 met artikel 14, derde lid (thans
art. 14, § 3) R.v.St.-wet een wettelijke constructie van de fictieve weigeringsbeslissing
werd bepaald. Deze criteria zijn : het bestuur moet verplicht zijn om te beschikken op
66
In navolging van bepaalde auteurs (zie J. BAERT en G. DEBERSAQUES, Raad van State.
Ontvankelijkheid in Administratieve rechtsbibliotheek, Brugge, die Keure, 1996., p. 7, nr. 2; J. FALYS,
La recevabilité des recours en annulation des actes administratifs, Brussel, Larcier, 1975, p. 21-22, nr. 3;
W. LAMBRECHTS, o.c., 180-181 en J. SALMON, o.c., 222) beschouwen wij deze vereiste als een
bevoegdheidsvoorwaarden, niet als een ontvankelijkheidvoorwaarde die verband houdt met het voorwerp
van het beroep.
67
I.e. de hele "juridische metafysica" (Cf. E. LANCKSWEERDT, Het administratief kort geding,
Antwerpen, Kluwer rechtswetenschappen België, 1993, p. 218, nr. 455) ter zake die in wezen op
dezelfde wijze geldt als inzake de bevoegdheid in volle rechtsmacht. Verwezen wordt naar hetgeen
hiervoor is uiteengezet.
68
Voor dit begrip, zie inz. J. BAERT en G. DEBERSAQUES, o.c., 2.
69
Zie supra randnr. 7.
70
Zie advies van de Raad van State, afdeling wetgeving, Wetsontwerp tot hervorming van de Raad van
State en tot oprichting van een Raad voor Vreemdelingenbetwistingen, Memorie van toelichting, Parl. St.
Kamer, zittingsjaar 51, nr. 2479/001, 321.
71
Wet van 3 juni 1971 tot wijziging van de wetten betreffende de Raad van State, B.S. 19 juni 1971.
13