Rechtsbescherming tegenover de overheid bij de Raad voor - Foyer

G. DEBERSAQUES en Fr. DE BOCK, Rechtsbescherming tegenover de overheid bij de Raad voor Vreemdelingenbetwistingen
Kan de Raad op grond van de hem voorliggende feitelijke gegevens niet tot de
uitoefening van zijn volle rechtsmacht – hervormen dan wel bevestigen – komen, dan
dient hij – in plaats van zelf op onderzoek te gaan of dit te bevelen - de bestreden
beslissing te vernietigen 53 . Wat dit betreft, moet er in de marge hiervan op gewezen
worden dat de bewijsregels van de feiten die het voorwerp van het geschil uitmaken, vrij
zijn. 54 Gelet op het inquisitoriaal karakter van de rechtspleging, beantwoordt de
verdeling van de bewijslast evenmin aan de regels actor incumbit probatio en reus in
excipiendo fit actor die voor de burgerlijke rechter gelden. Volgens de regels van het
administratief procedurerecht, rust op degene die een (asiel)aanvraag indient de
verplichting zijn volledige medewerking te verlenen aan het onderzoek 55 . Zo komt de
asielzoeker die niet ingaat op een verzoek tot verhoor vanwege de Commissaris-generaal
voor de vluchtelingen en de staatlozen tekort aan deze plicht tot medewerking. Hieruit
volgt dat, wanneer de verzoeker later voor de Raad bepaalde feiten aanvoert, het in
strijd zou zijn met deze medewerkingplicht indien de Raad de vernietiging zou bevelen
ten einde de Commissaris-generaal voor de vluchtelingen en de staatlozen toe te laten
over te gaan tot het verhoor van betrokkene 56 . Er anders over denken, betekent dat de
Commissaris-generaal voor de vluchtelingen en de staatlozen andermaal, maar nu bij
arrest, moet worden gelast met het onderzoek van de grond van de zaak - onderzoek dat
hij, toen het ogenblik daarvoor was gekomen, niet heeft kunnen doen ingevolge het
gebrek aan interesse van verzoeker. Een dergelijke opdracht, die het normaal verloop
van de procedure zou verstoren, kan niet worden gegeven terwille van een partij die zelf
nagelaten heeft aan de procedure mee te werken 57 . De Raad zal zich derhalve steunen
in zijn besluitvorming op de gegevens vervat in het dossier zoals dit hiervoor werd
beschreven. Inzonderheid zullen, bij gebrek aan nader onderzoek, de (loutere)
verklaringen van de verzoekende partij in casu geen bewijs van de aangehaalde feiten
zijn 58 .
15. Het jurisdictioneel beroep is automatisch schorsend. Luidens artikel 39/70 Vr. W.
kan, behoudens mits toestemming van betrokkene, tijdens de voor het indien van het
beroep vastgestelde termijn en tijdens het onderzoek van dit beroep, ten aanzien van de
vreemdeling geen enkele maategel tot verwijdering van het grondgebied of terugdrijving
gedwongen worden uitgevoerd.
Een vordering tot schorsing van een dergelijke beslissing zal dan ook (kennelijk)
onontvankelijk zijn : zij heeft immers geen nut want wat al is geschorst (krachtens de
wet of door de rechter) kan geen tweede maal geschorst worden 59 . A fortiori heeft een
van verdediging wordt niet miskend door de rechter die, uit eigen beweging, zijn beslissing op een
reglementair besluit steunt, ook al zou dit niet aan het dossier van de rechtspleging zijn toegevoegd
(Cass. 10 maart 1988, Arr. Cass. 1987-88, 910, Pas. 1988, I, 837 en R.W. 1988-89, 255). Ook dit zijn
openbare akten waarop de rechter kan steunen indien die niet in het dossier rusten.
53 Voor een toepassing, zie b.v. Vaste Beroepscommissie, nr. 05-1200/annulation001/cd, 6 maart 2007.
54 Naar Belgisch recht bestaat er geen gereglementeerd bewijsstelsel. De geadiëerde rechter heeft ter
zake een ruime appreciatiebevoegdheid van de overgelegde stukken. In voorkomend geval kan hij
bovendien uitgaan van wettelijke vermoedens (b.v. art. 39/59 Vr.W.) of kan hij inlichtingen en
bescheiden inwinnen bij de partijen (art. 39/63 Vr.W.).
55 Cfr. R.v.St., nr. 97.314, 19 juni 2001.
56 In die zin : Vaste Beroepscommissie, nr. 06-4601/W12.437, 16 maart 2007.
57 Vaste rechtspraak van de Raad van State inzake de sanctie bij gebrek aan medewerking (aan het
auditoraat) : zie R.v.St., Sophie, nr. 101.253, 29 november 2001; R.v.St., nr. 132.477, 16 juni 2004.
58 In die zin, Vaste Beroepscommissie, nr. 06-3871/W12.464, 29 maart 2007.
59 Zie meer in het algemeen inzake het nut van een vordering tot schorsing indien de bestreden
beslissing reeds is geschorst, inz. .G. DEBERSAQUES, “Knelpunten in de schorsingsprocedure voor de
afdeling administratie. Een prima facie-onderzoek van de primaire ontvankelijkheidsvoorwaarden van de
vordering tot schorsing” in 50 jaar Raad van State? G. BAETEMAN, G. DEBERSAQUES en M. VAN DAMME
(eds.), Brugge, die Keure, 1998, (37) 79-88; G. DEBERSAQUES, "Over de schorsing door de Raad van
State van een reeds door de kort gedingrechter geschorste beslissing" (auditoraatsverslag bij R.v.St., nr.
51657, 16 februari 1995), Recente Arresten van de Raad van State, 1994, 323-324; G. DEBERSAQUES,
"Wat is geschorst door de Raad van State kan geen tweede maal door de Raad van State worden
geschorst" (noot onder R.v.St., nr. 87.741, 31 mei 2000), R.W., 2000-2001, 625-626.
11