> ï

'\-i- -étWÊwm
\ ".
i* 'J
> ï
■rfiP»
J r J A *M M il
■ i^l
MAE WEST
PAi^MOüNT^FIl
:

-^r"-
^
va
■«;*»
'kWi
jfaMÜHtfiy*
(Derothaa
Krat) «B Bud
(Noah B»«ry Jr.)
Bos* probMrt dan
TuUtrecht«! met
nUuweB mo*d te
baiielen.
ÏÏWiTSd i" Re9ie: Milton c ^ uth -
■•« nog niet, dat Universal-film.
»ommlge blondines D , .,
gevaarlllk zijn. oud Mason Noah Beery Ja
George Regan ... William Gargaii
Rose Whitney Dorothea Ken]
Judy Williams Nan Gre^f
Paul Lewis Roland Dre\
Mevrouw Lewis Polly Rowlei
McNeill John Butlel
Bud Mason is in training vooJ
het bokskampioenschap midJ
dengewicht, doch zijn manal
ger, George Regan, heeft niet veel
fiducie in zijn pupil. |
Er is een meisje, Judy Williamsj
dat met Bud en Regan samenwerk!
en verliefd is op den aanstqander
kampioen, maar deze merkt haar am-
•er op en vecht met ongekender
oed en vastberadenheid voor he(|
impioenschap.
Dan doet zich een struikelblok vooj
zijn carrière in den vorm van d^
londe filmactrice Rose Whitney!
wier charme hem training en mana-l
:t vergeten. Kort daarna moet hij tegen Prince Pearl vechten,!
hij verwaarloost zijn training totaal en wint alleen door zijnl
moed.
Dan is het oogenblik aangebroken, waarop Mike Shay, de kam-
pioen, toestemt in een gevecht met Bud, maar als het contract is|
geteekend, trouwt Bud met Rose en begeeft zich op de huwelijks-,
reis. Na zijn terugkeer is er maar heel weinig tijd om te trainen,!
maar wederom is het zijn moed, die hem de overwinning bezorgt enl
daarmede het kampioenschap. f
Thans begeeft Bud zich met zijn vrouw naar Europa en als hijl
na een jaar terugkeert, zijn al zijn vrienden lucht voor hem. Reiganj
breekt met hem, maar als Bud op den avond van zijn gevecht met!
O'Keefe verneemt, dat Rose een ander boven hem verkiest, komtl
zijn vechtersnatuur weer boven en hoewel hij de match verliest!
breekt hij met Rose en wendt zich weer tot Regan. Deze zal hem!
wederom steunen in zijn strijd om succes, terwijl Judy, wier liefde!
eindelijk door hem beantwoord wordt, hem trouw terzijde zal staan.
„Zoo moot J« vochton." «egt Mc Noill logon Judy on George
mpfidi
ZICHZELF
VOND
(The man who found himself).
Regie: Lew Landers.
RKO-Radio-film.
Jim John Beal
Doris Joan Fontaine
Dick Philip Huston
Barbara Jane Walsh
Stanton George Irving
Nosey James Conlin
Roberts Frank M. Thomas
Helen Diana Gibson
Patiënt Dwinght Frye
Hobo Billy Gilbert
L>
l

Doris op bezoek
bij Stemton en
Barbara. De dok-
ter belooft haar
mee naar Los An-
geles te gaan.
Twee vrouwen die
elkaar begrijpen.
Doris en Barbara.
Dick vindt zijn
vriend Jim, wien
de ontbering goed
is aan te zien.
De operatie in 't
vliegtuig.
Door zijn medische kennis heeft Jim
een goede kans om bij den ambulance-
dienst te komen op het vliegveld, doch
hij wil niets meer met zijn verleden te
maken hebben en verzoekt Dick nie-
mand iets te vertellen van zijn vroeger
leven. Maar juist dat vroegere leven
van hem is wat Doris King, een ver-
pleegster bij het ambulance-vliegtuig,
zeer interesseert en zij komt er achter
dat hij zijn brevet heeft.
Als er dan ook een plotselinge drin-
gende oproep komt voor het ambulance-
vliegtuig en Dick niet spoedig te be-
reiken is, haalt zij Jim er toe over het
vliegtuig te besturen. Als gevolg hier-
van wordt Jim bij Roberts, den direc-
teur, geroepen en aangesteld als piloot.
Dit brengt echter met zich mede, dat
Jim een nieuw vliegbrevet noodig heeft,
waarbij zijn ware naam ter sprake komt.
Een journalist, die wil weten wie Jones
in werkelijkheid is, krijgt den beambte
er toe hem Jims waren naam te zeggen,
maar Doris weet hem te bewegen hier-
aan geen ruchtbaarheid te geven.
Doris bewerkt Roberts Jim aan te
stellen als piloot voor den ambulance-
dienst, een benoeming die Jim woedend
maakt. In het twistgesprek, dat hierover
tusschen Doris en Jim ontstaat, zegt
Doris hem dat zij weet wie hij werke-
lijk is en dat hij een lafaard is, die niet
weet te vechten. Verbitterd gaat Jim
naar zijn kamer om te pakken en te ver-
trekken. Dick deelt hem mede, dat
Doris de stad reeds heeft verlaten en
door voor te wenden dronken te zijn.
krijgt hij er Jim toe zijn vasten vlieg-
dienst op El Paso van hem over te
nemen.
Doris heeft zich inmiddels naar Jims
woonplaats begeven, waar zij met de
hulp van Jims vroegere verloofde Bar-
bara den ouden dokter Stanton er toe
overhaalt met haar mee naar Los An-
geles te gaan. Barbara is inmiddels met
een ander verloofd.
Tijdens zijn vlucht naar El Paso be-
sluit Jim zijn baan te houden. Hij is op
het vliegveld als er een dringende op-
roep komt voor dokters en verpleeg-
sters voor den trein naar Los Angeles,
die in de bergen is verongelukt. Jim
vliegt met een aantal verpleegsters naar
de plaats van de ramp, terwijl Dick zal
volgen met een vliegtuig met dokters.
Bij den verongelukten trein aangeko-
men, vindt Jim daar tot zijn verbazing
Doris en zijn vader, die uitgeput is
door zijn pogingen hulp te verkenen
en thans een operatie wil gaan verrich-
ten, waartoe hij physiek eigenlijk niet
meer in staat is.
Jim trekt een doktersjas aan en ope-
reert. Doris geeft een verklaring en
terwijl de oude dokter Stanton vol be-
wondering zijn zoon gadeslaat, gaan
Jim en Doris verder om den verongeluk-
ten passagiers bij te staan.
Leul« Lumlira vertoonde In 1895 In de kalden van hat Grand CaM In Parij• da aaral« films
Een koningin snelt te hulp.
In den tijd toen Adolph Zukor nog worstelde
met de moeilijkheden van den bonthandel, ver-
toonden de gebroeders Lumière in de kelders van
Grand Café in Parijs de eerste films. De gebroe-
ders Lumière hadden, anders dan Edison, geen
kijk-door-het-gaatje-machine uitgevonden, maar
hadden al dadelijk het principe van de projectie
op een scherm toegepast. De datum van den 18den
December 1895 zou een historische datum wor-
den in de geschiedenis van de filmindustrie. Het
programma, dat de gebroeders Lumière vertoon-
den, was rijk gevarieerd. Het was „La sortie des
usines Lumières", „L'arrivéc dun train", „La mer
par gros temps ' en ten slotte een komisch filmpje
„De bedrogen bedrieger" of te wel „L'arroseur
arrose", zijnde het verhaal van een meneer, die
bloemen wil begieten en ten slotte zelf begoten
wordt. ^
De uitvinding „sloeg aan". Het oude Europa
interesseerde zich sneller voor het wonder van
de levende fotografie dan Amerika. Maar de
Europeesche film ging andere banen. Daar was
George Milies, die lang voor zekere Fleischer
loopen kbn, teeken- en trucfilras vervaardigde, won-
derlijke filmgeschiedenissen, waarin schoenen zoo
maar door de kamer wandelden en een arm zich
afscheidde van een mannenlichaam om op eigen
gelegenheid aan het exploreeren te gaan in een
doodgewone huiskamer.
Deze George Milies probeerde ook voor het
eerst stemming in een film te brengen: een of ander
hooggeplaatst personage was gestorven en zou be-
graven worden. „Dat moet een indrukwekkende
film worden." dacht Milies en dus draaide hij den
slinger van het opname-apparaat extra langzaam,
want hoe plechtstatiger de gang der deelnemers
aan de begrafenis des te indrukwekkender moest
het geheel worden. Het liep allemaal echter anders
af. Want toen deze zoo langzaam opgenomen film
in gewoon tempo bij de vertooning werd ge-
draaid, draafden'de begrafenisgangers in vliegende
vaart over het doek. Ja, ja, de film moest ook in
Europa nog heel wat leeren.
Sarah Barnhard In 1869
Maar één ding had Europa voor op Amerika:
de acteurs waren in de Oude Wereld niet bang
om voor de lens te verschijnen. In Amerika behan-
delden de actrices en acteurs de film zeer uit de
hoogte. Een tooneelist van stand bemoeide zich met
de film niet. Maar in Europa verwaardigde nie-
mand minder dan Sarah Bernhard zich om in 1908
al voor de lens de rol van de Dame met de Ca-
melia's te spelen dertig jaar voor Greta Garbo
aan deze rol dacht. En toch mislukte die film, om-
dat men ook in Europa nog moest leeren, dat film
film is, en tooneel tooneel. De naar lucht happende
Safah Bernhard, die op het doek stond te gebaren
en te tooneelacteeren, was werkelijk geen succes.
En Asta Nielsen kwam en boekte groote succes-
sen. In Italië ging men ook al films maken, na-
tuurlijk naar de oude geschiedenissen van het
roemruchte Romeinsche Rijk. Macistes groote tijd
kwam. De sterke man en de groote massa deden
hun intrede in de film.
Dan maakt Sarah Bernhard de film ..Queen
Elisabeth ', een film langer en indrukwekkender
dan alle voorgaande films. Een film. die bijkans
een uur duurde.
Adolph Zukor krijgt in het verre Amerika be-
richt van de vermetele plannen der jonge Franschc
filmindustrie. Jaren achtereen voert hij nu al in de "
Nieuwe Wereld den strijd voor zijn meening. dat de
films lang moeten zijn, minstens een uur lang en
dat de beste actrices en acteurs zulke hooge sala-
rissen moeten worden geboden, dat zij hun tegen-
zin tegen de film wel zullen moeten overwinnen.
Jaren achtereen heeft men Zukor laten praten. Men
erkende zijn kwaliteiten én zijn inzicht in de moge-
lijkheden van de film, maar die verhalen van hem
over de lange films, die er komen moesten en de
dure actrices, die er in moesten meespelen die
verhalen nam men met heel veel korreltjes zout.
Als dan de tijding uit Europa komt, dat daar een
film van een uur lengte en met Sarah Bernhard er
in. gemaakt naar een bijna klassiek gegeven, zal
worden vervaardigd, voelt Zukor de golf onder
zich omhooggaan. Nu is het tijd om je schrap te
zetten.
Zukor schraapt hij elkander wat hij aan con-
tanten bijeen kan brengen. Heel de Amerikaansche
filmwereld lacht onbedaarlijk, wanneer zij ver-
neemt,* dat Adolph Zukor voor een Europeesche
film 25000 dollar heeft betaald. Men verklaart hem
voor gek. Zulk een geldverspilling heeft de wereld
nog nooit aanschouwd. De film wordt een misluk-
king. Zoo ongeveer luiden de oordeelen van zijn
vrienden en vijanden.
Adolph Zukor toont zijn ouden koppigen trots.
Hij gelooft in zijn eigen meening. Nog voor de
film in Amerika is gearriveerd, richt hij de maat-
schappij „Famous Players Company" op. Een
klein kapitaaltje vormt den grondslag tien jaar
later zullen de aandeelcn bij elkander 25 millioen
gulden waard zijn, maar dat weet de jonge Ame-
AVOLPH
ZUKOß
rikaansche filmwereld nog niet, die bulderend lacht
om de leuze „Famous Players in famous plays".
Op 12 Juli 1912 — historischen datum in de
filmgeschiedenis — wordt bij de New Yorksche
douane de film „Queen Elisabeth" ingeklaard.
Tot dusver heeft Adolph Zukor den strijd voor
zijn ideeën alleen gevoerd. Nu is hem een koningin
ter hulp gesneld: Sara Bernhard.
Want het ongeloofelijke geschiedt: de lange film
verovert met één slag het publiek. Het loopt storm
op de cassa's. Wat niemand wilde gelooven, blijkt
waar te zijn: het publiek verlangt in de bioscoop-
theaters beschaafd amusement, op behoorlijk niveau
en gespeeld door goede spelers'.
Met den voorsprong, dien Zukor op de anderen
heeft, neemt hij de verplichting op zich om de
theaters te voorzien van de films, die ze noodig
hebben. Hij gaat „De Graaf van Monte Christo"
op stapel zetten en „De gevangene van Zenda".
Elke twee weken levert zijn studio (ergens in een
achterstraat van New York gelegen) een groote
film af. Adolph Zukor laat het niet bij halve
maatregelen.
Hij is de eerste, die het voor de filmindustrie
ongehoorde feit bestaat om op de aanplakbiljet-
ten ook, met groote letters nog wel, de namen te
zetten van de dames en beeren, die in de film
meespelen. Wat vroeger een schande was, waar-
voor een behoorlijk tooneelspeler zich schaamde,
wordt thans een eer. Zukor heeft immers als de-
vies: goede spelers in goede stukken. Wie dus
zijn naam met groote letters op zijn aanplakbiljetten
gedrukt ziet staan, ontvangt daarmede een brevet
van groote bekwaamheid.
En de actrices en acteurs — kinderen als het
zijn — komen op deze eer af. Maar Zukor is kies-
keurig. Wat het precies is, weet hij niet, maar
hij heeft lang voor anderen bemerkt, dat niet alle
goede acteurs-van-de-planken ook goede-acteurs-
van-het-witte-doek zijn. Er is een geheimzinnig
ik-en-weet-niet-wat, dat plotseling iemand tot een
goed filmacteur maakt. Het woord foto-geniek moet
dan nog uitgevonden worden, maar Zukor heeft al
een vaag gevoel van wat het zeggen wil. Daar is
bijvoorbeeld dat jonge meisje: Mary Pickford. Op
het tooneel een besliste mislukking, maar in de
film „de engel met de gouden krullen" waar alle
moeders van droomen.
(Wordt vervolgd)
Ada Nlalsan

Wallar CatlaH, Charla* BuHar-
werth an Charlaf Wlnnlngar.
LAGPOARADE
Peaches O'Day | • ., KM xtr .
Mile Fifi j "
Rechercheur Mc Carey Edmund Lowe
Graves Charles Butterworth
„Nifty" Baily Walter Cadett
„Trigger" Mike Roger Imhof
Van Raleigh van Pelten van Husen van Doon Charles Winninger
Fritz Kraufmeyer , , Herman Bing
Cabby Chester Conklin
Inspecteur Quade Lloyd Nolan
George Rector George Rector
Paramount-film.
Mac Wcst
Regie: A. E. Sutherland.
^^mstreeks 1890 bezat New York in Peaches O'Day een
populaire figuur. Peaches was een knappe jongedame,
die met acteeren en zingen in cabarets en revues aan
den kost kwam, en die in tijden van werkloosheid er toe
overging de Brooklyn Brug te verkoopcn aan onnoozele
slachtoffers, tot wie het niet doorgedrongen was, dat deze
onvervreemdbaar gemeente-eigendom is.
In verband met deze liefhebberij, en haar vaardigheid
in zakkenrollen, werd Peaches geregeld gearresteerd en over
de stadsgrenzen gezet. Maar zij had haar hart aan New
York verpand en keerde telkens terug. Ook op Oudejaars-
avond 1899 kan Peaches het weer niet laten zich onder de
vroolljke New Yorkers te mengen. Ze verkoopt de Brook-
lyn Brug nog eens, maakt kennis met een ouden million-
nair, van Raleigh Van Pelten van Husen van Doon,
verschaft zich uitgaanstoiletten door een winkelruit uit
te snijden en krijgt een rol aangeboden in Nifty Baily's
nieuwe revue.
Die rol durft zij echter niet te accepteeren met het oog
op de vele bevelen tot inhechtenisneming, die haar
bedreigen, maar Nifty bedenkt, dat zij zich als een
Fransche ster kan uitgeven, kersversch uit Europa,
waarbij een zwarte pruik voor de noodige ver-
momming zal zorgen. Zij zal met een boot uit
Boston komen en Nifty zal zorgen, dat de
pers bij haar aankomst aanwezig is.
Rechercheur McCarey echter gooit
roet in het eten. Hij is wel is
waar erg verliefd op
Peaches, maar
hij kent
Ean muslak-avandja bl| dan
mllllannalr. Haa Watl ipaal«
dan bavantaen
zijn plicht. Als hij Peaches bij Nifty vindt,
neemt hij haar mee; eigenlijk moest hij haar
opbrengen, maar hij beperkt zich er om
harentwil toe haar weer eens de stad uit te
zetten. En hij brengt haar op de boot naar...
Boston!
Natuurlijk speelt hij daarmee Nifty en
Peaches juist in hun kaart, en Nifty begint
direct een grootscheepsche reclame-campagne
voor het aanstaande optreden van de groote
Parijsche ster: mademoiselle Fifi (alias Peaches
O'Day). Millionnair Van Doon, tot dusver
vrouwenhater, is door Peaches omgetooverd in
een galant man en hij is het, die het geld voor
de nieuwe revue verstrekt.
De première wordt een groot succes, en de
eenige, die in mademoiselle Fifi Peaches herkent
is McCarey, die daar natuurlijk het zwijgen
toe doet. Flfl maakt diepen Indruk op het hoofd
der New Yorksche politie John Quade, een man
die druk aan politiek gekonkel doet en hoopt
zich tot burgemeester te kunnen doen verkiezen.
Hij wil met Flfl uit, maar zij wil niets van hem
weten. Dan dreigt Quade het theater te zullen
sluiten, zoogenaamd met het oog op brand-
gevaar, doch McCarey weigert Quades bevel
in dezen uit tdHberen. Hij wordt ontslagen,
doch wint daamffi het hart van Flfi/Peaches.
Om de revue te redden gaat Fifi bij Quade
op bezoek, weet hem op een afstand te houden,
rooft uit zijn archief allerlei bewijsmateriaal
tegen haarzelf en eenige anderen, en bereikt
dat het theater niet gesloten wordt. Kort daar-
op merkt Quade, dat Flfl Peaches is, maar
hij kan haar niet arresteeren, omdat zijn bewijs-
materiaal is verdwenen.
Peaches haalt Van Doon, die voorzitter is
van New Yorksch Anti-Corruptie-Comité, over
om McCarey tegen Quade candidaat te stel-
len en dan begint er een geweldige verkiezings-
campagrie, waarbij alle comedianten zich achter
Peaches aan McCareys zijde scharen. Als
Quade daardoor zijn kansen ziet verminderen,
geeft hij zijn handlangers opdracht McCarey
te ontvoeren, maar Peaches krijgt hiervan tijdig
de lucht en gaat maatregelen nemen.
Desondanks zien wij Quades volgelingen
McCarey oplichten en op den beslissenden
avond der groote meeting moet
hij, gebonden

Cecil en zijn moeder
zijn gelukkig. (Her-
mann Braun, Pola
Negrl en Hans Lei-
belt).
zoon, die op de ren-
1 baan een ongeluk
heeit gekregen.
EEN EYZNDERE
Regie: Nunzio Malasomma. Tobis-film
Carmen Casini Pola Negr
Therèse Josefine Dora
Cecil Lasko Hermann Braur
Bartell Herbert Hübnei
Mevrouw Latour Hansi Arnstaedt
Colette, haar dochter Suse Gra
Sam Milbrey Hans Leibe)
Smith Harald Paulsen
Slechts weinigen weten, dat de gevierde zangeres, Car
men Casini, een zoon heeft. De jonge Cecil is een aar
dige bengel, verwend en zorgeloos en hij bekommer
er zich niet om waar zijn moeder het geld vandaan Jiaalt on
aan zijn hartstocht voor de sport te kunnen voldoen.
Op zekeren dag krijgt Cecil op de renbaan een ongeluk
Carmen dringt zie
door het publiek 0|
de tribune heen on
naar haar kind te kun
nén gaan. De ston
rukt haar mantel opc
en de neergutsenc
regen doorweekt haa
Ze let er niet op. Haa
eenige gedachte
voor haar zoon en a
zi^ hoort, dat het onge
luk niet ernstig ii
zakt ze van opwindir
■
^■1
CecU W* 'i
moeder all
en vreugde op de autobaan ineen. Dit alles
heeft haar stem geen goed gedaan, temeer,
daar zij nog pas kort geleden genezen is
van een lichte aandoening aan haar stem-
banden. Doch den genadeslag krijgt haar
prachtig geluid, als zij in het ziekenhuis,
waar haar zoon ligt, den man ziet, die
Cecils vader is. De dokter, dien zij onmid-
dellijk raadpleegt, zegt haar de bittere
waarheid, namelijk dat ze nooit meer zal
kunnen zingen...... Cecil vermoedt niets
van deze tragedie.
Als de jongen hersteld is, maakt hij in
een opgewonden toestand een speelschuld.
Hij moet het geld hebben, anders want
hij zal zich niet laten arresteeren. Carmen
weet maar één weg om het geld te krijgen.
Ze onderteckent een contract om in Ame-
rika te zingen, vraagt voorschot en redt
daarmee haar jongen. Het contract nako-
men kan ze natuurlijk niet en de cata-
strophe laat niet lang op zich wachten,
een schandaal is onvermijdelijk. Carmen
Casini, die haar heele leven alleen aan
haar zoon gedacht heeft, moet het bele-
ven, dat haar zoon zich van haar af-
wendt
Nu grijpt echter Cecils vader in. Hij
corrigeert het resultaat van een al te
groote moederliefde, daarmee tevens goed-
makend wat hij Carmen jaren geleden
heeft misdaan.

Bonita Granville Willy Birgel Käthe ron Nagry Margaret Lindsay
NIEUWS UIT DE STUDIOS
Louise Stanley en Jack Randall vertolken de
hoofdrollen in de Monogramfllm „Gunsmoke
trail". Regisseur is Sam Newfield.
Hilde KxaU speelt te Weenen een der belang-
rijkste rollen in de Styria-film „Der Hampelmann".
Signa Raaso vervult de hoofdrol in de Ire-film
„Carrière", welke te Stockholm wordt opgenomen.
Käthe von Nagy en Willy Fritsch treden op
in de Ufa-film „Am seidenen Faden", welke onder
regie van Robert Stemmte wordt opgenomen.
John Carroll werd geëngageerd voor de hoofd-
rol in „Copra".
Albert Haekett en Frances Goddrlch, het
scenario-schrijverspaar, hebben een nieuw con-
tract met de Metro Goldwyn Mayer gesloten. De
manuscripten voor „The thin man" en # voor
„Tarantella" zijn van hun hand.
In aansluiting op een vorig bericht, melden de
Warner Bros-studio's, dat behalve Errol Flynn en
de vier gezusters Lane, Claude Rains, May Rob-
son en Gale Page eveneens een hoofdrol zullen
uitbeelden in „Because of a man", een rolprent
naar een verhaal van Fannie Hursi
■
Greta Garbo
Emma Oramatlea zal te Rome de vrouwelijke
hoofdrol vertolken in de film „Deze vrouw" van
Cesare Giulio Viola.
Greta Garbo zal in een Chopin-fllm als George
Sand op het witte doek verschijnen.
Oaa Johnson zal een nieuwe film in Afrika op-
nemen. De expeditie zal ongeveer een jaar
onderweg blijven.
Herbert Weissbach speelt een belangrijke rol
In de Meteor-fllm „Ich liebe dich".
Richard Thorpe zet „The toy wife" in scène.
De hoofdrollen zijn in handen van Luise Rainer,
Melvyn Douglas en Robert Young.
„Of human hearts" Is uiteindelijk gekozen als
titel voor een nieuwe M.G.M.-film, waarin de
hoofdrollen gespeeld worden door Walter Huston,
James Stewart en Beulah Bondi. Deze titel iihet
resultaat van een prijsvraag, uitgeschreven "Voor
M.G.M., waaraan een hoofdprijs van vijfduizend
dollar was verbonden. De winnaar van deze prijs-
vraag Is een jongen van veertien jaar.
Willy Birgel en GerakUne Katt zullen In de
Ufa-film „Fait Deruga" de voornaamste rotten
vervullen.
Clark Gable Hilde Krahl
Velt Harlan zal de film „Het Neurenberger ei"
in scène zetten. Deze rolprent behandelt de uit-
vinding van het horloge.
June Travis en Gordon Oliver werden voor de
Monogram-film „Marines are here" geëngageerd.
. Regisseur it Phil Rosen.
Maxgaret Lindsay zal als tegenspeelster van Pat
O'Brien en John Payne fungeeren In de film
„Garden of the moon". De regle is in handen
van Busky Berkeley.
Bonita Granville, de nog zeer jeugdige Warner
Bros-actrice, zal een voorname rol te vertolken
krijgen In een serie van zestien films, gebaseerd
op Carolyn Keene's novellen „Nancy Drew". De
film-serie Is getiteld „The hidden staircase".
Nelson Eddy en Jeanette MacDonald vervullen
de hoofdrolten In „The. girl of the Golden West".
De muziek werd gecomponeerd door Sigmund
Romberg. Dit is de vierde rolprenC waarin dit
team samenspeelt. ~:—
Clark Gable en Myrna Loy zulten voor de
zevende maal samen optreden en wel in „Too
hot to handle", naar een scenario van den auteur
en journalist Laurence Stallings. Jack Conway
heeft de regie op zich genomen.
Nelson Eddy
Hi laHH
HÜ ■ '^
.:■
'%>■■
iJkX '" , *!'"'' ; '•*'^^•*•"
-ïV-l-v^-tótó
>'*
■Jf
! >v -
*£*
... ■-^-
DE tRAi^ r *--
#
•
■ ■ 1
■
;.■•'■'■
4 ' ' " J
y***'
P^^
fs
^T- '>—'"■ "' V ''* : - ^*Ï5
^^
»el

Te koop : slechts 2 x ge-
br. Alef. Projectro app.
normaal film geschikt v.
elke Voltsterkte met ca.
1000 M. film voor slechts
ƒ30.—. O. J. M. Kohl,
Bagijnhof 6, Dordrecht.
Te koop : tegen e.a.b.
mooie knop accordeon
5 rijen, 120 bassen. J.
v.d. Zwaan, Sumatra-
plantsoen 74-111, A'dam
(O.).
Te koop aangeb. : Pa-
thefoon, pr. Zwitsersch
uurwerk, geh. eiken uit-
voering, z.g.a.n. Pr.
ƒ15.—. Mevr. Merks,
K.MarnixkadeS, A'dam.
Te koop : Broedpoppen
(kanarie). Duivenkast
m. knip. Niemöller, Pon-
tanusstr. 31-111, A'dam
(O.).
Te koop: een goedspe-
lende Philipsradio (wis-
ielstr.) met kast en luid-
spreker tegen elk aann.
bod. Mulder, Hagedoorn-
weg 53, A'dam.
Te koop : eiken thee-
meubel Queen Anne
pooten. v.Maltha, Oogst-
str. 3-1, A'dam (O.).
Te koop : een wisselstr.
radiotoest. Schaper In-
gebouwde luldspr., een
stel beuken spanten en
spiegel voor B.M., zware
werkbank, een grijs ge-
str. heeren-costuum m.
48, slank persoon z.g.a.n.
Alles te zien 's avonds na
7 uur. Kievit, Gr. Wit-
tenburgerstr. 74 A-III,
A'dam (O.).
I
TE BIEDEN
Op deze pagina kunnen onze abonné's, tonder de „Ruilrubriek», gratis een advertentie
plaatsen, waarin zij iets aanbieden in ruil voor iets anders. Deze plaatsing is geheel
gratis, maximaal 10 regels per advertentie. Advertenties, waarin voorwerpen te koop
r 0 I J?*" 8 * of « evraa 8 d « woningen te huur worden gevraagd of te huur aange-
boden, diensten worden aangeboden, enzoovoort, enzoovoort, worden onder de rubrieken
„Te koop aangeboden", „Te koop gevraagd" en „Diversen" geplaatst en berekend tegen
5 cts. per regel, minimum vijf regels.
Wie ruilt 2 donker
eikenh. leeren fauteuils
v. 2 Eng. I pers. ledi-
kanten. Brederodestr.
80 hs., A'dam (W.).
Figuurzaag op motor te
ruilen voor motor J P. K.
A. J. L. Lattmann,
Bethanienstr. 27-1,
A'dam (C).
Wie ruilt een zinken
badkuip voor een pa-
thefoon. H. Velzel, v.d.
Hoopstr. 91-1II, A'dam
(W.).
Gratis kunt u gangbare
bonnen die u niet spaart
ruilen voor wat u wèl
spaart en tekort komt.
Bij zending postzegel
Insluiten voor terugstu-
ren. Wed. S. v. Zanten,
Daniël Willlnkplein 41,
A'dam.
Ruilen : 1000 Haka, 900
v. Nelle, 750 D.E. 170
Jamin, 600 Schura, 70
de Jong, 130 Bonte
wereld tegen H.C.Wen-
nex. Droste, Niemeyer,
Gulden en andere.
Postz. v. antw. insl.
M. Koning, Heilbronstr.
48, Den Haag.
Te ruilen : een fonkelnw.
transformator, een gas-
stel en een mooie eiken
fauteuil voor gebr. bui-
tenlandsche postz. J. P.
Koenstr. 115, Utrecht.
RUILRUBRIEK
Wie ruilt 168 Paul C.
Kaiser bonnen voor 60
D.E. of Sunlight pun-
ten. J. Klani, W. de
Clercqstr. 24, Den Haag.
Wie wil ruilen : Postz.
sluitzegels, bons, pi.,
Kwatta sold., munten ?
Zendingen franco tegen
franco. Aanb. aan : O.
Rutgers. Twekkelerweg
106, Hengelo (O.).
Wie wil „Vliegende Hol-
lander" ruilen voor een
Autoped met luchtban-
den. Hanna linke, Mar-
nixkade 71-1, A'dam
(C).
Wie heeft in ruil voor
heerenfiets 1 jongens-
fiets voor leeft. 6 jr.
v. Tol, Jan de Baenstr.-
31-11, Den Haag.
Wie ruilt mijn 2-pers.
eik. led. m. spir. in g. st.
v. 2 pers. opklapb., m.
omb. liefst eerst briefk.
v.d. Velden, Gov. Flink-
str. 27-11, A'dam.
Een St. Bernhardhond
zeer trouw en lief, reu,
te ruil wegens omstan-
digh. v. schrijfmachine,
prima fiets, motorfiets,
of iets dergelijks door
A. van Dorp Azn., Tey-
llngerlaan 59, Sassen-
heim.
Ter ruiling aangeb. :
een beige diepe kinderw.
kl. wielen, ballonb. en
een blauwe Sulky voor
een wandelw. Kamper-
foelistr. 159, Den Haag.
I.L.O.-motor, te ruilen
voor wat anders. Smout,
Zaanhof, 15-hs, A'dam
(C).
Wie is gen. om 225
Hille-b. te rullen voor
Sunl.-b., ook in ged. en
9 Duiven-b. voor Sunl.
Mej. A. Boterman, Zwa-
nenburgerdljk 444, Half-
weg (Zwanenburg).
Wie ruilt mijn rolsch.
op kogel!., z.g.a.n. voor
banjo of guitaar. A.
Vertelman, N.we Bosch-
str. 46-A. Breda.
Wie wil 2 witte ras-
konijnen met hok in-
ruilen voor een paar
vogeltjes met kooitje.
Th, Goosens, Curatao-
str, 61 hs, A'dam (W,),
Te rullen : 6 pi, alb,
Java II en 5 Wijbert-
b, voor 15 b. Verk., onze
gr. rivieren. J. v. Hol-
stein, Laakkade 382,
Den Haag.
Wie ruilt 2 jonge Fokjes
8 weken oud voor trap-
looper, theek, zeil of
kleed. Z. Akerweg 114,
A'dam (W.) bij Sloten.
ABONNÉ'S OP DIT BLAD,
Ter ruil aangeb. : een
moderne kinderw. op
luchtb., een wandelw.,
een klnderst. nog in pr.
cond. en een gootsteen
v. bakellet m. aanrecht
aaneen v. een 3 d. gasst.
of gasforn. of tapijt.
Mevr. H. de Miranda,
Palembangstr. 22-hs,
A'dam

^ns
v; ; '
"■e 4*
s
I
ONDER DEN ZEESPIEGE
E**«
even vreerndsoorhq^cbanhen
Onder het oogrenschijnlijk 200 dood lijkende oppervlak der
zeeën heerscht een zeer intens leven, een intenser
leven zelfs nog dan op het land. Geen wonder dus dat
deze „ongreziene' wereld onder water de menschen steeds' ten
sterkste interesseert, en dat men er steeds op uit is haar beter
te leeren kennen. Ondanks de stoutmoedigrste onderzoekingen
weet men er echter no* lang niet alles van, hoewel er wel
veel bekend is geworden!
Op deze pagina's publiceeren wij „ter nadere kennismaking"
een iraaie serie fotos van eenige der vele bewoners van den
oceaan, allen opvallend door hun uiterlijk, dat afwisselend
»raai, bizar of zelfs vreeswekkend is te noemen.
I. Een heel eigenaardige bewoner is de kogelvisch, in 't Latijn
■
Tetrodon reticularis ge-
heeten. Wanneer men 't
dier uit het water neemt
blaast het zich vaak
op tot het een kogelron-
den vorm heeft verkre-
m
ren. Stoot het dier de lucht dan
reer uit, dan maakt het daarbij
illerlei kwakende en sissende ge-
uiden. Ook onder water kan men
iet in opgeblazen toestand aan-
reffen.
!. De inktvisch, wetenschappelijk
Jepia officinalis' geheeten, een
;pookachtige verschijning onder
iet zee-oppervlak. Overdag ligt
lit dier meestal met gesloten
>ogen op den bodem, maar des
wchts wordt het levendig en gaat
iet op roof uit. Van alle koppoo-
igen, zooals de familie heet waar-
toe de inktvisschen behooren, heeft
iij den grootsten inktzak, dien hij
eegspuit wanneer hij achtervolgd
wordt, om zich achter de dan ont-
itane ondoorzichtige wolk te
•edden. Het zwarte vocht uit den
[nktzak, wordt gebruikt ter berei-
ling van het door schilders ge-
iruikte sepia, en daarom wordt
Ie inktvisch veel gevangen, waar-
oor men groote sleepnetten ge-
imikt
. Een bewoner van vrijwel alle
jeeën is de Octopus. Meestal ver-
lergt 't dier zich in allerlei holen
m gaten, wat hem met zijn elasti-
iche lichaam niet veel moeite
tost. Van zijn schuilplaats uit
loert het dan op buit, om zich
ioodra hij dien bemerkt, pijlsnel
•p zijn slachtoffer te storten, dat
>ij in zijn machtige vangarmen,
'aaruit ifeen ontkomen mogelijk
dooddrukt.
De drukkervisch, de Balistes capriscus.
_Jen eigenaardigheid van deze vischsoort is,
lat zijn voorste rugvin van zeer bijzonderen
'orm is; deze bestaat namelijk uit eenige ste-
;els, waarvan de eerste een gezaagden rand
leeft, en een machtig wapen voor het dier is,
«anneer het door vijanden wordt aangevallen.
>. De reuzen-baars (Epinephelus gigas), die
Den wel het kameleon der zee zou
nogen noemen. Dit dier kan na-
nefijk, wanneer de omstandiglie-
len dit noodig maken, oogenblik-
«lijk zijn kleur veranderen om
lie geheel in overeenstemming te
brengen met de omgeving.
J- De Zeepad (Scorpaena poreus),
-en visch met een waarlijk vrees-
mnjagend uiterlijk. Het heele
'chaam van dit dier, dat wel
r ^ Ä
eenigszins aan 'n draak uit een sprookje doet
denken, is bezet met allerlei uitsteeksels. De
zeepad bezit ook in hooge mate de eigenschap
zijn huidkleur aan de omgeving aan te kunnen
passen, waardoor zij nog gevaarlijker wordt.
Zij behoort namelijk tot een der meest gevrees-
de dieren der zee. Wanneer zij in gevaar ver-
keert richt zij alle stekels op en steekt daar-
ï^y?! y,
If. . .^ . a»-
%-
mee den aanvaller, terwijl ?ij in de wond een
meer of minder sterk vergif spuit. Veel ge-
vaarlijker dan de hier afgebeelde zeepad,
welks steek wel pijn veroorzaakt, doch waar-
van men op den duur geen nadeelige gevolgen
ondervindt, zijn eenige tropische soorten van
deze familie, die zelfs bij den mensch doode-
lijke verwondingen kunnen doen ontstaan.
•
«
^ %
M
t*^

Denis Moore, een bekend EngcUch beeldhouwer, wooftachtio in Parijs, krilat
kort voor hij naar Indo-Cbina zal vertrekken om daar voor dep kii«r van
'?., e "..J b «'' i l'Ouwwerk te vervaardigen, bezoek van zijn nichtje Julie, voor
wie h.j altijd een heel erg zwak heeft gehad. Julie ia getrouwd met een der
r,kste Engelsche peers. Lord Tamorley. Haar man is met een zending na«
N^uw-Zeeland en Julie vertoefde met haar moeder aan de Riviera, waar z«
kenms had gemaakt met een baron. Op zekeren dag worden de zeer kostbare
tamiliesmaragden. die Julie gedragen had. gestolen, terwijl tegelijkertijd de baron
spoorloos verdwijnt.
Julie begeeft zich naar Denis om zijn hulp in te roepen. Zij heeft voor de
vaste waarheid gehoord, dat de baron met de boot naar Saigoi is vertrokk«!
^.e wil nu tegelijk met Denis naar Indo-China gaan om zelf een onderzoek naat
de smaragden in te stellen. "•"«». naai
Na Julies vertrek krijgt de jonge beeldhouwer bezoek van een in Parijs studee-
renden Annamiet, Mr. Nygugen. die hem de vriendschap van een in Annam
bestaande tang - een soort vereeniging. die zeer krachtig voor haar leden opkomt
en degeen doodt, die haar wetten overtreedt - komt aanbieden, mits hij Julie
belet om naar Annam te gaan. Denis weigert hierop in te gaan.
Een arm tooncelspeelstertje. Ninon, maakt in een caff kennis met Nygugen.
Deze biedt haar een contract aan bij het theater te Saigon, mits zij hem een
kleinen denst bewijst. '
Zij moet dan aan boord van het schip, dat haar naar Saigon brengt, een heer
zooveel mogelijk uit het gezelschap houden van de dame, die hem vergezelt.
' xi eni . 5 Mo0 "- N ' non accepteert het aanbod, doch begrijpt niet
waarom Nygugen zoon bekende persoonlijkheid wil laten bespionneeren
Nygugen keek om zich heen teneinde er zich" van te overtuigen
dat niemand hem zou kunnen hooren. Toen boog hij zich wat
naar Ninon over.
„Ik heb u gezegd, dat u niet te veel moest vragen. Hetgeen u
nu gevraagd hebt is iets, waar ik aan niemand anders een antwoord
kweltï^ " 8eVen ' Maar U WiI ^ vertrouwen - Het ^ een politieke
„Een politieke kwestie "
„Sst.... Spreek niet zoo luid. Ja ~ een politieke kwestie"
u KU o^r, 18 be eldliouwer! Wat kan hij dan met politiek te maken
hebben? Bovendien heeft de keizer zélf hem gevraagd naar Indo-
Cbina te komen I
J!? 8 *^?^ ik allemaal, en juist om diè reden zijn wij nog des te
achterdochtiger. "Waarom heeft hij niet een Franschman gevraafld het
beeld te maken?" "
„Wie zyn „wy"?"
„De Annamieten; althans een vereeniging van Annamieten, die
samenwerken om de belangen van het land te verdedigen."
„Ik kan met inzien, hoe hij de belangen van uw land kan scha-
den, zei Ninon, nog steeds verbaasd.
„Neen; en dat is juist waardoor de Engelschen toonen, dat zij zoo
knap zyn. Ze sturen hun diplomaten niet naar Annam, en evenmin
hun schryvers of ontdekkingsreizigers. Ze laten een beeldhouwer
g ? a u-~ . een g ? ed f beeldhouwer, hij wien niemand kan twijfelen
of hy wel een beeldhouwer is."
„Maar wat heeft dat allemaal met politiek te maken? Dat begryp
IK met*
Nygugen haalde een potlood uit zyn zak en begon een van die
kaarten op tal el te teekenen, die Ninon onbegrypelyk vond.
„Kyk, dit is Annam, en daar ligt Laos; hier is Siam, en hier
ul^ a ~, ei ï> dat I s het 8roote Sebied van Engelsch-Indië. Jarenlang
hebben de Bnlsche heerschers reeds hun oogen op Annam geves-
tigd gehad; zy zouden hun bezit van Birma uit graag vergrooten
en wy gelooven dat onze keizer zich verbonden heeft pogingen te'
ondernemen het 1-ransche protectoraat te doen opheffen en ons land
onder Engelsche bescherming te stellen. Door te doen wat ik u
vraag, zuil u de vlag van Frankryk verdedigen."
Nygugen sloeg Ninons gezicht gade, en hy zag, dat zyn laatste
woorden indruk op haar maakten — misschien ondanks het feit dat
zy ze met eens goed begreep. Het stelde haar echter teleur, dat
die jonge Engelsche beeldhouwer, dien zy zoo aardig vond toen
Zy , .?> T den scl * ouw burg had gezien, in een dergelyke zaak ver-
wikkeld kon worden.
Ze knikte. „Goed. Nu begryp ik het "
„U moet dus op de boot zoo dicht mogelyk in zyn nabyheid blijven,
nagaan met wie hy vriendschap sluit en luisteren naar hetgeen
hy zegt. Indien u het een beetje handig aanlegt, zal hij u zeker
vragen mee aan wal te gaan wanneer de boot een haven aandoet.
Let er dan op, wien hy ontmoet en wat hy doet."
„Ik zal het doen." Ninon voelde zich opeens erg gewichtig. Te
denken, dat zy, die zich een uur geleden nog zoo onbelangrijk
had gevoeld nu met een dergelyke opdracht was belast!
„Nu, zei Nygugen, zyn hand in den zak stekend waaruit hij reeds
zooveel zonderlinge zaken tevoorschijn had gebracht, „ik heb u een
spin beloofd — hier is-ie. Hy gaf haar een klein in vloeipapier ge-
wikkeld pakje „Doe uw handen onder de tafel alvorens het te
openen. Ik wil met dat iemand hier ziet, wat u hebt gekregen"
Ninon deed wat haar gezegd was en toen zy naar het voorwerp
keek, dat zy onder de tafel .in haar hand hield/kon zij nauwelijks
een uitroep van verwondering onderdrukken. Het was een prach-
tig sieraad, gemaakt, voor zoover zij het kon beoordeelen, van
platina, saffieren en robynen. Het platina was tot een fijn spinne-
web geweven; in den hoek van het web zat een spin, waarvan
wwn
het lichaam gemaakt was van saffieren en de oogen van robijnen
De spin was een nauwkeurig duplicaat van de spin, die Nygugen
haar had laten zien toen zy elkaar voor den eersten keer hadden
ontmoet. Nooit in haar stoutste fantasieën niet, zou Ninon een der-
gelyk geschenk hebben durven verwachten.
„Is dit voor my?"
„Ja. Maar luister nu goed. Ik geef het u op één voorwaarde- u
mag het aan niemand laten zien."
'Mag ik het dus niet zoo dragen, dat het gezien wordt?"
„Neen! Hier is een zyden koord; hiermee moet u het om uw
hals bevestigen zoodat het onder uw kleeren blyft. Geen oogenblik
mag u het aflaten, Doe zooals ik u zeg, en er zal u geen kwaad ge-
schieden; vergeet het, en het zou kunnen gebeuren dat u in ernstige
moeilykheden raakt.
„Moèilykheden!"
De Annamiet knikte. „Het is een mascotta, en mogelijk zult u.
voordat u terugbent, hebben ontdekt, dat het een zeer goede mas-
cotta voor u was."
„Mag nooit iemand het zien."
„Ik heb gezegd, dat u het aan niemand mocht Mten zien. Hiermee
üedoel ik, dat u de spm niet aan iemand moet laten zien alleen om-
dat u er trotsch op bent. Maar als iemand vraagt of hij ze mag
zien, dan is het iets anders." 8
m »Hoe kan iemand vragen 'm te zien, als ik hem altyd verborgen
„Ik kan geen nadere verklaring geven. Ik heb u gezegd, dat het
een mascotta is en een goede mascotta. Draag 'm altyd "
Ninon keek weer naar het fonkelende kleinood in haar hand. en
zei: „Dat zal ik zeker doen, want het zou me erg spy ten als ik 'm
Den volgenden ochtend belde Denis monsieur Laurier op en deze
bleek direct bereid hem en Julie te ontvangen.
Ze lieten het voorkomen alsof Julie alleen maar nieuwsgierig was
naar dengeen, die de juweelen indertyd had willen koopen en mon-
sieur Laurier bleek bereid — uit vriendschap voor Denis — hun te
verklappen, dat hy reden had te gelooven, dat „een zeker vorst,
die ze aan een van zyn dochters wilde geven ter gelegenheid van
haar huwelyk, de steenen had willen koopen." — De naam van dien
vorst „kon" hy hun echter niet mededeelen.
„Was het een Oostersch vorst?" vroeg Denis.
„Neen, het was de vorst van een Europeeschen staat Maar
nu heb ik al meer gezegd, dan ik eigenlyk mocht "
Denis begreep, dat hy niet verder kon aandringen, en na den
juwelier bedankt hebben, vertrok hy met Julie.
„Wie denk je, dat die Europeesche vorst was?" vroeg Julie, toen
zy op de Place Vendome liepen.
„Daar kan ik je geen antwoord op geven," zei Denis. „Nu het
echter geen Oostersche vorst was, die ze wilde koopen, zal hij
waarschynlyk wel niets met den diefstal te maken hebben We
zullen dus een andere theorie moeten bedenken."
„Wil je gelooven, dat ik er schik in begin te krygen?" zei Julie.
„Het wordt echt opwindend. Laten we ergens gaan zitten "
„Goed, maar ik geloof dat we een stap verder dienen te gaan. Ik
ga doen wat ik geloof, dat onze plicht is."
„Nu ga je je erg gewichtig voordoen, jongeman! Wat ben je van
„Neen, ik ben dood-ernstig. Myn geweten is niet heelemaal gerust
over die geschiedenis, Julie! De smaragden zyn ten slotte niet absoluut
van jou; ze vormen een familiebezit. Ze zyn gestolen en je plicht
is, de zaak by de politie aan te geven."
„Daar denk ik eenvoudig niet aan!"
„Waarom niet?"
'i.9 m u"^ 66 Redenen. Zooals ik je reeds zei, geloof ik niet dat de
politie het geheim zal houden. Ze bedoelen het goed, maar als ze
eenmaal iets op het spoor zyn, dan lekt de zaak buitengewoon gauw
mt. Indien ik my tot de politie wendde, zouden ze er op staan de vrije
hand te krygen. Ze zouden zeker naar Port Said of Colombo telegrafeeren
en baron de Grignon van de boot halen om hem te ondervragen.
Dat zou het begin zyn; de plaatselyke dagbladen zouden
sensationeele artikelen schryven over de arrestatie van een Franschen
ambtenaar. — Begryp je wat ik bedoel?"
Denis knikte.
„En in de tweede plaats: besef je niet, dat ik zelf ook heel erg
verkeerd gedaan heb door die edelsteenen het land uit te brencen
zonder dat Tamorley het wist?"
„■ld. In . . . "
„Welnu, hy mag er dus niets van weten als het voorkomen kan
worden en daarom wil ik zélf probeeren ze weer in mijn bezit te
krygen voordat hy uit Nieuw Zeeland terugkomt. En ik zal niet
eer rusten, voordat ik ze heb."
Denis dacht even na. „Nu, vooruit dan maar," zei hij toen. „We
zullen zien, wat we er van terecht brengen, Julie."
c/oor AQWUQ MILLS
(jeauforiseerc/e ver^alino
Ze stak haar arm door den zyne. „Goeie Denis," zei ze. „Ik wist
wel, dat ik op je rekenen kon."
Ze gingen naar Fouquet en dronken er, buiten zittend, een cham-
pagnecocktail.
„O, wat houd ik van Parys," zei Julie op een gegeven oogenblik.
„Ik kan me haast geen mooiere stad indenken "
Maar Denis knikte afwezig by haar enthousiasme, en terwyl hy
de breede avenue afkeek waarop goed gekleede dames en prachtige
auto's in een eindelooze file voorby hen defileerden, kon hy de ge-
dachte niet van zich afzetten, dat dit misschien wel de laatste glimp
van beschaving zou zyn, dien zy in langen tyd zouden kunnen op-
vangen, want het viel niet te ontkennen dat de jacht op een man,
die met een half millioen pond aan juweelen naar een der verste
deelen der wereld gevlucht was, niet van risico ontbloot was
HOOFDSTUK VI.
Na des nachts gereisd te hebben, bereikten Julie en Denis des
ochtends Marseille, waar zy zich aan boord van de Montcalm be-
gaven, een der mooiste schepen van de Messageries Maritimes.
Julie ging direct naar haar hut, maar Denis zette zich in een hoek
van den rooksalon en sloeg daar het komen en gaan der menschen
gade, waarvan hy veronderstelde, dat bet hun mede-passagiers zou-
den zyn. Op de passagierslijst had hy gezien, dat de bestemming van
byna allemaal Saigon was. Er waren officieren van de Infanterie
Coloniale onder, regeeringsambtenaren, zakenlieden — kortom ver-
tegenwoordigers van alle rangen en standen, die Frankryks verste
Oostersche kolonie vormden. De meeste officieren kwamen in uni-
form aan boord, en byna allen zonder uitzondering droegen zy een
of andere onderscheiding wegens betoonde dapperheid. Er was een
jonge officier, die de hemelsblauwe kepi van de Spahis droeg; hy
bezat de Militaire Medaille, het Oorlogskruis en het Legioen van
Eer. Hij leek te jong om in Frankrijk te hebben gevochten; waar-:
schijnlijk moest hy zijn decoraties in Marokko hebben verdiend.
Een meisje, dat in den rooksalon verscheen en daar een groote
opschudding teweegbracht, trok Denis' aandacht. Ze was naar het
scheen woedend, omdat een gedeelte van haar bagage in het ruim
in plaats van in haar hut gedeponeerd was. Ze vertelde den steward,
die trachtte haar te kalmeeren, dat als ze alles vooruit geweten
had, ze nooit met de Montcalm gegaan zou zyn. Opeens verscheen er
een assistent-purser en deelde haar mede, dat haar bagage gevonden
was, waarop zy een uitroep van verlichting slaakte en op een stoel
neerviel om hevig haar neus te gaan poederen. Toen deze. operatie
voorbij was, keek ze op en ontdekte Denis.
„Verschrikkelijke menschen, die scheepsbeambten. Ik had hun ge-
zegd, dat ik myn koffer in myn hut wilde hebben, maar ze namen
er absoluut geen notitie van. Ze sloegen er een touw omheen en
lieten 'm in het ruim zakken."
„Ik hoor tot myn genoegen, dat u 'm weer terughebt," zei Denis.
„Gelukkig.... Al myn jurken voor het warme weer zaten er in."
„We zullen vooreerst geen last van de warmte hebben."
„O neen? Het is de eerste keer dat ik deze reis maak. Ze
zeiden, dat het erg warm zou zyn als we eenmaal Port Said ge-
passeerd zyn."
Terwyl zy verder praatten, nam Denis haar beter op. Men hoefde
niet te vragen waar zy vandaan kwam; het was duidelijk dat zy
regelrecht uit Parys gekomen was. Hy vroeg zich af, wat voor reden
zy kon hebben om naar Indo-China te gaan. Hy vroeg het haar
echter niet., eer zoo'n lange reis voorby was, had iedereen wel
gelegenheid gehad om van ieder ander te weten te komen,' welke
de redenen waren die hem aan boord gebracht hadden.
Intusschen wenschte Ninon zichzelf geluk met de manier waarop
zy er in geslaagd was direct kennis te maken. Hy was beslist aardig;
zyn optreden was belangstellend geweest toen hy over haar bagage
had gesproken. Maar zy moest niet vergeten wat de Annamiet haar
gezegd had: er zat iets achter zyn eenvoudige, openhartige manier
van doen; evenals alle Engelschen was hy niet te vertrouwen. Het
was jammer, dat zy daaraan steeds zou moeten denken, want overi-
gens vond zy hem werkelijk heel aardig.
„Zou de zee kalm zyn?" vroeg zy.
„O ja; er is heelemaal geen wind vandaag. Als we Sicilië gepas-
seerd zyn, krygen we misschien een klein briesje. — Kunt u goed
tegen varen?"
„Ik weet het niet; ik ben nog nooit op zee geweest. — Maar ik
moet nu weg om myn koffer uit te pakken."
Denis keek haar na terwyl zy den rooksalon verliet; ze liep zoo-
als zooveel Fran?aises, alsof haar schoenen haar niet gemakkelijk
zaten. Toen hoorde hdü opeens het geluid van de sirene en de waar-
schuwingen aan al degenen, die niet tot de passagiers behoorden,
om het schip te verlaten. Hy besloot naar beneden te gaan teneinde
er zich van te overtuigen, dat al zyn bagage in zyn hut gebracht was.
Hy stond op, toen er een steward binnenkwam, zijn naam vroeg
en hem een brief overhandigde.
,DÜ8 IN PORT
SAID KOM JE
OMNAARMETE
KUKBN, IN CO-
LOUBO OM ME
AAN TB RAKEN
EN IN SINGA-
PORE OMMUN
BLOED TE
PROEVEN."
7 -
K
ïv.
V
'»^»^ifewiwg^wkAii'iè'Jw^. 1 ' 1 f"'""»'
t
'* -f-v2£!
/.
„Hoe komt die hier?" vroeg Denis.
„Hy is met de post gekomen, mynheer. Er vindt altijd een bestel-
ling plaats even voordat we vertrekken."
Nadat de man verdwenen was, maakte Denis den brief open. De
mededeeling op het velletje papier dat er in zat was, evenals de
envelop, was met de machine geschreven. Hy las het een keer snel
door, keek toen naar het poststempel en de envelop, zag dat de brief
uit Parys kwam en las hem toen nog eens langzamer door. Het
was inderdaad een brief, dien men tweemaal moest lezen. Links
in den bovenhoek stond: „Aan Denis Moore, Esq.", en toen volgde
direct de mededeeling:
„U hebt gekozen; u zit in het web; hoe meer u pogingen doet om
te ontkomen, hoe meer u er in verstrikt zult raken. De Spin zal uw
hopelooze pogingen gadeslaan. Hy zal in zijn eigen hoek blijven
om u te dooden als hy den tyd gekomen acht. Dat ge werkelijk ge-
heel en al in zyn macht zyt, zal u worden bewezen by iedere
opvolgende etappe van uw reis. Te Port Said zal hy naar u komen
kyken. Te Colombo zal hy u aanraken. Te Singapore zal hy voor den
eersten keer van uw bloed proeven. Nacht en dag zullen zyn oogen
op u gevestigd zyn. U kunt niet ontkomen."
Er stond geen handteekening onder, maar onder den brief waren
drie cirkels geteekend, de een binnen den andere. De cirkels waren
diagonaalsgewys doorkruist door acht spaken, en om de beteekenis
van de teekening volkomen duidelijk te maken, was er aan den bin-
nenkant van den buitensten cirkel een spin geteekend.
„Nou, vriend, wie je ook bent, je weet in geen geval veel van de
gewoonten af, die spinnen er op nahouden!" dacht Denis, naar de
teekening kykend. „Als je een echte spin was geweest en ik een
echte vlieg, dan zou je, zoodra ik in je web geraakt was, op my
afgekomen zyn en me in een donkeren hoek hebben getrokken.
Dus in Port Said kom je om naar me te kyken, in Colombo om me
aan te.raken en in Singapore om myn bloed te proeven. Enfin,
tegen den tyd dat we in Saigon zyn, zal ik je dus in ieder geval
kennen."
„Hallo, een brief gekregen?"
Opkijkend, zag Denis Julie naast zich staan. Hy vouwde den brief
dicht en stak hem in zyn zak.
„Ja van een vriend. Keurig hè, van de post, om even voordat
we vertrekken je brieven aan boord te laten bezorgen."
CWordf vervolgd)

VAN BRITSCH NIEUW'GUINEA
Wie zich onder wilde volken bevindt, komt
vaak tot de ontdekking-, dat een moedig
gedrag 't «enige wapen is, dat hem op den
duur door allerlei hachelijke situaties kan
heenhelpen. Dit ondervond ook Henry Joseph
Ryan, een Engelsch regeerings-ambtenaar in
het sedert een twintigtal jaren nieuw geves-
tigde Delta-District van Papoea, Britsch
Nieuw-Guinea.
De bewoners van dit gebied, de Papoea's,
zijn flinke, forsche menschen, die zeer weinig
op vreemdelingen zijn gesteld. Op een goede,
of zelfs maar „neutrale" ontvangst kunnen
dezen dan ook zelden of nooit rekenen. De
grootste ondeugd der Papoea's is het zooge-
naamde koppensnellen, waaraan soms twee- ä
drieduizend personen tegelijk deelnemen, daar
ook de vrouwen meegaan. De Papoea s zijn
bovendien kannibalen, en bij sommige gele-
genheden is het eten van menschenvleesch
voorgeschreven. Hun wapens zijn bogen, pij-
len, lansen en bijlen (meestal van steen) en
dolken van casuarisbeen. De pijl- en lanspun-
ten zijn gewoonlijk van hout, been, vogel-
nagels, enzoovoort.
Op zekeren middag zat Ryan aan zijn lunch
in het door inheemschen gebouwde huis, dat
tijdelijk dienst deed als regeeringsgebouw. Ge-
legen op den rechteroever van de Kikori, op
ongeveer vijftig kilometer van de monding,
kon men zich nauwelijks een betere plaats
voor een regeeringrspost denken, maar men
had het district in die dagen — en wel in 1010
— nog allesbehalve onder controle, en de
woeste koppensnellers, die bij het begin van
de delta landinwaarts woonden, waren dan
ook zeer weinig met de komst van den blanke
ing-enomen.
Zonder evenwel op de groote moeilijkheden
te letten die hem te wachten stonden, was
Ryan kalm begonnen met het werk der pacifi-
catie, waarvoor hij gekomen was, en hij werd
daarbij uitstekend geholpen door den assis-
tent-resident kapitein Thompson, een reserve-
officier.
Terwijl Ryan dan aan zijn lunch zat, ver-
scheen er opeens een donkere gedaante in de
deuropening. Het was de sergeant van den
post, en hij groette model.
Ryan keek verbaasd op. „Wel, voor den dui-
vel..." viel hij uit, want hij was het niet ge-
wend, dat zijn minderen onaangediend bij
hem binnenkwamen, en zeker niet wanneer hij
aan den maaltijd zat. Hij zweeg echter plot-
seling, want aan het ernstige gezicht van den
sergeant was wel te zien, dat er iets bijzon-
ders aan de hand was, en dat hetgeen waar hij
voor kwam, dringend was.
„Er naderen heel veel kano's," kondigde de
onderofficier aan. „Er komen heel veel ge-
wapende mannen. Ze willen een beslissend ge-
vecht uitlokken met de bezetting van den post
hier..."
„O ja, willen ze dat? Willen ze zien, wie de
sterkste is?" vroeg Ryan cynisch. „Ze willen
me dus op de proef stellen? Welnu, ze zullen
hun zin hebben! Stuur den tolk naar hen toe,
en laat hem dien duivels zeggen, dat ik aan
mijn lunch zit. Maar om twee uur, wanneer ik
klaar ben, zal ik hun tegemoet trekken, en dan
zullen we zien, wie de sterkste is."
Het was een zonderlinge opdracht, maar de
sergeant haastte zich weg om ze ten uitvoer
te brengen.
Thompson was op patrouille met de helft
der bezetting, en Ryan was dus verplicht het
probleem — want dat was de komst der Pa-
poea's inderdaad — alleen onder de oogen te
ien. Er waren negen mannen op den post
achtergebleven, en daarmee zou hij den aan-
val der Papoea's moeten afslaan. Na de lunch
OP LEVEN EN DOOD
EEN REEKS SPANNENDE AVON-
TUREN NAAR WAARHEID VERTELD
rookte hij peinzend zijn pijp, en toen, na op
zijn horloge te hebben gekeken, stond hij om
twee uur op, en greep ^ijn hoed en revolver.
De sergeant, die hem naar buiten zag ko-
men, inspecteerde snel de negen mannen, die
zich reeds hadden opgesteld.
Ryan knikte goedkeurend, toen hij hen zag
staan. „Geef hun ieder honderdvijftig patro-
nen, sergeant," bevul hij. „We moeten niet
gauw gebrek aan munitie krijgen."
Nadat de patronen waren uitgedeeld, stelde
Ryan zich op aan het hoofd van zijn troepje
mannen, de vechtlust schitterend in zijn
oogen.
Aan het einde van het steile pad kwam de
rivier in het gezicht. Wat Ryan daar ontdekte,
zou zeker op een niet zoo moedig en vastbe-
raden man een ontstellenden indruk hebben
gemaakt. Over een afstand van bijna een kilo-
meter lengte hadden zich een groot aantal
oorlogskano's verzameld. In ieder er van zat
een tien- tot twaalftal beschilderde mannen,
hun pijlen en bogen gereed, de breede paddies
alleen maar net voldoende bewegend, om de
bootjes op hun plaats te houden in den ster-
ken stroom. Direct toen zij den blanke met
zijn mannen zagen verschijnen — uit vrees in
een hinderlaag gelokt te worden, hadden zij
zich midden op den dag niet aan land durven
begeven — slaakten zij een heesch gekrijsch
als teeken van hun strijdlust.
Met opmerkelijke koelheid beval Ryan de
sloep in de rivier te laten, en toen zijn mannen
er in hadden plaats genomen, stapte hij er
eveneens in. Hij zette zich aan het roer, e.n
nauwelijks hadden zijn soldaten de riemen
aangetrokken, of hij stuurde regelrecht op de
dichtstbijzijnde kano's af.
Een dergelijk optreden hadden de Papoea's
niet verwacht. Ze staarden één en al verbazing
naar den blanke, die grimmig en vastberaden
aan het roer stond, zijn revolver in de hand.
De Papoea's hadden hun bogen opgeheven,
en de pijlen rustten reeds tegen de peezen.
Maar schieten deden zij niét! Als gefascineerd
staarden zij naar de sloep en den blanke. En
toen opeens wierpen sommigen hun pijl en
boog in hun kano's, staken hun paddies diep
in het water en vluchtten zoo snel ze konden!
De anderen bleven nog staan, maar toen werd
het blijkbaar ook hun gespannen zenuwen te
machtig. Ze schoten hun gereed gehouden pij-
len af — die echter geen schade aanrichtten
— en kozen toen eveneens het hazenpad, zoo
hard paddelend als ze maar konden.
Ryan roeide hen een eind achterna, maar de
wilden waarden het zelfs niet eens meer ach-
terom te kijken, en als door een wilde paniek
aangegrepen, maakten ze, dat ze wegkwa-
men...
Thans is Kikori een der meest veilige re-
geeringsposten en merkwaardig is zeker, dat
verscheidene van de Papoea's, die aan de ex-
peditie tegen Ryan deelnamen — die intus-
schen reeds sinds 1918 is overleden — nu
dienst doen als... politie, om hun eigen stam-
genooten in bedwang te houden! En dat dit
zoo is geworden, is zeker voor het over-
groote deel te danken aan Ryan, die nimmer
zijn kalmte of koelbloedigheid verloor.
Zijn moedigste daad was waarschijnlijk wel
zijn patrouilletocht diep het binnenland in,
welke tocht door een kenner van land en volk
omschreven werd als „een dappere daad, die
nimmer vergeten zal worden, zoo lang men
zich de geschiedenis van Papoea zal her-
inneren..."
Gedurende het grootste deel van den tocht
had Ryan geen blanke metgezellen. Terwijl hij
een totaal onbekend gebied binnendrong op
een, met behulp van eenige boomstammen,
gemaakt vlot, werd hij met zijn inlandsche
soldaten door een ' vijandigen stam in een hin-
derlaag gelokt en aangevallen. Er ontstond een
gevecht, en de wilden werden op de vlucht
gedreven, maar niet dan nadat er tien Pa-
poea's gedood waren, en Ryan ze\i een pijl in
zijn hoed, een in zijn schoen en een in iederen
arm gekregen had!
Toen zijn patrouille werd aangevallen, had
Ryan zijn inlandschen soldaten bevolen geen
gebruik van hun geweren te maken. Toen hij
echter tot de conclusie kwam, dat alle po-
gingen om vriendschap te sluiten, nutteloos
waren, beval hij hun een salvo af te vuren
boven de hoofden der aanvallers. Dit had
evenwel geen resultaat, waarop hij zijn solda-
ten bevel gaf het vlot te verlaten, dekking te
zoeken, en te schieten waar . zij gelegenheid
kregen. Hij zelf bleef echter op het-vlot... om-
dat hij zijn oppasser, die ziek was, niet in den
steek wilde laten!
Eenige oogenblikken later werd zijn hoed
doorboord door een pijl, en ongeveer vijf mi-
nuten daarna drong er een pijl met een bee-
nen punt in zijn rechterschouder, waar zij
bleef zitten. Een andere pijl drong door den
zool van zijn linkerschoen, en direct daarop
werd hij andermaal gewond door een pijl, die
zijn linkeronderarm doorboorde, zoodat ze er
een centimeter of tien aan den anderen kant
uitkwam!
Ryans positie was nu werkelijk hopeloos.
Hij kon zijn armen niet meer gebruiken, en
moest zijn revolver uit zijn handen op het vlot
laten vallen. Maar toen kwam er hulp voor
hem. Een inheemsche, Pandava geheeten, die
als drager bij de patrouille had dienst gedaan,
sprong temidden van een regen van pijlen te-
rug op het vlot, trok de pijl uit Ryans schou-
der, en sloeg daarna met zijn bijl de schacht
van den pijl die in zijn linkerbenedenarm was
gedrongen. Daijrop gaf hij Ryans diens revol-
ver weer aan. Twete Inheemschen, die van
achteren op het vlot wilden klimmen, werden
door een sergeant doodgeschoten, maar een
andere sergeant werd door een pijl gewond.
De aanval was nu echter doodgeloopen, en
een paar minuten later trokken de Papoea's
zich terug, hun gewonden meenemend, en een
tiental dooden achterlatend. Het gevecht had
ongeveer veertig minuten geduurd.
Een onderzoek bracht, aan het licht, dat er
vijfenzeventig pijlen in het vlot gedrongen
waren, en dat er nog veel meer in de boomen
terecht waren g-ekomen. Het leek dan ook een
wonder, dat iemand van de patrouille het er
levend van had afgebracht.
Toen men eindelijk met rust gelaten werd,
moest de pijl uit Ryans arm verwijderd wor-
den. Sommige inheemschen stelden voor, haar
er uit te hameren, maar hierop wilde Ryan,
die door bloedverlies en pijnen ernstig was
verzwakt, niet ingaan. Hij beval de baarden
van den pijl af te hakken en de schacht met
vaseline en een antiseptisch middel, dat men
bij zich had, in te smeren. Toen dit gebeurd
was, draaide hij den pijl er zelf uit — een ont-
zettend pijnlijke operatie, die meer dan drie
volle minuten duurde.
Het was ongeveer zes weken later, eer Ryan
de kust weer bereikte, en voordat het zoover
was, had hij nog heel wat ontmoetingen met
de Papoea's. Hij bracht het er echter levend
af, en de ervaringen, die hij op zijn tocht had
opgedaan, bleken later van zeer groote waarde
voor de pacificatie van dit deel van Papoea.
PDAKIT MCCDTC DlKIMCMUI i!C It
i
■

OVER
HEEL
S. Indianen uit... Tirol. - Een groepje Tirolers, die te
Londen een demonstratie geven ven den Perchten-Tanz
een der oudste Tirooltche denten, wearbij de denser«
een veren hoofdtooi opzetten, die hen volkomen op
Indianen doet gelijken.
.ooW©©[g flEOEßii
HET IS EEN ZONDERLINGE WERELD...
EET SMAKELIJK! - Mr. Arthur Hayloch,
uit Kilburn, een district van Londen,
eet glazen, kopjes en schoteltjes,
scheermesjes, gramophoonplaten en meer van
dat soort dingen, die hij wegspoelt met waterl
Vleesch heeft hij nooit kunnen eten en sinds de
laatste achttien jaar is hij vegetarierl
NOGMAALS: EET SMAKELIJKI - Ernest Renault,
Launceston, Tasmania, is kampioen in 't bananen-
eten. Onder getuige van een groot aantal per-
sonen heeft hij in vijfenzestig seconden tijd twaalf
groote bananen opgegeten en . . . lustte er toen
nog meer!
DET PRIJS DER GEHOORZAAMHEID! - Voor
een Londensche rechtbank stond een man te-
recht, die met zijn auto een anderen auto had
aangereden. Toen men zijn vrouw vroeg, waarom
hij dit had gedaan, antwoordde zij: „Ik had het
hem bevolen!" - Als gevolg van zijn gehoor-
zaamheid aan zijn vrouw werd den man een
boete opgelegd van vier pond!
WAAROM? - Alfred Wilkinson, een vieren-
veert.giarlge Engelschman, maakt een toer van
Melbourne naar Sydney op een... kinderfiets!
D
DE EERSTE TRAMS
e eerste trams voor passagiers, zooals
wij deze thans ongeveer kennen,
werden in 1832 in New York in ge-
bruik gesteld. In Engeland verscheen de eerste
tram in 1860, en wel te Birkenhead. Een jaar
ater kwam er ook een in Londen.
De koetsiers en omnibus-bestuurders hadden
het mets op deze trams begrepen, omdat de rails
niet in den grond waren ingelaten zooals nu,
doch er n paar centimeter hoog bovenop lagen.
Natuurlijk waren zij hierdoor zeer gevaarlijk.
Ten einde den geregelden dienst der trams
zooveel mogelijk te verstoren, gingen de koet-
'A! 5 | Cler bussen en ri i tui aen er voor rijden, maar
zóó langzaam, dat ze bijna niet vooruitkwamen!
Hieraan werd echter spoedig door de overheid
een einde gemaakt, en na eenige jaren had de
tram hel pleit gewonnen om nu echter weer
langzamerhand in verschillende steden door de
bussen verdrongen te wordenl
DE SNELSTE AUTOBUS!
en snelsten autobus-dienst hoeft men
niet in Europa en zelfs niet In Ame-
rika te zoeken, maar in de Arabische
woestijn! De route bedraagt zeshonderd mijl, van
Damascus naar Bagdad, en hoewel de tempera-
tuur onderweg varieert van nul tot honderdvijfen-
veertig graden Fahrenheit, legt men toch ruim
zestig mijl per uur afl
De bussen zijn van ieder denkbaar comfort i
voorzien en bieden plaats aan veertien passagiers.
Tot de bussen kwamen, hadden kameelen een
maand noodlg om de route af te leggen, die
thans — het stoppen inbegrepen — 'in vijftien
uur wordt gedaan. De beide chauffeurs, die af-
wisselend dienst doen, gebruiken geen kaarten
om den weg te vinden, maar een kompas!
NATTER DAN WATER!
ater doordrenkt bepaalde weefsels
sneller en volkomener dan andere
W' vloeistoffen, en fabrikanten van lextielwaren
hebben allerlei proeven genomen —
en nemen ze nog steeds — om na te gaan, welke
stoffen voor water ondoordringbaar zijn, en
in welke mate.
Sommige stoffen hebben echter geruimen tijd
noodig eer zij geheel doortrokken zijn van water,
zooals bijvoorbeeld bepaalde katoenproducten,
die dagen lang in water kunnen liggen eer zij
geheel en al nat zijn geworden. Om dergelijke
proeven te versnellen, wordt het water „natter"
gemaakt met behulp van synthetischen alcohol,
waarna het de meest weerbarstige stoffen snel
doordrenkt.
H
ZEEZIEKE VISCH!
et idee dat visch zeeziek zou kunnen
zijn, schijnt natuurlijk absurd. Maar •,
toch blijkt dit we! degelijk het geval
te kunnen zijn.
Onlangs namen eenige geleerden voor een
Museum van Natuurlijke Historie te Chicago een
aantal visschen mee in bakken, die zij in zee ge-
vangen hadden. Er stond een flinke storm, en de
golven gingen hoog, zóó hoog zelfs, dal sommige
visschen uil do bakken geworpen werden, zoodat
■rij een prachtige gelegenheid kregen om ie ont-
komen. Maar ze zwommen niet weg en schenen
alle belangstelling voor hun omgeving verloren
te hebben. Ze bleven doodstil drijven!
De geleerden merkten hel zonderlinge gedrag
der visschen natuurlijk op en kwamen lol de ver-
bazingwekkende ontdekking, dat zij ernstig zee-
ziek waren. Ze leden blijkbaar hevig van de be-
wegingen die de boot maakte, zelfs nog toen de [
storm reeds lang voorbij was, en ze werden pas
beier, toen men ze aan land gebracht had!
. In Albanië is de ezel het meest voor-
omende huisdier. Men ziet hier een
deinen Albanees, die zich uitstekend
-.huis schijnt te voelen op den rug van
Srauwtje.
8. Het nieuwste in Detroit (Vercenigde
Staten) zijn schildpaddenrennen. —
Een waarlijk „opwindende" sport!
9. Een navolger van Diogenes is de
waker bij het planetarium te
Parijs, die zich een verblijfplaats
heeft gekozen in een vuurpijl,
die bij het stellarium heeft ge-
hoord.
10. Te New York heeft een
jongedame een nieuw kapsel
gelanceerd, waarbij zij aller-
groenten, zooals uien,
boonen, radijsjes, in heur
haar heeft verwerkt.

OPLOSSINGEN ZOEK EN VIND
18 MEI
OPLOSSING KRUISWOORDRAADSEL
M 0 0
4 O r K \ T n
LEE
c «T?
T
U
u
E 1? U P T 1 E
1 E P E R £ N
E n C L A V E
V E R W E E H
E R T S 1? U K
U K H A M E R
J^ P U P T 1 E
OPLOSSING
CIRKELRAADSEL
É^ \_ ^
Het woord „wind" moet door vier keer
één letter door een andere te vervangen,
veranderd worden in „stil".
ONZE FILMPUZZLE - VOORZETRAADSEL
Riek — al — acht — aas — ook — ar
— erf — el — er — toom.
Elk der bovenstaande woorden krijgt
door het voorzetten van één letter een
andere beteekenis. Bij goede invulling
vormen de voorgezette letters in aangegeven
volgorde den naam van een filmster.
Wy stellen een hoofdprijs van f 2.50 en
tien filmfoto's beschikbaar om te ver-
deden onder de goede oplossers. Ant-
woorden in te zenden vóór 8 Juni aan
Dr. Puzzelaar, Galgewater 22, Leiden.
Op enveloppe of briefkaart a.n.b. duide-
lijk vermelden: Filmpuzzle 8 Juni.
Deze puzzle kan tegelijk met de andere
ingezonden worden, doch liefst op een
apart velletje papier/
- 13 —
NODR ELKE
.ÖCÊAVE
»RIJZEN
DE PRIJSWINNAARS
De hoofdprijzen werden deze week gewonnen
door:
mevrouw W. C. A. van Meijeren-van Drooge,
's-Gravenhage;
mejuffrouw M. Ooms, Groothulzen;
mejuffrouw T. Priem, Tilburg;
den heer A. P. Kaemmerer, Beverwijk;
den heer Joh. H. Jeurlssen, Haarlem.
De troostprijzen konden worden toegekend aan:
mevrouw M. Willems-Kramer, Ede;
mevrouw E. Tenner, Amsterdam;
mevrouw A. v. Alten-v. d. Heijden, Amsterdam;
mejuffrouw G. Hooghiemstra, Amsterdam;
mejuffrouw M. Hartog, Avenhorn;
mejuffrouw A. Kwist, Schiedam;
mejuffrouw Wlezer, 's-Gravenhage;
mejuffrouw Rijn bergen, Groningen;
den heer A. Smit, Haarlem;
den heer J. A. Hoogensteyn, Amsterdam;
den heer L. Hemels, Eindhoven;
den heer K. W. Vonk, Utrecht;
den heer H. Botterman, Amsterdam;
den heer J. J. A. Termaaten, 's-Gravenhage;
den heer A. F. Krulze, Belllngwolde;
den heer G. te Hennepe, Almen;
den heer J. Molenaar, Velp;
den heer A. M. de Hoog, Rotterdam;
den heer B. v. Koert, 's-Gravenhage;
den heer B. v. Rooy, 's-Gravenhage.
De hoofdprijs van de Fllmpuzzle werd deze
week verworven door:
mejuffrouw M. C. Meester, Arnhem.
De troostprijzen vielen ten deel aan:
mevrouw C. Vorst, Amsterdam;
mevrouw v. Brussel, Utrecht;
mejuffrouw Visser, Vlaardingen;
mevrouw M. Tieman, Amsterdam;
den heer W. P. J. Ente, Haarlem;
den heer W. Bosman, 's-Gravenhage;
den heer H. B. Lubbers, Hengelo;
den heer J. P. Bresser, Wageningen;
den heer A. C. Kalle, 's-Hertogenbosch;
den heer J. H. Commu, Utrecht.
ONZE PRIJZEN.
Voor goede oplossingen op iedere
puzzle, rebus, probleem, enzoovoort,
stellen wij een prijs van ƒ 2.50 be-
nevens vier troostprijzen beschik-
baar. In totaal dus deze week
5 prijzen van ƒ 2.50 elk en
20 troostprijzen.
DE OPLOSSINGEN
op de in dit nummer voorkomende
puzzles, enzoovoort, gelieve men
vóór 8 Juni in te zenden aan Dr.
Puzzelaar, Galgewater 22, Leiden.
Op enveloppe of briefkaart vermelde
men duidelijk:
Oplossingen Zoek en Vind S Juni

De ffnee-raf der en hei hertoge
Ik had mijn wagentje — een nieuwen grijzen
two-seater — eenige dagen, en voelde me
er werkelijk gelukkig mee. Hij liep prach-
tig en was zoo zuinig in het gebruik, als ik
maar wenschen kon. Het was precies, zooals
Harold tegen me zei, toen ik op een avond
heel laat bij hem wegreed, na hem een bezoek
Ie hebben gebracht:
„Als-ie werkelijk één op vijftien loopt, dan
heb je wel geboft.' Ik kan uit den mijne niet
meer dan één op dertien halen!" — U moet
weten, dat Harold precies zoo'n zelfden two-
seater heeft als ik en dat-ie er hoogstens een
paar r^andén langer in gereden heeft!
Maar ik moest vijftien kilometer van één
liter benzine kunnen rijden, net zooals ik had
beweerd, want ik had den stand van den kilo-
meter-teller nauwkeurig vergeleken met den
wijzer, die mijn benzine-voorraad in de tank
aangaf. Het kón dus niet missen!
Welgemoed was ik dan ook weggereden,
maar toen ik een kilometer of acht had afge-
legd, en de wijzer aantoonde, dat er nog min-
stens vijf liter benzine in de tank moest zitten,
hegon mijn two-seater opeens te hijgen en te
kuchen, en bleef staan. Van verder rijden was
geen sprake meer! Toen ik een onderzoek in-
stelde, bleek de carburator kurkdroog, en was
er geen droppel benzine meer in de tank. Met
andere woorden: de wijzer die mijn benzine-
voorraad aangaf, had mij leelijk voor den gek
gehouden, van vijftien op één was geen spra-
ke, en ...ik was om twee uur des nachts ge-
strand op een eenzamen landweg, zeker wel
tien kilometer van de dichtstbijzijnde stad!
Indien u den weg kende, waarop ik stond,
zoudt u nog beter kunnen begrijpen, hoe ik
mij voelde. Overdag is er haast geen verkeer,
en des nachts nog minder. Gelukkig was het
weer goed; er scheen een heldere maan en
èrg koud was het niet.
Het eerstvolgende uur besteedde ik aan het
opstellen van een nüdigen brief over den ben-
zinemeter aan den leverancier van mijn two-
seater; toen stak ik een sigaret op en begon
mijn toestand te overdenken. Ik was daar mis-
schien een minuut of tien mee bezig geweest,
toen ik plotseling het geluid van een motor
achter mij hoorde en direct daarop het schijn-
sel van een paar koplampen langs den weg
zag schieten. Even later stoptte de auto naast
den mijne.
Het was een aardige kerel en hij bfeek di-
rect bereid te helpen. Hij had echt* geen
reserve-benzine |jij zich, en hij kon ze ook
niet uit zijn tank aftappen. Hij kon mij echter
laten meerijden naar Hilldown, waar ik alle
benzine zou kunnen krijgen, . die ik hebben
wilde en vanwaar men mij met een auto zou
kunnen terugbrengen naar mijn eigen^ ge-
strande wagentje. Daar dit het eenige was,
wat er opzat, ging ik dankbaar op zijn voor-
stel in, en zette mij naast hem neer. Ik ver-
moedde dat hij naar een dansavond of iets
dergelijks was geweest, want hij was in smo-
king met lakschoenen. En bovendien deed hij
er g opgewekt...
„Eigenaardig," zei hij na eenige oögenblik-
ken, „maar u bent nu al de tweede, die pre-
cies op diezelfde plaats gestrand is..."
De manier waarop hij dit zei, klonk als het
begin van een geschiedenis, en daarop
hapte ik.
„Het is nu zoowat een maand geleden," ver-
telde hij. „Ik kwnm uit Gulton — ook om-
streeks dezen tijd — toen er iemand in het
licht vnn mijn koplampen kwam staan, en met
zijn armen zwaaide. Hij was op de motor, en
had ook geen benzine meer. Of ik hem een
eindje wilde meenemen?"
Eerlijk gezegd, stond de uitdrukking van
zijn gezicht mij niet erg aan. Hij zag er netjes
genoeg in de klceren uit, maar zijn oogen —
neen, die bevielen me niet.' Mijn vrouw zegt,
•lat ik gauw dóór heb wat voor karakter
iemand heeft, en als het ware instinctief wist
££7V COMPLEET VERHAAL
ik, dat er iets aan dien kerel haperde. Hij ge-
droeg zich zoo eigenaardig. Zei niet veel, en
was erg onrustig. En èls-ie wat zei, dan keek
hij nog uit het raampje in plaats van naar mij.
Een onaangename gewoonte, niet?"
Ik zei, dat ik het met hem eens was — en
keek hem opzettelijk göèd aan.
„Enfin, we waren ook zoowat tot hier geko-
men, toen ik opeens zag, dat het klokje van
mijn dashboard was blijven stilstaan. Nu is
mijn vrouw uit haar humeur, wanneer ik niet
op den afgesproken tijd thuis ben. Dan wordt
ze eerst bang, en vervolgens kwaad. Denkt dat
ik ergens tegenop gereden ben of zooiets...
Enfin, ik probeer altijd op tijd te zijn, en om-
dat ik zag dat mijn klokje was blijven stil-
staan, voelde ik in mijn zak naar mijn hor-
loge.
Met deze laatste woorden haalde hij een
sigarettenkoker uit zijn zak, zei me, mijzelf te
bedienen, en verklaarde mij de werking van
een aansteker op het dashboard.
„En verder?" zei ik, tusschen twee Kalen aan
de sigaret.
„Mijn horloge was er niet..."
„Wat bedoelt u..."
„Mijn horloge was verdwenen!"
„Ja — het was weg! Maar in ieder geval
was het mijn eigen schuld. Iedereen weet, dat
het riskant is een vreemde mee in je auto te
nemen. O, pardon, ik bedoel er natuurlijk
niets mee... Maar bet is zoo, nietwaar?"
„Ja, u hebt eigenlijk gelijk..." moest ik toe-
stemmen. En snel gaf ik hem zijn zilveren
sigarettenkoker terug.
„Zooals ik al zei, was hij vreeselijk onrustig
geweest; hij had om zoo te zeggen geen
oogenblik stilgezeten, en ik begon daar nu de
LENTE IN HOLLAND
- 14 -
oorzaak van te begrijpen. Ik ben, al zeg ik het
zelf, geen idioot, maar wanneer je moet stu-
ren, en dan vooral des nachts, dan zijn je
zakken, om zoo te zeggen, aan de genade
overgeleverd van den eersten den besten
schurk, die naast je is komen zitten."
Toen hij dit zei, schoof ik zoo ver mogelijk
bij hem vandaan. Ik voelde me niets op mijn
gemak. Maar ik probeerde het niet te laten
merken en vroeg daarom, zoo ongedwongen
mogelijk: „En wat gebeurde er toen? Hebt u
het teruggekregen?"
„En óf," zei hij lachend. „Reken daar maar
op! Ik dacht even na en kwam tot de conclu-
sie, dat de man naast mij het beslist gestolen
moest hebben. Maar hoe moest ik maken, dat
ik het tveer terugkreeg? Het was een groote,
forsche kerel, en als het tot een gevecht ge-
komen Was, zou ik er zeker niet het best van
afgekomen zijn. Bovendien zou hij het waar-
schijnlijk uit het raampje hebben gegooid,
om het later te komen weghalen. — Nou, wat
zoudt u in mijn plaats hebben gedaan?"
Ik wist niet, wat ik zou hebben gedaan, en
zei hem dat.
En toen voelde ik plotseling iets hards tus-
schen mijn ribben!
„Dat is het, wat ik deed!" zei hij. „Ik stelde
hem voor het fait accompli en overviel hem.
„Beweeg je niet, kerel!" zei ik. „Heb niet den
moed je te bewegen, of ik schiet! En geef me
- nu dat horloge.' Gauw! Stop het in mijn zak!"
— Ik kon het natuurlijk niet aannemen, daar ik
met mijn eene hand sturen moest, en in de
andere band de revolver had..."
„En gaf hij het?"
„Of hij het gaf.' Nooit iemand gezien, die
het gauwer deed! Hij aarzelde slechts een
oogenblik, toen vischte hij het uit zijn vest-
zak en stopte het in mijn zijzak. Zei - geen
woord! Was totaal beduusdl"
„En wat deedt u toen?"
„Nu, ik had mijn remmen al aangezet en
toen ik mijn horloge terughad, gaf ik hem een
opstopper tegen zijn kaak, zoo hard ik kon!
Hij deed niets terug; had den moed niet. Toen
opende ik het portier, duwde hem er uit, en
reed zoo hard ik kon naar huis. Ik voelde er
niet veel voor, om hem aan de politie over te
leveren... — Maar we zijn er hier bijna. Zal
ik u maar bij de garage afzetten?"
„Graag," zei ik. „Doch vertelt u me eens,"
vroeg ik nieuwsgierig, „draagt u altijd een
revolver bij u?"
Hij begon te lachen. „WelneenF Nooit! Het
was dan ook alleen maar bluf! Kijk!" Hij liet
me de pijp zien die hij zoo hard' tusschen
mijn ribben had geduwd. „Ik bad niet veel
hoop, dat hij er in zou vliegen. Het leek zoo...
zoo eenvoudig. Maar hij deed het wel. Ha, we
zijn er!" En hij remde.
Ik vond het het idiootste verhaal, dat ik ooit
gehoord had. Te gezocht en zoo. Ik hield hem
dan ook voor een opschepper, en betreurde
het slechts, dat de beleefdheid verbood, dat ik
hem dit zei. In plaats daarvan stapte ik dus
uit, bedankte hem voor zijn vriendelijkheid zei
„Goedennacht" en begaf mij naar de garage.
Hij liet me een paar stappen gaan voordat hij
me met een luid „Hé!" terugriep.
Ik keerde om en ging terug.
„Wilt u het eind van de geschiedenis niet
hooren?" vroeg hij.
„Was dat dan niet het einde?"
„O neen... Luister." En hij leunde door het
raampje, langzaam sprekend, vertrouwelijk, en
zijn oogen glinsterden van pret. „Toen ik
thuiskwam, was het eerste wat mijn vrouw
tegen me zei: „Man, wat ben je toch slordig!
Weet fe, dat je je horloge in de badkamer hebt
laten ligc-en?" En toen gaf ze het mij..."
„Dus..."
Maar mijn verbazing werd als het ware
overstemd door zijn onbedaarlijk gelach, en
het lawaai dat zijn auto maakte, toen hij mot
een vaart den donkeren nacht ip schoot...
UIT HET VOLLE LEVEN
1. In en nabij Amers-
foort werd de jaarlijk-
sche dubbele cross coun-
try van de Kon. Mil.
Sportvereeniging gehou-
den, die door Z.K.H. Prins
Bernhard werd bijgewoond
2. Het Nederlandsch-
Indische voetbalelftal, dat
zal deelnemen aan de
wedstrijden om het we-
reldkampioenschap, bij
de aankomst te s-Gra-
venhage gekiekt.
- 15 -
3. Door de aanhoudende droogte heerscht er in de provin-
cies Groningen en • Drente een nijpend gebrek aan drink-
water. — De gemeente Nieuwescbans laat het drinkwater
per tankauto aanvoeren, en aan de inwoners tegen den
prijs van vijf cent per twee emmers, verstrekken.
4. De commandant van het Leger des Heils in Nederland,
de heer Bouwe Vlas (1), is in gezelschap van zijn echtge-
noote (2), van zijn tournee door Nederlandsch-lndië terug-
gekeerd. De aankomst op 't Centraalstation te Amsterdam.
5. De oud-acteur Daan van Ollefen Sr., te Amsterdam, her-
dacht 22 Mei zijn 80sten verjaardag.
6. Bij het station Ede liep een electrische trein, van Arn-
hem naar Amsterdam, op een Dieseltrein, die van Amers-
foort naar Arnhem onderweg was. Eenige pesonen
werden gewond, de materieele schade was zeer groot. —
Een overzicht van de plaats, waar het ongeluk gebeurde.
7. Beppo, de orang-oetan uit den Haagschen Die-
rentuin is ziek, doch weer herstellende.
Gehoorzaam slikt hij zijn
drankje.

1 rudy tricksen Sonja Hen» i, over het paard getild door zijn succes, en een echte
Pe""
Variéténummers
1 ^ " k ^ 0n ^ mec * ,, ,on Juan- En ten tweede, dat in dit deel van Noorwegen
FIo KeBv " ^' an ' ?. ersho ' e zede . jcun nersnoi
bestaat, dat wie driemaal achtereen met het-
Duke Sargent
cX Ethel Mermar elfde meisje danst, daarmee te kennen geeft, dat hij
Cesar Romerc aar wil trouwen..
net Raymond Scott-Quintet Zirée
Al Mahoney WlV ■f 1 De Amerikanen zijn natuurlijk absoluut niet * op de
** oogte )ogte van deze gewoonte in het Brangen-dal, en C Ouke
argent is werkelijk dol op de blonde Trudy Ericksen en
Condos ^rothe
en zijn dochter Trudy is een van de vroolijkste brui
loftsgasten.
Terzelfdertijd maakt in de nabijheid een vliegtuig
een noodlanding. De piloot en zijn passagier gaan
0
P zoek naar hulp en belanden toevallig op het
feest. De twee Amerikanen vinden het een buitenkansje
zulk een alleraardigste partij te kunnen
bijwonen, de boeren zijn gul en gastvrij,
e in n ind r dan een
?j } f K t'jd dansen Jimmy Hall
(de piloot) en Duke Sargent (de passagier)
met de lieve boerenmeisjes.
Maar twee dingen moeten hierbij worden
vermeld. Ten eerste, dat deze Öuke Sargent
'n bekend en populair band-leader
anst te ^ ens weer m et haar. Dus vat zij dit op als een
Peters-Sisters S uwe Iy' cs aanzoek, evenals al de feestgenooten, en dat
/onnie j3| Bren^] erhoogt de vroolijkheid in niet geringe mate! Maar
Gypsy Marcelle Cordav )u ' ce ' ,ee ^ thuis al een meisje, FIo Kelly, en hij denkt er
Een agent Joseph Crehan ^ et aan Trudy naar het huwelijksaltaar te leiden.... dus
Een kellner Eddie Conrad > n *gt deze idylle heel wat minder vroolijk dan zij was
Een theater-directeur Ben Weldon «gönnen.
Een 20th Century-Foxfilm onder regie van Roy del Ruth ^ a fif eru ' me n tijd keert Duke weer naar Amerika
^ erug, maar Trudy is met dezen gang van zaken niet
l INo rWe en
\ ° ? ' ergens ver weg in een afgelegen dal, an evreden. Zij blijft Duke als haar aanstaanden echtde
buurt van het schilderachtige dorpje Brangen, enoot beschouwen, en zij gaat zelfs naar Amerika, om
wordt een echte ouderwetsche boerenbruiloft gevierd em terug te vinden. En slaagt daarin.
,11^ -t s I,deracht '8re /ebruiken, die daar nog in Als Duke liet kleine Noorsche meisje in New York
zwang zijn. Ue groote oude herberg van Per Ericksen erugziet, krijgt hij opnieuw lust een beetje met haar te
i DIJ uitstek geschikt, om er zulk een feest te vierenjirten (wat zij doodelijk ernstig opneemt), tot groote
rgernis van zijn vriend Jimmy Hall, die het zonde
an dit meisje vindt, en die haar maar al te graag
èlf zou willen hebben. Maar hij heeft geen schijn
an kans, en Trudy ziet in hem veel eerder haar
ijand dan haar vriend.
Heel veel moet er nw gebeuren en ook veel
i-rdriei staat Trudy ericksen nog te wach- /
en, eer zij inziet, dat Duke Sargent nooit /l
iiet haar zal trouwen, en dat haar geluk in-
Ierdaad bij Jimmy lijft. Maar dan nadert
och 't oogenblik, waarop zij zuiverder ziet .
n leert beseffen, dat Jimmy het werkelijk
oed met haar heeft voorgehad, zoodat
ij blij is, als hij haar ten huwelijk vraagt.
1. Duke is zeer goede maatjes met
Trudy Ericksen.
2. Trudy beseft, dat Jimmy het
werkelijk goed met haar heeft
voor gehad.
3. Jimmy, Flo Kelly en f- Twee paren ... maar hon
Ouke hebben voor de |erd verwarringen,
zooveelste maal ver-
schil van meening.
4. Sonja Menie, als
Trudy Ericksen, 't
aardige boeren-
meisje uit het
Brangen-dal.
. Jimmy en Duke. Ook in een
ilegtuig kan men zich scheren ...
Is het maar geen looping
naakt.
1 Oe twee Amerikanen
elanden op de Noor-
>che bruiloft inde
ude herberg van
'er Ericksen.

VLEERMUIZEN
De meeste menschen voelen iets als afschuw
voor vleermuizen. Dit komt misschien
wel hoofdzakelijk, omdat het nachtdieren
zijn en ze in de literatuur zoo'n dankbare
stoffeerinjf vormen voor allerlei griezel- en
spookverhalen.
De vleermuis is geen mooi dier, en evenmin
ziet ze er erg intelligent uit, zooals zij daar
onderstboven hangt aan een tak — precies een
muis en met haar kleine kraaloogjes knippe-
rend tegen het daglicht Maar hoe leelijk en
dom ze er ook uitziet, en hoe afzichtelijk men
haar gewoonlijk ook vindt — het is toch een
erg nuttig dier, en als zoodanig heeft 't zeker
recht op onze bescherming-. Vrijwel een half
jaar lang doet zij niets anders dan allerlei
schadelijke insecten verdelgen, die gaan rond-
vliegen, zoodra de duisternis gevallen is. Ge-
durende de andere helft van het jaar over-
wintert zij in een of andere oude schuur, in 'n
kerktoren of eeji ander oud gebouw, terwijl 't
ook geen zeldzaamheid is, dat men een heele
kolonie aantreft in een hollen boom. Gewoon-
lijk hebben zij zich wel goed verborgen voor
de blikken der menschen en hun vijanden,
maar zelfs al zouden wij ze gemakkelijk kun-
nen zien, dan nóg zouden wij ze zeer waar-
schijnlijk onopgemerkt voorbijloopen, daar ze,
hangend aan een richel of aan een scheur in
den bast van een boom, sprekend op een
zwart, ineengeschrompeld blad g-elijken.
Vleermuizen zijn bijna overal inheemsch.
behalve in erg koude landen, en er zijn ^bver
de heele aarde wel een vierhonderdvijftig ver-
schillende soorten verspreid. De bij ons in-
heemsche soorten leven, evenals de meeste
DE GROOTE HOEFIJZERNEUS
een onzer inheemsche vleermuizen.
andere, van insecten, maar er zijn er ook wel,
die zich hoofdzakelijk met vruchten voeden.
Dit is bijvoorbeeld het geval met de in
Australië levende vleermuizen, die men Vlie-
gende Honden noemt, omdat hun kop spre-
kend op dien van deze dieren lijkt. Ze trekken
in groote troepen het land door en doen heel
wat schade aan jde vruchtboomen.
Zoodra het dag begint te worden, leggen de
vleermuizen hun werk neer om zich terug te
trekken in hun donkere schuilplaatsen, waar
zij tot het vallen van den avond in rijen naast
elkaar hangen, en niets doen dan slapen.
Indien men een vleermuis zou willen aan-
pakken, dient men dit met de noodige voor-
zichtigheid te doen, daar zij uiterst scherpe
tanden heeft, waarmee zij venijnig kan bijten.
De oogen zijn bijna onzichtbaar, maar onder-
zoekers hebben uitgemaakt, dat een blinde
vleermuis den weg in een kamer kan vinden,
waarin talrijke draden zijn gespannen, zonder
dat zij ook maar één enkelen keer roet een
draad in aanraking komt. De dieren, die hun
prooi des nachts moeten' zoeken, hebben ge-
woonlijk groote oogen, zooals bijvoorbeeld de
uilen, maar de vleermuis, die, om zoo te zeg-
gen, oogen heeft die niet veel grooter zijn dan
speldeknoppen, is in staat haar weg door de
donkerste nachten te vinden, met bewonde-
renswaardige zekerheid daarbij allerlei hin-
dernissen ontwijkend en... uiterst kleine insec-
ten vangend, die met groote snelheid door de
lucht vliegen.
Het is zeer waarschijnlijk, dat de vleermuis
op haar gehoor vliegt, want dit is zeer sterk
ontwikkeld, zoodat men mag aannemen, dat
19
DE VAMPIER
zij er allerlei luchtstroomingen mee kan waar-
nemen, die haar doen weten, dat zij een of
andere hindernis nadert.
Hoewel er over het algemeen niets dan
goeds van de vleermuizen te vertellen valt,
althans van de soorten die ten onzent in-
heemsch zijn — aan het sprookje, dat zij er
op uit zijn om in iemands haar te vliegen, en
zich daarin opzettelijk te verwarren, moet men
geen geloof hechtenf — dient er toch ook ver-
meld, dat er soorten zijn, die men als min-
der onschuldig moet beschouwen. Dat is bij-
voorbeeld met de tropische vampier-vleer-
muizen het geval, die zich neerzetten op de
SLAPENDE VLEERMUIZEN
ruggen van paarden en koeien, en zelfs op
slapende menschen, en dan hun bloed opzui-
gen. Soms verzwakken zij hun slachtoffers
hierbij zoo ernstig, dat deze er aan sterven.
Deze vleermuizen komen in bepaalde streken
van Centraal- en Zuid-Amerika voor.
Het vliegtoestel der vleermuizen wordt
voornamelijk gevormd door de voorste lede-
maten. Vandaar de wetenschappelijke naam
Chiroptera, die handvleugeligen beteekent.
Tusschen den boven- en benedenarm en tus-
schen de vingers, die alle sterk zijn verlengd,
is, evenals tusschen den hals, romp en ach-
terste ledematen, een zeer dunne vlieghuid
gespannen, die evenals een paraplu kan wor-
den uitgestrekt en dichtgeslagen. Op dit vlies
kunnen de vleermuizen wel fladderen, maar
niet vliegen als de vogels; wel echter kunnen
zij snellere wendingen en buitelingen maken
dan deze dieren, hetgeen hun bij hun jacht op
allerlei insecten natuurlijk uitstekend te pas
komt. Behalve in hun ooren, zetelt in deze
vlieghuid, zoogoed trouwens als soms in de
huidlappen op den neus, een uiterst fijn j-c-
voelszintuig, dat het zeer zwakke gezichtsver-
mogen bij het vliegen blijkbaar uitstekend kan
vervangen.
Gezonde, blanke tanden maken een prettige indruk-
en vaak is dit de eerste stap op weg naar succes.
Verwaarloos Uw tanden dus nooit; borstel ze met
het werkzame schuim van Colgate's Tandpasta!
Het dringt door in alle spleetjes in en tusschen
de tanden en verwijdert de voedselresten, die zoo
licht tandbederf veroorzaken. Colgate maakt Uw
tanden parelblank, zonder het glazuur aan
te tasten en houdt Uw adem aangenaam
van geur!
COLGATE
In tubes van 30, 50 en 80 et.
HULP BIJ HET PUZZELEN:
1. Meer dan 1200 namen van
goden, godinnen enz. f O.SO
2. Meer dan 3000 namen van
dieren f 0.50
3. Meer dan 3000 spreekwoor-
den (aantal letters geteld) f 0.75
4. 5000 namen van plaatsen,
rivieren, enz. gerangschikt onder
't aantal letters waaruil die namen
bestaan f 0.75
5. Munten, maten en gewichten
van de geheele wereld . f 0.50
6. Elck wat wils: metal., afkort.,
steensoort., voertuig., wapens,
muz.instr., vaartuig., Republ., Jood-
sche en Moham. kalenders, namen
v. d. lett. v. h. Griek, alph., sterren,
sterrenbeeld., teek. v. d. dieren-
riem, symbol, aardr. namen., zelfst.
naamw., bijv. naamw., voornaamw.,
voorvoegs. en achtervoegs. f 0.75
| PRIJS VOOR DE GEHEELE SERIE f 3—, Bultanl f 3.Ï5 (ook N. Ind :
Voor verzendkosten 5% van het bedrag bijvoegen. Geen postzegels zenden,
MOOYMAN * ZOON. telefoon 8S974, Curafaostraat 115, AMSTERDAM (W )
Gem. giro M 3088, Postgiro 230660. Wij zenden filet onder rembours.
IN DIT BLAD
heeft men ook
met een kleine
annonce een
o groot succes.
ivA
TANDPASTA
(NeDERLANDSCH FABRIKAAT)
rein igt, desinfecteert en polijst
Uw gebit zonder het glazuur
aan te tasten.
Tuben a 25 en 60 cents.
Overdadige Transpiratie
Me» inuji jle Trmispirntie niet timler-
• ilnikkfii, dm h iniiel ie gezoiul maken.
De moderne vrouw gebruikt het middel, dat haar charme
beschermt tegen de noodlottige gevolgen van over-
dadige transpiratie onder de armen
Odorex van Prof. Dr. Polland onderdrukt de transpiratie
NIET. Dat zou gevaarlijk zijn voor Uw gezondheid.
Odorex maakt de transpiratie
!Ü nierkl den umum
genainen geur von l\\\
Irunspirdtie zeil' iiiel,
maar ll>voiiijieviii wel
Odorex bevat medicmalen
alcohol tan de juUte sterk-
te om bacteriën te dooden.
Och» re x
normaal, onzichtbaar en reukloos
en verzekert een natuurlijke wer-
king van de transpiratie-klieren.
Na de eerste toepassing reeds
voelt U een aangename verfris-
sching en verlichting. U behoeft
niet meer ongerust te zijn, dat
Uw" transpiratie Uw omgeving
hindert, want de onaangename
geur is verdwenen. De uitwase-
ming wordt normaal en levert
geen gevaar meer op voor Uw,
japonnen.
Koop nog heden een flacon
Odorex bij Uwen. Apotheker,
Drogist of Parfumeur. De flacon
van 94 cent is voldoende voor
vele maanden. R-3ói-H
tejU'n overdadige
transpiratie

P
I edro, voorman van dc Cardinols
ranch, ging er grootsch op Amerikaansch
burger te zijn. En volgens
de Amerikaansche wet was hy dat ook, omdal
hij door een of ander toeval precies aan
den Amerikaanschen kant van de grens geboren
was. In werkelijkheid maakte dit hem
echter evenmin tot Amerikaan als een in
een stal geboren kat een paard is. Pedro
was eigenlyk half Indiaan, half Mexicaan,
„en voor de andere helft", zooals de jongens
van de Cardinols-ranch het uitdrukten,
„was hij niets anders dan een prairiewolf".
Hetgeen, eerlijk gezegd, tegenover dit dier
niet heelemaal fair was.
Hij keek John Austin aan met een grijns,
dien hij absoluut niet trachtte te verbergen.
John was, een flinke, forsch gebouwde jongeman
van een jaar of drie en twintig, maar
omdat hij de moeite nam zich om den'anderen
dag te scheren tegen den gemiddelden
cowboy één keer per week, en omdat hij
ook af en tóe zijn haar kamde en zijn kleeren
borstelde met den paardenschuier, zag
hy er niet zóó boefachtig uit als de „jongens"
van de Cardinols ranch.
„Je bent een Brit, is het niet?" vroeg
Pedro.
„Ja," antwoordde John.
„En wat is dat voor een zonderling dier,
waar je op rijdt, vreemdeling, als het geen
onbescheiden vraag is?" zei Pedro, naar het
magere paard kijkend, waar John nu met
eenige moeite afklom, want by had sinds
het aanbreken van den dag in het zadel
gezeten.
„Dat," zei John, „is een kangoeroe! Kun
je dat niet zien?"
„Nou, in ieder geval dacht ik wèl, dat-ie
uit een of anderen dierentuin moest zyn
gekomen. — Wat zoek je hier, vreemdeling?"
„Werk op je ranch, als het kan," antwoordde
John opgewekt.
„Waar ben je het laatst geweest?"
„Daar," antwoordde John, met zyn hoofd
langs het pad wyzend dat hy zoo juist afgekomen
was. „Ik was op de Circle-ranch, een
Onze abonné, hij schrijft dat hij ons blad
van het eerste nummer af heeft gelezen,
de heer L. v. d. M. schrijft mij:
„Ik ben nu 36 jaar, gehuwd, met twee kin-
deren. Ik heb een behoorlijk betaalde positie
met geregelde werkuren.
Toen ik tien jaar geleden huwde, had ik mij
stellig voorgenomen de zelfstudie, een hobby van
me toen ik nog vrijgezel was, niet op te geven.
Doch ik moet thans tot mijn spijt bekennen,
dat er van die goede voornemens niet veel is
gekomen.
Allerlei oorzaken kan ik hiervoor noemen,
alle min of meer verbonden met het huiselijke
leven: M'n vrouw, de gezellige omgang met
vrienden, de kinderen, het onprettige gevoel me
's avonds te moeten afzonderen, gebrek aan
ruimte daartoe.
Nu voel ik weer sterk de behoefte naar ern-
stige bezigheden, welke mijn geest in beslag
kunnen nemen. Ik houd niet van lezen zonder
doel. Wat zoudt u mij raden?"
JOHN AUSTI
LEVENSPROBLEMEN
kilometer of honderd van hier in de vallei."
„Waar hebben ze je voor weggejaagd?"
„We zyn allemaal ontslagen. Het zal niet
lang duren of er zullen heel wat mannen
hier langs komen. Ik ben de eerste. De val-
lei zal binnen een paar dagen een meter of
tien onder water staan. De groote rivier
wast, en ze gaan den dyk met dynamiet op-
blazen om het water een uitweg te ver-
schaffen, ten einde de groote stad te red-
den, die vijfhonderd kilometer verder ligt."
„Daar heb ik van gehoord, maar het is
natuurlijk onzin."
De jongeman haalde de schouders op.
„Geloof het, «f geloof het niet — zooals
je wilt. Iedereen die in een omtrek van
honderd kilometer woont, heeft van de
regeering bevel gekregen weg te gaan en
zyn leven te redden. Ranchers, boeren
schapenfokkers — ze zullen allemaal moeten
vertrekken. De baas van de Circle-ranch
heeft zyn bezitting verkocht met alles wat
er op was...."
„Zeg eens," vroeg een van de cowboys,
wat dichterbij komend, „wanneer zullen
ze de dyken laten springen?"
„Binnen een week, naar ik heb gehoord,"
antwoordde John. „Het water ryst nog
iederen dag en vandaag of morgen zal het
moeten gebeuren."
„Waar zullen ze dat gat in den dijk ma-
ken?"
„Ongeveer tweehonderd kilometer hier
vandaan, naar ik heb gehoord!"
„Dus het water zal niet tot hier komen?"
„Neen, dat niet! Jullie liggen hoog, hè?
Maar het zal wel dicht by jullie komen —
tot op een paar kilometer misschien. Ieder
oogenblik kunnen de boden van de regee-
ring hier zyn om jullie te waarschuwen voor
je vee. — Is er een kans, dat ik wat by
jullie te doen kryg?"
„Wat was je laatste baantje? — Kok?"
vroeg Pedro, opzettelijk beleedigend.
„Neen," antwoordde de jongeman, kalm
glimlachend, „als kok deug ik.niet."
„Wat was je dan?"
„Gewoon cow-boy! Ik ryd niet slecht, en
Mijn antwoord: Doorzetten. Ik ken bij erva-
ring al uw moeilijkheden en ik onderschat er
geen van. En toch zou ik m'n advies niet anders
kunnen stellen.
Wanneer ge er nu niet mee begint, dan komt
ge er nooit toe en wanneer ge ouder zljt ge-
worden, dan zult ge het nog meer missen en
moeilijker kunnen herstellen.
Naar het mij voorkomt zljt gij een persoon,
die bij uitstek geschikt is om z.g. schriftelijke
cursussen te volgen, waarbij gij leiding krijgt
bij uw studie.
In ons land is een goed en betrouwbaar adres
hiervoor: P.B.N.A., Velperweg no. 6, Arnhem.
Laat eens een prospectus komen en maak uw
keus naar gelang uw ambities gaan.
Gij moet vooraf ernstig met uw vrouw spre-
ken en overleggen waar gij enkele malen per
week een rustig plekje voor uw studie kunt
vinden. Want, wanneer ge eenmaal a hebt ge-
zegd, dan moet ge ook b zeggen. Doorzetten.
— 20 -
met de lasso kan ik ook tamelijk goed om-
gaai)."
„Kun je rijden, ja?" '
„Zeker — uitstekend zelfs!"
„Dat is heel wat gezegd, jongeman, en als
je hier zou kunnen komen, dan zou je wel
onder jongens zitten, die met een paard
kunnen omgaan. Kun je op een wild paard
ryden?" F
„Ik ben gewend op ieder paard te klau-^
teren dat ze me voorzetten."
„Zooiets als een temmer?"
„Van temmen weet ik niets af," antwoord-
de de jongeman, niet langer glimlachend,
nu hy begreep waar de ander heen wilde.
„Maar ik heb wel eens een paar paarden
tot reden gebracht!"
„Denk je, dat je een paard kunt berijden,
dat we hier hebben? Ze noemen 'm Blanco
Diablo — de witte duivel. Heelemaal wit
is hy niet, maar een duivel wèl. En als je
denkt, dat je hem berijden kunt, vreemde-
ang, dan ben je hier zoo welkom als een
bloem in de lente."
„Heeft er al eens eerder iemand op dat
paard gezeten?" vroeg John kalm.
„Ja. Twee jongens hebben er op gereden."
„Schei er mee uit, Pedro," riep een der
cowboys, die een eindje verderop stonden
te luisteren. „Je mag dien jongen niet op
Blanco zetten."
„Hou jij je er buiten!" riep de voorman.
„Bedoel je, dat wanneer ik op dien Blan-
co Diablo kan ryden, dat ik dan een baan-
tje hier kan krygen?" vroeg John.
„Je bent vlug van begrip, boy," antwoord-
de Pedro. „Dat bedoel ik."
„Goed," zei John. „Breng je Blanco Dia-
blo dan maar hier. Ik wil üem wel eens
zien."
De Amerikaansche cowboy is niet nood-
zakelijkerwijs de »-»ste ruiter van de wereld,
al denkt men dit ,vel vaak en al maakt hy
er ook wel aanspraak op. De Mexicaan-
sche vaquero bijvoorbeeld rydt dikwijls
veel beter, al is hy er vaak onnoodig wreed
by. En hier en daar in het Westen kan men
ook wel lieden van andere nationaliteit
ontmoeten, die den Amerikaanschen cow-
boy de baas zyn!
John Austin was sinds zyn jeugd met paar-
den grootgebracht. Zyn vader had, als iand-
edelman, een grooten stal gehad en sinds
de jongen acht jaar was geweest, had hij
hem zyn eigen paarden doen verzorgen, zoo-
dat hy dagelijks in den stal. had gezeten.
Toen John echter een jaar of achttien was,
had zyn vader door een ongelukkige spe-
culatie .niet alleen al zyn geld, maar ook al
zyn bezittingen verloren en was John naar
Amerika gegaan, om er in de Nieuwe We-
reld ook een nieuw bestaan te vinden.
De mannen, die Pedro en den vreemde-
ling naar de omheining volgden, namen den
jongeman onderzoekend op. Ze mochten
hem, op het gezicht, en achter hun hand
fluisterden zy iets tegen elkaar, over het
Engelsche zadel op het paard, waarmee hy
gekomen was.
Ze begonnen een beteren indruk van den
vreemdeling te krygen. Hy zag er wel niet
als een ervaren cowboy uit, maar ze moch-
ten zyn kalme zelfvertrouwen. Geen op-
schepperij; geen aanstellery. Een cowboy
heeft altyd instinctief ontzag voor iemand,
die met een Engelsch zadel rydt, omdat hy,
ofschoon hij het niet altyd zal toegeven,
wel weet, dat hy er zelf niet mee ryden kan.
Neem hem zyn stoeltje met de hooge leu-
ning voor en achter, dat hy zyn zadel noemt,
af, en hy zal niet goed weten wat hy met
zyn paard moet aanvangen.
Blanco Diablo was een groot paard, meer
grys dan wit, waaraan men om begrijpelijke
redenen een eigen stuk land met omheining
had gegeven. Hij zag er als een koning on-
der de dieren uit, terwijl hy zijn kop met de
dikke manen hoog ophief om de binnen-
komende cowboys te monsteren.
Pike Mitchel trad op John toe en fluis-
terde hem zachtjes toe: „Jongen, ik voel
er niets voor dat iemand, die de heele
wereld nog voor zich heeft, moedwillig
naar zyn eigen begrafenis solliciteert. Blijf
van dat paard af — neem een goeden raad
aan van een ouden man. Het is het wildste
paard dat ik in jaren heb gezien. Het is een
moordenaar, een échte moordenaar! Ga er
niet op in, en niemand hier zal het je kwa-
lijk nemen of je voor laf aanzien."
„Heeft Pedro er al eens op gereden?"
vroeg John, zyn stem eveneens tot een ge-
fluister dalen latend.
„Hy heeft er eens vier minuten achter
elkaar opgezeten, maar dat wil niets zeg-
gen. Pedro is een schurk, maar hy kan
op een woedenden stier ryden al hebben ze
dien zyn staart vol zevenklappers ge-
bonden."
„Kom, vooruit, jongens!" riep Pedro.
„Zadel hem...."
Maar toen de cowboys aanstalten wilden
maken om Blanco Diablo met hun lasso's te
vangen, wenkte John hun, op te houden.
„Als ik hem ryden zal," zei hy, „dan wil
ik, dat jullie allemaal buiten den corral
blyven. Ik zal hem zelf vangen en zadelen."
„Je verbeeldt je nogal niets, hè?" grijns-
de Pedro. „Dat paard is nooit ddor minder
dan zes mannen gezadeld. Je moet hem met
de lasso vangen, hem tegen den grond
gooien, blinddoeken en binden voordat je
een zadel op hem kan krygen."
Maar John schonk geen aandacht aan het-
geen Pedro zei. Hy beduidde den anderen
achteruit te gaan.
„Ik zal hem op mijn manier ryden, en
anders heelemaal niet," zei hy beslist.
Ze sloegen hem gade terwijl hy het zadel
van zyn paard losmaakte en er voorzichtig
mee den corral in ging. Blanco hief zyn kop
op en sloeg hem aandachtig gade, zonder
zich te bewegen. Toen hy het dier tót op
eenige meters genaderd was, legde John het
zadel op den grond en maakte zyn lasso
gereed.
„Die idioot denkt, dat hij Blanco kan rij-
den met een Engelsch zadel," zei Pedro,
valsch lachend. „Wie zyn paard wil heb-
ben, die kan 't nemen, want die Engelsch-
man zal 't niet meer noodig hebben."
Zonder vooraf met zyn lasso te zwaaien,
maar slechts met één snelle, berekende be-
weging van zyn hand, wierp John zyn strik
om het paard, dat plotseling begon te snui-
ven en het toen op een loepen zette.
De uitroepen van bewondering, waarmee
de mannen dit handige staaltje van lasso-
werpen begroetten, werden gevolgd door
een minachtend schouderophalen, toen John
in plaats van uit al zyn kracht aan de lasso
te trekken, met het paard in de omheining
begon mee te loopen, de lasso nauwelijks
gespannen houdend, en langzamerhand ze
zelfs meer vierend.
Even later minderde BlanCo zyn vaart
echter en nadat het dier nog eenige minu-
ten rustig gegaloppeerd had, bleef net kalm
staan. Zyn eerste indruk van schrik was
verdwenen; het dier was nu meer nieuws-
gierig dan bang. Het was de eerste keer dat
het ooit op een dergelijke manier gelasso'd
was. Bovendien sprak John het nu vrien-
delijk toe. Nog nooit had iemand tegen
Blanco Diablo op een dergelijke manier ge-
sproken.
, Terwijl John geen oog van het paard af-
hield, begon, zooals de technische term
heet „de lasso in te loopen", hetgeen zeg-
gen wil, dat hy die steeds strak hield ter-
wijl hy steeds dichter naar het paard toe-
ging. Met zyn voet schoof hy het zadel langs
.den grond met zich mee.
Hy was Blanco
nu misschien tot
op een halven
meter genaderd.
Zyn hand was
reeds uitgestoken
om den nek van
het dier te stree-
len, toen Pedro
een woedenden
uitroep slaakte.
Hé, je hoeft er
geen schoothond-
je van te ma-
ken !". riep hij.
„Rydt er op, zoo-
als er op een
paard gereden
moet worden.
Trek hem om 1
Wy zulen hem
voor je zadelen."
De ruwe stem
van Pedro deed
Blanco schrik-
ken. Hy gaf een
ruk, trok de lasso
uit Johns hand en
ging er vandoor,
luid en angstig
hinnikend. Ter-
zelfder tyd klonk
er een stem ach-
ter het groepje
mannen, dat bui-
ten de omheining
gespannen stond
toe te zien.
„Wat is er aan
de hand? Wat be-
teekent dat alle-
maal, Pedro?"
Iedereen draai-
de zich om. John
eveneens. Blanco
voor een oogen-
blik geheel ver-
getend.
John zag een
knap meisje, dat
op een prachti-
gen bruinen vol-
bloed zat. Ze was
op Westersche
wyze gekleed, en
droeg hooge brui-
ne laarzen met
roode hakken,
waaraan zilveren
sporen zaten.
Men zou de
waarheid niet
volledig recht
doen, indien men
zei, dat Dolly Car-
dinol knap was.
Ze was meer dan
dat — althans
voor John Austin.
Ondanks haar
Westersche klée-
dy, leek zy hee-
lemaal niet op
haar plaats in
deze omgeving.
Maar degenen,
die de moeder-
looze dochter van
Slade Cardinol
kenden, wisten
wel, dat Dolly
ondanks al haar
knapheid en meis-
jesachtig voorko-
men uitstekend
„DIT 18 MUNHEER
VAN DAM, VADER.
HU WILDE ME
" GRAAG VEILIG
THUIS BRENGEN
VANAVOND."

opgewassen was tegen de situaties, die zich
gewoonlijk op een ranch voordoen. Ze was
er zelfs zó goed tegen opgewassen, dat haar
vader vaak meer dan een week achtereen
wegging — zooals nu bijvoorbeeld — en de
zorg voor de ranch dan. geheel aan haar
overliet.
Eigenlyk was dit niet zoo'n erg groot
risico, daar iedere man hier van den ouden
Pike Mitchel af tot den jongsten toe, den
grond vereerde waarop zij liep en voor haar
door het vuur gegaan zou zijn indien dit
noodig was geweest.
Soms twijfelde Slade Cardinol wel eens
aan Pedro, die per slot van rekening een
lafaard en een schurk was, ondanks zijn
Amerikaansch staatsburgerschap, maar er
waren er genoeg. die een oogje op hem kon-
den houden, en ten slotte was hij de beste
ruiter dien men mylen in den omtrek vin-
den kon.
„Kom er uit," riep Dolly tegen John, Pe-
dro haar rug toedraaiend. „Direct! Breng
je zadel mee. Laat je lasso maar in den
steek."
John Austin aarzelde een oogenblik, en
toen gehoorzaamde hij aan haar bevelen,
net als de rest van de cowboys. Hy nam
zyn zadel op, wierp het over zyn schouder,
en klom uit den corral. Toen liet hij het
zadel op den grond vallen, nam zyn hfoed
af en stond voor den bruinen harddraver
en zyn berydster.
„Ben je gek," vroeg zy, „of wil je zelf-
moord plegen? Weet je niet, dat dit het
paard is, dat Focke heeft gedood? Wie heeft
je gezegd den corral binnen te gaan?"
„Ik wilde hem ryden, ma'am," zei John.
„Zoo.... maar je laat hem met rust,"
antwoordde Dolly.
Doch gedurende de fractie van «-en secon-
de, en misschien zonder dat de anderen het
zagen, kwam er een glimlach om haar lip-
pen. En John putte er een groote troost uit.
„Niemand kan dat paard berijden," zei
Verwacht.
ELEANOR POWELL
en NELSON EDDY
in de 1938 super-show van
Metro -Gold wyn-Mayer
ROSALIE
ze, „behalve Pedro, en die kan op alles rü-
den Blanco heeft onlangs een man gedood,
en hy zou jou ook dooden als je probeerde
op hem te gaan zitten. Myn vader wilde
nem doodschieten, maar ik heb hem ge-
vraagd hem in leven te laten. Doch als hy je
nu doodde, zou ik het gevoel hebben, alsof
het myn schuld was."
Wederom klopte Johns hart even iets snel-
ler, net gaf hem een zonderling gevoel, dat
dit knappe meisje er zich iets van zou aan-
trekken als hy gedood zou worden.
„Je bent een Brit, is het niet?" vroeg zy.
„Engelschman," antwoordde hy.
„Is dat niet hetzelfde?"
glimLme 1 : WaS het heel duideliik ' dat ?«
„Neen," antwoordde John. „Maar ik zou
graag op dat paard ryden, als u het goed-
vindt, ma am. s
„Natuurlijk vind ik het niet goed," ant-
woordde ze snel. „Je zou het er zeker niet
levend van afbrengen."
gee^bTante.^ ** OP hem ^ kr ^ ik
„Geen baantje? Wat bedoel je? Bedoel je,
dat je een baantje zou krygen als je op
Blanco reed?" J r
John weigerde antwoord te geven, en Dol-
ly wendde zich tot Pedro, haa? oog4n schit-
terend van ingehouden woede.
„Dat heb ik gezegd," verklaarde Pedro.
„Hy komt me hier vertellen, dat-ie zoo'n goed
S r K S en

BACTERIËN DIE IN MELK
VOORKOMEN
IV.
De vorige week bespraken we van de
bacteriën, die in melk voorkomen, de
Colibacteriën en de booibacteriën.
We zullen deze week de pathogene of ziek-
teverwekkende bacteriën bebandelèn. Pa-
thogene bacteriën in de melk kunnen af-
komstig zyn:
1° Van het dier zelf.
2°. Van haarden daarbuiten, o.a. van den
mensch.
Ziekteverwekkende bacteriën, van de koe
afkomstig zyn onder andere de tuberkel-
bacil en desmetstof van mond- en klauw-
zeer.
Pathogene bacteriën van baarden buiten
het dier kunnen onder meer in de melk ge-
raken via de handen van den melker, door
speekseldrupjes van den melker, door het
vaatwerk, vooral als dit in slootwater ge-
wasschen wordt, door menschen die met
lüders aan besmettelijke ziekten in aanra-
king zyn geweest, of wanneer de melker
zelf bacillendrager is.
Deze bacteriën kunnen bacteriën zijn van
allerlei infectieziekten, zooals mazelen,
roodvonk, griep, typhus, diphtherie enzoo-
voorts, zoodat we hieruit dus kunnen zien,
dat we deze infectieziekten kunnen oploo-
pen door gebruik van melk die geïnfecteerd
is, tenzij we de melk gekookt gebruiken,
omdat door koken de bacillen worden ge-
dood. Ook in gepasteuriseerde en gesterili-
seerde melk bevinden zich geen pathogene
bacteriën.
Vooral typhus wordt vaak veroorzaakt
door het gebruik van rauwe, geïnfecteerde
melk. Dit komt, omdat de typhusbacillen
met de excrementen van de patiënten uit-
gescheiden worden en vooral op het platte-
land zoodoende gemakkelijk in slootwater
terecht kunnen komen. Vaatwerk voor melk,
dat in dit slootwater gewasschen wordt,
wordt dus met de typhusbacil besmet en dus
ook de melk die naderhand weer met dit
vaatwerk in aanraking komt.
Een volgende maal hierover meer.
9511. Snoezig bolero-
pikjt, vervaardigd van
blauw met wit geruite
zijde voor den rok en
het bolero't|e, en wit met
blauw geruit voor de
bloest. De stof ia In
rechte en schuine rich-
ting verwerkt. — Het
blousje en de bolero zijn
gegarneerd met een rits-
sluiting.
Ben.: blauw: 3.65 m.
van 1 m. breed; wit:
1.40 m. van 1 m. breed.
»530. Vlotte. korte
mantel van licht linnen,
in den rug versierd met
een groep plooien. De
voorpanden en de mou-
wen zijn gegarneerd met
motieven van ' gekleurd
shantung.
Ben.: 2.30 m. van 1 m,
breed.
9531. Om bij dezen
mantel te dragen dit ja-
ponnetje van donker
shantung, waarvan de
rok geheel is geplis-
seerd. Het lijfje heeft een
rond schouderstuk en
van voren een evencent
geplisseerd baantje, ter-
wijl er dezelfde gekleur-
de motiefjes als op den
mantel op zijn aange-
bracht. Klein omgeslagen
kraagje en manchetjes
van naturelkleurig shan-
tung.
Ben.: 3.90 m. van 1 m.
breed.
Van deze modellen zijn bij de administratie van dit blad ge-
|knipte patronen verkrijgbaar tegen den prijs van ƒ 0,60 per stuk.
24
WEEKMENU,
Maandag: Varkens filet, aardappelen en
andijvie; rüstebrypudding.
Dinsdag: koud vleesch. aardappelen,
en gedroogde appeltjes;
eterstruif.
Woensdag: Tomatensoep; pikante 'rijst
met garnalen en komkom-
mersla.
Donderdag: Gehakt, aardappelen en ge-
stoofde uien; bananenbeig-
nets.
Vrijdag: Gebakken visch. aardappe-
len en sla; vanillevla met
bitterkoekjes.
Zaterdag: Vischsoep; runderlapjes;
aardappelen en spinazie.
Zondag: Kaasbroodjes; kalfscotelet-
ten. aardappelen en raap-
stelen; maizenapudding met
rabarbercompóte.
ENKELE RECEPTEN UIT HET WEEKMENU
Hoeveelheden voor 4 personen.
RÜstebrüpudding.
Benoodigd: ^ L. melk, H stokje vanille,
100 gram rijst, plus minus 75 gram suiker;
75 gram amandelen, 2 eiwitten, 10 gram
gelatine, iets zout.
Bereiding: Breng de melk met het stokje
vanille en iets zout aan de kook. Voeg dan
de gewasschen rijst toe en kook deze in de
melk gaar. Kooktyd ongeveer anderhalf uur.
De amandelen pellen en malen. De gare
rijstebrij iets laten afkoelen en er dan de
geweekte gelatine en de suiker in oplossen.
De eiwitten stijf slaan en voorzichtig door de
puddingmassa roeren. Het gerecht laten af-
koelen, tot de rijst niet meer zakt en haar
dan overdoen in een met water omgespoel-
den puddingvorm. Wanneer de pudding
stijf is, hem keeren en desgewenscht gar-
neeren met gestoofde abrikozen.
Vischsoep.
Benoodigd: 1 L. gekruide bouillon van
vischgraten, 35 gram boter, 40 gram bloem,
H d.L. room, eidooier, sap van 1 citroen,
peterselie.
Bereiding: Voor den bouillon trekt men de
vischgraten ongeveer een half uur k drie
kwartier met verschillende kruiden zooals
ui, wortel, peterselie, tijm, foelie en peper-
korrel. Dan zeeft men het vocht. Van boter,
bloem en bouillon maakt men een gebonden
soep, die op smaak wordt afgemaakt met
room, eidooier, citroensap en fijngehakte
peterselie. Als vulsel in de soep gebruikt
men stukjes visch of eiergelei.
EEN GOED RECEPT VOOR
VERKOUDHEID
In een paar minuten zelf gemaakt
Dit is een beproefd huismiddel-
tje, dat snel verlichting zal bren-
gen, terwijl na korten tijd uw
verkoudheid of hoest geheel ver-
dwijnt. Koopt bij uw apotheker of
drogist 30 gram Vervus (dubbel
geconcentreerd). Vermengt het
thuis met een kwart liter heet
water en een eetlepel suiker. Roert
het goed door, tot het geheel is
opgelost. Neemt viermaal daags
een eetlepel. Het is buitengewoon
geschikt voor kinderen, ook bij
volwassenen is de werking af-
doend. Knipt dit recept uit, om
u er aan te herinneren een 30
f^rams-flrsrhje Vervns te halen.
GEEN GEPIEKER
over de toekomst met
een polis bij de
Wat ziet je
linnengoed er prachtig
uit! Hoe krijg je het zo
SCHITTEREND WIT?
i
,1k was mijn goad dóór
«n dóór achoe«. Ik sorg,
dat ar absoluut gaan vuil
maar In blijft."/ -
„Maar Ik gabrulk toch uitsta-/
kend« laap; ik weak hat goad,
vóór hat in de waikatal gaat y
an voor alia sakarhaid bean
ik het nog ook. Wal kan
ik nu nog maar doen?"
^T
Je maal Radion gebruiken; allaan aan
Radion-,op haalt alia vuil uit hal goed."
Zodra hst goed in het w«rltzam« Radion-sop
komt, begint de Radion door de reinigende
zuurstofwerking al het vuil uit het goed te
verwijderen; ook het diep inoedrongen vuil,
dat Ü er met gewone wasmmdelen niet uit
krijgt. Dat komt doordat Radion een actief,
g
Z>1
^■df
ENORME
PRWSVERUG/WG
Ommderde.
yolmaakte kwaliteit
W-owemndefid
gewicht!
zuurstofhoudend sop geeft, dat alle weefsels
veel schoner en daardoor veel witter maakt
Radion is thans binnen ieders bereik en
daardoor ook de ideale Radi^r^was method e.
Bovendien bevindt zich op elk *pak nog
een bon voor geschenken.
ck»e
tufa&M
is nog slechts een beperkt aantal in voorraad.
OM TE BREIEN
bevat 62 van de meest moderne breipatronen, waar-
van vele in kleuren, voor dames-, heeren- en kinder-
kleeding. Bij elk patroon is beschreven hoe het
kleedingstuk moet worden gebreid. De prijs van
dit zeer mooi uitgevoerde breiboek bedraagt
slechts 25 cent
franco per post. Ook bij onze agenten verkrijgbaar.
Indien rechtstreeks per post wordt besteld, kan het verschul-
digde worden voldaan door storting op onze postrek. 41.880.
Op het girostrookje te vermelden „OM TE BREIEN",
De administratie: GALGEWATER 22, LEIDEN

VOOR ONZE JONGE
EN
ONZE HERINNERING
Onze herinnering is eigenlijk een zonder-
ling iets. Zonderling, omdat wy er mee
vast kunnen houden wat reeds lang tot
het verleden behoort! Alles wat vreugde en
plezier heeft verschaft, zou van het oogen-
bhk af, dat het voorby was, geen waarde
meer voor ons hebben, indien onze herinne-
ring, ons geheugen er niet was om het te be-
waren, zoodat wy er altyd aan kunnen terug-
denken en er altyd weer opnieuw vreugde
aan kunnen beleven.
Hoe wonderlijk is ook ons geheugen !>
/-onder eenige noemenswaardige inspanning
kun je, door slechts even een paar seconden
na te denken, een of ander prachtig tafereel
in je geheugen terugroepen. Wederom zie je
de blauwe luchten, de kabbelende golven,
het zon-overgoten strand, de donkere bos-
schen, den fraaien zonsondergang. Je ziet
weer het spel, waar je zoo van genoten hebt,
je hoort jezelf nóg lachen Niemand kan
je ooit die herinneringen afnemen, en altyd
kun je er plezier van hebben. Maar al
kunnen ze ook niet op de gewone wyze ver-
loren gaan, tóch kan er wel iets toee ge-
beuren. En dat geschiedt ook meestal. Na
eenigen tyd gaan ze verbleeken en langza-
merhand vervagen ze zóó, dat ze totaal uit
je herinnering worden uitgewischt. Je ge-
heugen is steeds bezig nieuwe beelden op te
nemen, nieuwe indrukken vast te leggen: de
fotograaf van je geheugen is altyd maar aan
het werk. Altyd-door worden er nieuwe beel-
den opgeborgen in je hersens, en dat heeft
tot gevolg, dat de anderen die er reeds wa-
ren, niet meer zoo sterk blyven. Dat is
natuurlyk erg jammer, want iedereen wil
-wel graag zooveel mogelyk prettige herinne-
ringen hebben. Maar.... gelukkig is daar
een middel voor. Neem een schrift, en schryf
daarin alles op, wat je graag wil onthouden.
Ik kan je natuurlyk niet zeggen, wat je daar-
in allemaal moet opschryven, want dat is
SCHiETErtl v/e. BEiiHNEH rsiers
KE CVêCMACHT (
voor ieder kind anders. Maar iedereen van
julhe weet wel, wat hy het liefst wil ont-
houden en die dingen schrijf je op, er zooveel
mogelyk byzonderheden by noteerend, opdat
je je later ook „alles.zoo goed mogelijk voor
den gees f kunt halen.
Een dergelyk schrift zal later blyken van
groote waarde te zyn, en je zult eens zien,
hoeveel prettige dingen je er door in je
herinnering kunt terugroepen, die anders
voorgoed verloren zouden zyn gegaan. Zelfs
als je veel ouder bent geworden, zul je er
nog vaak in willen kyken en dankbaar zyn,
dat je dit „dagboek van prettige dingen"
hebt aangelegd!
Als je teekenen of fotografeeren kunt,
illustreer het dan. Het zal dan nog veel
meer waarde hebben!
Ri
cie houdt veel van mooie Weeren,
Altijd deftig, elegant,
Aan een oude Jurk of mantel
Heelt zij vreeselijk het landl
Moeder slaakt soms diepe zuchten
Om haar nuffig, trotsche kind.
Maar die domme Rie begrijpt nie^,
Dat niemand haar zóó aardig vindt.
Spelen, o, dat is niet deftigl
Tollen, springen, ballen, neen...
Denk toch aan haar mooie Weeren 1
Neen, dddr doet ze niet aan meel
In de Was zit zij te droomen.
Denkt alleen aan haar „toilet".
„Deftig" zit zij toe te kijken.
En wij hebben dan vaak pretl
Doe JIJ maar gewoon, mijn Rietje!
Maak plezier als ieder kindl
„Deftig" is een heel naar woord, hoor
„Eenvoud" Is Je grootste vrindl
I5AT 0O6OT5 -DftfißTKiEfi
KuHHert'
HET NUFJE
EEN AARDIG SPELLETJE
tm
„De maan is rond".
Dit is een aardig spelletje om eens te doen
wanneer je moe bent van het loopen er
draven. De spelers gaan in een kring op den
grond zitten. Een van hen zegt: „De maan
is rond, ze heeft twee oogen, een neus en een
mond". Tegelykertyd teekent hy met een
stok op den grond een cirkel, waarin hy de
oogen, den neus en den mond plaatst, er
echter zorg voor dragend, dat hy den stok
geen oogenblik van den grond optilt voordat
hy heelemaal klaar is! Dan geeft hy den
stok aan zyn buurman en zegt hem, het-
zelfde te doen.
Gewoonlyk zal de volgende speler, die niet
weet waar het om gaat, den stok van den
grond optillen wanneer hy de oogen, den
neus en den mond teekent. En dat zal zyn
verrassing zyn, want dat heb jy niet gedaan!
Je kunt zoo den heelen kring rondgaan en
by na niemand zal precies doen, wat jy deed!
Je mag het telkens voordoen, zonder echter
te zeggen waar het om gaat, en je zult zien,
dat het heel lang duurt eer de anderen er
erg in hebben, wäär de fout schuilt!
1. Sportlef pakje, bestaande uit een rek
van marineblauw flanel en een jasje van
dezelfde stof in een veel lichtere, blauw-
grijie «ni Hierbij wordt een blouse ge-
dragen van blauw met wit gestreept lin-
nen, aan den halt afgewerkt met een strik.
/2. Diner-Japon In gedrapeerd model, met
een aangeknipt kort mouwtje. De eenige
versiering bestaat uit een snoer parels, dat
verscheidene malen om den hals is ge-
wonden.
3. Eenvoudige sportjurk van beige linnen,
afgewerkt met een boordsel en een opge-
slikt figuur van tres In heldergroene tint.
27 -
4. Hoed van antlloop-leer met opgeslagen
rand en een lange, genopte volle.
5. Relskostuumpje, bestaande uit een don-
keren rok van grof geweven wollen stof,
een kost geruit Jasje, sluitend met effen,
donkere knoopen, en een swagger van de
slof van den rok, afgezet met reven en
belegstukken van geruit Hierbij wordt een
hoedje gedragen van effen donker stroo,
waarop een paar gekleurde' bloemen.
6. Avondtoilet van goud-lam* In gedra-
Eeerd model. De ruimte In de taille wordt
IJeengehouden door een Juweelen orna-
mentje. Fotos Paramount

•
7^
-f-^C
f
'if 1
^/■a
'~JJ
&s?Sr'
*M
■'.■/? t
■-V?»'
m
i%
\ «
**3?23f
C?^-
^■^r-
■^m^£
%
*&
5,
f
^«r
' *%m tmm.
r\e rivier de
Ai J «ii p «r«ni. die met zijn vier-
•^».^
PW
>•
_. I
,>ir~if
?v^ï
i *^»iV-«^ > '.
sS^r
l
^ f^,*
L -?»'- -•fc
ij^tV»
A.
ANGS PEM
MANDELSWEG
te^v
ClHQ&rdUtijë.
,AK1 DE - OEVERS
VAisi DE-rvJ PAßArvlA
rbonden. Goederen, passagiers en
st, alles wordt via de rivier vervoerd.
De oevers van de rivier zijn
testal vlak, doch door boomen
sappige groene weiden om-
omd, afgewisseld door
iine, stille nederzettingen
levendige handels-
satsen, zooals Cor-
mtes en Santa Fé.
De hangbrug
| Santa Fé.
e de Para -
l over-
iant.
y^
.^•i'*^. 1 '■•
i«tv
#&
m
#
2. Ontmoeting
, (usschen
'jr^mS'" ^^^^^ twee passagiers
^^ ' . , i* 1: ~ schepen op den bo-
*'• .^r-' venloop van den Parané. •
3. De vrachten, die per boot zijn
aangebracht, worden niet zonder
groote moeite verder landwaarts in getransporteerd.
4. Enorme vrachten wonlen In de haven van Santa Fé, een van de belangrijkste
binnenhavens van Argentinië, aangebracht om vla den Parané vervoerd
te worden.
5. Avond In de haven van Santa Fé. Het silhouet van een graansilo.
0. De oevers van de rivier by Santa Fé worden vlak gemaakt.
.»•
v.- s
7^
^..
"^^w-mst»
v>
m
:-:;-: s - >
ws
^i'

DE AMATEUR-DETECTIVE
.»-^b-l3-l8-2.S•-2.6.^0 l-ll 10-9
l-9-z-3-l-9-ib.fc_9.3-.HJ
Wie onzer
speurders ziet
kans,neven staand
geheimschrift te
ontcijferen ?
l-to-Xk-U-lO-S.-l
Wij zullen
lb-9-3-1 9-9-Z6 l-Z- 25 -2S-.22
weer een prijs
9-li» 9-9.1É, 1-1^-11-5-9-11 »-9-9 van f 2.50 benevens
twee troostprijzen
verdeelen
onder hen, die Ü ons een goed
j _ r> J 1. 1 ' antwoord zenden.
De verdeelmg der prijzen geschiedt op een manier, waarbij alle
inzenders van goede oplossingen gelijke kansen hebben op het verkrljgen
van een der prijzen. U gelieve Uw antwoord in te zenden vóór
8 Jun. aan Mr. Detective, Galgewater 22, Leiden. Op briefklärt of
3kUcA
enveloppe duidelijk vermelden: Ama-
teur-Detective, 8 Juni.
DE OPLOSSING VAN
„WAT DEED DE MAN?"
Zooals de hierbij gereproduceerde
afbeelding laat zien, is de man bezig
ie telefoneerenl
De hoofdprijs van f 2.50 werd deze
week toegekend aan mevrouw A. Kok,
Heemstede.
De troostprijzen vielen ten deel
aan den heer H. G. Wijkmans,
Nijmegen en den heer J. F. v. Leut,
's-Gravenhage.
Zulke foto's kunt gij ook maken
met Uw toestel I Gebruikt
daarvoor de hoogstgevoelïge
brillant-werkende en
panchromatische film
• rollilm • filmpack • kleinbeeldfilm
^gjJJ UW WEEKBLAD, MEVROUW!
- 30 —
CORRESPONDENTIE
C. S. te N. - Voor het maken van een projectie-doek kunt U het
beste nemen het bekende rubberdoek, dat als hospitaallinnen in den
handel. Is en wel de witte soort. Indien U dit doek laat bespuiten met
een goede met te grove kwaliteit aluminiumverf, verkrijgt U een pro-
ject.edoek, dat zéér heldere beelden geeft. Bespuiten is véél beter dan
bestnjken; U kunt dit echter zelf niet doen, daar wij veronderstellen dat
U geen verfspuitinstallatie tot Uw beschikking hebt. Elke autolakker! kan
dit werkje evenwel voor U opknappen.
Aangezien bij het spuiten slechts een zéér dun laagje wordt opge-
bracht en het rubberdoele bovendien veerkrachtig is, zal de laag bij
het oprollen niet breken. Voorzichtigheid blijft echter geboden en het
verd.ent aanbeveling bij het oprollen een linnen doek op de beeldzijde
te leggen en dezen mede op te rollen.
rf.« kTI* het .P r °i ectied °el< rondom ongeveer 5 c.M. grooter maken
dan het te projecteeren beeld en deze 5 c.M. m a t zwart maken, zoo-
dat U een goede afsluiting van het beeld hebt.
Wilt U een goedkoopere uitvoering maken, zoo kunt U een stevigen
linnen of katoenen doek met witkalk bestrijken; dit geeft eveneens een
zeer goede projectie, doch het doek is dan breekbaarder en daardoor
voor veelvuldig transport minder geschikt.
J. B. B. te A. - Wanneer Uw handen en gezicht steeds zoo geweest
fn"!! U jt*J! W 2f e '. dat U 0 P. de witbli i v e"de plekken geen pigment
in Uw huid hebt. W.er is natuurlijk niets tegen te doen.
G. V. te A. - Het is het beste het paarlemoer schoon te maken met
een papje van water en krijt. Zeepsop is er niet goed voor.
Mevr. T. S.-d. B. - Ik zou U aanraden de vlekken in te wrijven met
spiritus en ze dan na te wrijven met warm water. Na deze behandeling
zullen ze zeker verdwenen zijn.
De Secretaresse van de VOOR U-CLUB, Galgewater 22, Leiden
ZU HEEFT'M
EEN FRAAIE BUSTE
binnen 2 a 3 weken |
door de nieuwste
Indische methode
van
Mevr. Koesmarili Wedona
De methode is uitsluitend uit-
wendig, geheel onschadelijk en
beslist doeltreffend.
U behoeft geen specialen leef-
regel te volgen, geen oefeningen
te maken. Deze methode wordt
in Ned. Indië met volledig suc-
ces toegepast en is het geheim
van de Balineesche danseressen.
Indien Uw buste niet voldoende
ontwikkeld is, vraagt dan on-
middellijk gratis inlichtingen
omtrent
BUSTE VERSTEVIGING
en
BUSTE ONTWIKKELING
GRATIS AANBIEDING
voor lezeressen van dit blad. Schrijft
per omgaande voor volledige in-
lichtingen en U ontvangt een inte-
ressante brochure met foto's in blanco,
gesloten enveloppe toegezonden,
(Postz. voor antwoord bijvoegen)
Het adres is:
Mevrouw KOESMARILI WEDONA
Postbox 47 • Afd. 94 J DEN HAAG
I. De kinderen waren erg teleurgesteld toen ze plot-
seling in een dichte mistbank terechtkwamen. Maar
even plotseling trok de mist weer op en was alles weer
heelemaal helder om hen heen. Nu hadden ie ten
minste weer meer kans om van „De Zilveren Ster"
uit het schip te ontdekken. Ze moesten er nu toch
wel heel dichtbij zijn.
I.Maarwasdat even een teleurstelling! Hun vader
*as er niet bij. Twee kinderen, die zich onder de toe-
schouwers bevonden, vertelden, dat de vlieger, die
san boord was geweest. Strong heette. Peter en t>ot
»robeerden zoo opgewekt mogelijk te doen, terwijl
se met hun nieuwe vrienden, een jongen en een meisje,
wegwan delden.
7. Hoewel Peter het niet prettig vond de twee kinderen
alleen te laten, leek het hem toch beter zoo gauw
mogelijk van het eiland weg te gaan. Ze zochten hem
nog steeds en „De Zilveren Ster" zou zeker herkend
worden en wat dan? Neen, ze moesten weggaan. Ze
namen afscheid van hun vriendjes, en Peter sprak hun
wat moed in.
p^ttytRCN STEj^
DE VLIEG AVONTUREN VAN PETER EN DOTve^oig L=£? CS Tl
2. Eindelijk vonden ze het schip op een smalle strook
strand van een rotsachtig eiland. Alle passagiers waren
intusschen gered en Dot en Peter haastten zich vol
verwachting naar de groep menschen, die dicht op
elkaar vlak bij het wrak stonden. Zou vader er bij zijn?
Ze konden hem nog niet zien van uit de verte.
5. Ten slotte kwamen ze aan het kleine huisje, waar
de kinderen woonden. Het meisje, dat Willy heette,
vroeg hun binnen te komen om wat te eten. Nu, daar
hadden de kleine piloten wel ooren naar. Ze hadden
honger gekregen van hun vlucht en daarom i amen ze
het voorstel met beide handen aan. Ze volgden het
meisje naar binnen.
8. Ze besloten hun oude eilandje maar weer up te
zoeken, want daar hadden ze tenminste een onderdak
en waren ze toch maar het veiligst. Er kwam echter
een tamelijk dik1

H U M O
in
' ■■' ' ü' ''
.Ik ben nooit van
te laten doenl'
1 i
i
•i^ *
t.Zie je dat?
We zijn nu vast
boven Zwitser-
land I'
.En nu moet je-
vader direct om
mijn hand gaan
vragen 1"
.Je gaat niet uit zonder je das, liefste!"
.Ik word er niet knapper op I'
Lilian HatTey en Viktor Stadt In d« Ulm
„Capriccio", welk» dooi Bail Rlllef la «cène
wordt goxot
Franks Lauterbach speelt onder
regio van Paul Martin do koofdrol
ia „Fortsetzung lolgt".
■'■* ■-- ■ - : .
HUd« Ktofal ito do doer Karl Hartl geënsce-
neerde lUm „Gastspiel im Paradies".
. M
,^^i%|^
S M /^^
■ ■ ■ ' ■' ■
/ u
/-i .
Clark Gable met do modotpolondo avia-
teurs dit de Ulm „Test pilot".
-
i j'
Äou'S?^. 0 *" 9 *^ w,rull • ,,d#hoo,droU * n wïarmoiVp"B d radntd;'?oo?dro h r°;::;;:

f am BaiMgw »n
Carl Ludwig
■- m
A
t/m
STERREN
Bsrgman.
JöC
s»'.
&'
Paul Kemp.
Hans
Reg
H. Ze
Hans Holger, filmregis
De danseres
De danser
Carla Walten, figurante .
Werner Baumann, figurant .
Mathilde Birk
Knutz, opnameleider .... .
De assistent van Knutz . . .
De zangeres
Marven, filmactrice
film
Fürbringer
. , »I-a Jana
. . Paal Roschberg
. . . Vera Bergman
Fritjof Mjiin
. v^Carla Rust
lifawii Godden
^aul Verhoeven
Rose Rauch
....... Elisabeth Wendt
;
Verder: de gezusters Höpfner, het Rolf Hilier-b< collega's vóór het officieele Openingsuur de'r
UrsuleDeinert, Willi Forst, Luis Trenker, Georg Älexatirs y,\\y't collega, Carla Walten, is het met Tilly's
LH Dagover, Karl Ludwig Diehf, Këthe Dorsch, Gijracht niet eens en doet haar daarom voor, hoe zij
Frdhllch, Heinrich George, Paul Hartmann. Riith Hellt denkt, dat dit lied gebracht moet worden.
HiWe HHdebrandt, Paul Hörblger, Jupp Husselt, Jenny J; Holger, nieuwsgierig geworden door de klanken, die
Paul Kemp, Wolfgang Liebeneiner, Harry Liedtke, Theo Lin ,p jjt vroege uur uit: den próefopname-studio opvangt.
Albert Matterstock, lrt»ne von Meyendorff, Hans Moser, ) voorzichtig den studio binnen en is verrukt over Carla's
Ondra, Harald PaulsenJohannesRiemann, Ralph Arthur Rob bracht. Zijn besluit is genomen. Dit meisje is de vertolk-
Hans Söhnker, Albrecht Schoenhat^ Olga Tschechowa, 1 die hij zoekt.
Ullrich, Grethe Weiser, Ida Wöstt Max Schmeling, Rudolf C «n enkele dagen wordt Carla van een onbekend figurantje
clola, Manfred von Brauchltsch, Hermann Lang en Paul Lir gevierde filmster, zeer tegen den zin van haar verloofde,
- zij terwltle van de vele besognes, welke haar nieuwe
De geschiedenis, welke den achtergrond vormt van C2aamheden meebrengen, totaal verwaarloost. Tot overfilmrevue,
Is met enkele woorden weer te feeven. t van ramp meent deze jongeman in de belangstelling
verhaal Is vanzelfsprekend geen hoofdzaak, maar ver bin; den regisseur voor zijn onWekking méér te zien dan
ongedwongen wijze de vele dansen, shows en kijkjes a( belangstelling en de catastrophe blijft begrijpelijkerwijs niet
de schermen van een groot fllmatelier, welke van Op een filmbèl kornt hel tot een uitbarsting. Carla kiest
„Sterrenparade" den hoofdschotel vormen, partij van haar regisseur en deze ervaren man begrijpt,-
Een jonge typiste, Mathilde Birk, voelt zich geroepen ^y voor dit veelbelovende filmsterretje niet alleen de
actrice te worden. Ze laat haar „baas" en geheele

ff
GESPREKKEN MET MIJN
VRIEND PIETERSEN
I.k heb je toch wel eens iets verteld over
de gekke baantjes, die er te Hollywood
bestaan?"
„Ja, dat herinner ik me. Weet je nog meer
van die vreemde bezigheden, waarmede men in
t filmparadijs aan den kost kan komen? Ver-
tel dan maar op!"
„Ben jü wel eens pakkeifvcrslijter geweest,
Pietersen?" "
„Nou, ik ben nogal sleetsch, maar dat heeft
mij wel geld gekost, maar nooit iets opgebracht.
Kan men er in Hollywood iets mee verdienen?"
„Vier man hebben er werk gekregen als
pakken-verslüter, toen Harold Lloyds film
„Professor, beware" werd opgenomen."
„Vier man! Waarom zooveel en wat hadden
ze te doen?"
„Harold draagt in genoemde film maar één
costuum, zoodat het kleedingstuk er goed af-
gedragen uit moet zien. Daar er vier exempla-
ren van zjjn, die even versleten moeten lijken,
zijn er vier studio-employé's, die in maat on-
geveer met den filmkomick overeenkomen, aan-
gewezen om de versch van den kleermaker ge-
komen pakken in ijltempo af te dragen."
„Een leuk baantje."
„Niet zoo heel erg leuk hoor, Pietersen! Er
wordt bijvoorbeeld van ze verwacht, dat ze
zich lijdelijk zullen laten welgevallen in hun
nieuwe plunje door de studio-brandweer nat-
gespoten te worden, omdat in een der eerste
scènes van de film, Lloyd een tropische regen-
bui meemaakt, en zijn pak er later vochtig en
gekreukeld uit moet zien. Je ziet, pakken-
verslijter is ook geen ideaal vak."
„Ik wou je nog wat vragen, maar ik weet
werkelijk niet meer wat."
„Dan kan ik er ook onmogelijk op ant-
woorden!"
„O ja, nu weet ik 't weer. Die Popeye, je
weet wel die zeeman van de teekenfilm van
Max Fleischer, noemt men dien nu in ieder land
„Popeye"?"
„Neen, Pietersen. In Argentinië heet hij
Espagueti, in Denemarken Skipper Skraek en
■in Noorwegen Skipper N. Wie den spinazie-
cter in Brazilië wil zien, vraagt naar Popai, in
Zweden zegt men Karl Alfred. Joego-Slavië
noemt hem Popaj en Frankrijk ten slotte
Mathurin. Maar hij trekt zich van al die namen
natuurlijk niets aan."
FILM-ENTHOUSIASTEN
J. R. A. te Rotterdam. Hierbij de ge-
vraagde adressen. Robert Taylor, Metro-
Goldwyn-Mayer-Studio's, Culver-City, Cali-
fornië. Shirley Temple, Fox Movietone
City, Californië. Deanna Darbin, Uni-
versal-Studio's, Universal City, Californië.
In het Engelsch schrijven en voor foto
drie antwoordcoupons insluiten.
G. Th. N. te 's-Gravenhage. Bedoelde
film was een Fox-film. Wendt u met deze
vraag tot de 20th Century Fox-film, Rokin
38, Amsterdam. Het verheugt ons, dat
de gezonden foto's zoo in den smaak
vielen.
J. K. te Leiden .In deze rubriek vermel-
den we alleen de adressen van filmster-
ren. Het adres van G. K. zal Ernst Krauss,
Marmxstraat 425, Amsterdam u gaarne
E. d. H. te Dordrecht. Errol Flynn is
den aosten Juni jarig. Zijn adres is War-
ner Bros-Studio's, Burbank, California.
victorMacbaglen is getrouwd en heeft twee
kinderen. Richard Barthelmess filmt de
laatste jaren weinig,
J. L .T. te Bandoeng. Wij hebben u de
gevraagde foto's gezonden. Het adres van
Grace Moore is Columbia-Studio's, Hol-
lywood, Calif ornië.
L. E. I. te 's-Gravenhage. Robert Mont-
gomery is den 21 sten Mei te Beacon
geboren. Zijn film-debuut vond plaats in
„So this is college". Het adres van Anton
Walbrook is Herbert Wilcox-Productie,
Londen. Hij is den igden November
jarig.
S. M. N. te Amsterdam. Hierbij de ge-
vraagde verjaardagen. John Oallaudet 23
Augustus. Jan Kiepura 16 Mei. Mhrechi
Schoenhals 7 Maart.
_J. IJ. te Rotterdam. Jutta Freybe is
niet getrouwd. Zij woont Barbarossa-
Strasse 39, Berlijn. Zij speelde in „Liebe
kann lügen", „Zwischen den Eltern",
„Gewitterflug zu Claudia" en „Was tun,
Sybille".
G J .te Deventer. De thans overleden
filmacteur Ross Alexander is den 27sten
Juli 1908 te New York City, geboren. Ross
was getrouwd; zijn echtgenoote is geen
actrice, zoodat we haar foto niet in ons
blad kunnen publiceeren.
P. J. B. te Bilthoven. Wij hebben u de
gevraagde foto's gestuurd. Het adres van
Deanna Durbltt is Universal-Studio's, Uni-
versal-City, Californië. Zij filmt veel; lees
s.v.p onze rubriek „Nieuws uit de stu-
dio's".
ONZE WEKELIJKSCHE
PRIJSVRAAG
Vraag vierhonderd zes en tachtig
Waarvan worden de snaren in tennisrackets
vervaardigd ?
Wij stellen een hoofdprijs van / 2.50 en vüf
troostprijzen beschikbaar om te verdeelen onder
hen, die vóór 14 Juni (abonné's uit overzee-
sche gewesten vóór 14 Juli) goede oplossingen
zenden aan ons redactie-adres: Galgewater 22,
Leiden. Op enveloppe of briefkaart gelieve
men duidelijk te vermelden: Vrqag 486.
DE OPLOSSING
Vraag vierhonderd twee en tachtig
Een script-girl is een meisje, dat in den film-
studio werkzaam is en wier taak het is om,
tijdens de opnamen, aan te teekenen, hoe precies
de ligging van ieder voorwerp is, enzoovoort.
Wanneer namelijk bij de voortzetting der op-
namen niet ieder voorwerp weer denzelfden
stand innam, zou het bij het afdraaien der film
hjken of zoo'n voorwerp plotseling verspringt.
Met de juiste oplossing van deze vraag veropgeven.
Anton Walbrook is dezelfde wierf mevrouw E. W. Maartense te Vlissinacteur
als Adolph Wohlbrück. Hij is niet' ü en , hoofdprijs. De troostprijzen vielen ten
getrouwd. «el aan den heer G. F. Brandsen te Amstcr-
R R t» Aiw.00,. u/ c- , dam ' den heer R - Th - Schollema te Rotterdam,
^. B :. te ^F^^y^.^gels woont mejuffrouw W. S. di Lama te Amsterdam.
Reichsstrasse 84, Berlijn. Zij is den izden
Mei jarig
mejuffrouw S. W. Wimmers te Groningen, mejuffrouw
Els Gerards te Den Haag.
wmm
Mur
MEEfJAHS t\
Vera Bondom, Dirk V«rb««k en Paul Steenbergen.
^ER. ROTTERDAMSCH HOFSTAD-TOONEEL N.V
HEEFT CONSTANCE GELIJK?
nam plaats in den kappersstoel. „Mo|
ik het kqrt knippen, mijnheer?" vroTT^v^ is de vraa g» die Du* Verbeek
de kapper. I Jjhet publiek stelt aan het slot van
„Ja," antwoordde mijn neef, „eh ik ma %r ^ door w - Somerset Maugham
het goed en ik weet, dat het vandaag gcx ^ P^ en vaardigheid geschreven blij
weer is, eyi dat we eerst zooveel kou «P 6 ^ De toeschouwers waren voor deze
toen zoo'n groote warmte in de Meimaai , P voer " 1 S in den Koninklijken Schouw-
gehad hebben, en dat we zoo lang hebb< ,ur 8 te 's-Gravenhage slechts in geringe
moeten stoken " ;etale opgekomen en daardoor klonken de
mkele schuchtere „ja's" (die merkwaardig
Hendriksen vroeg aan zijn aigamfóSïtvl !«^ vooral van roanndijke ggde kwa
klant niet dooj* een wei^eSi^vo??* b aee de kleine schare ^^P^ers beloonde,
hoofd stooten en gaf hem het geld. W at i s dan eigenlijk de kwestie, waarin
„Tusschen twee haakjes," vroeg hij, te ' eze Constance al of niet gelijk moet heb-
wijl hij het geld overhandigde, „well )en ' zv dl en degenen willen weten, die den
garantie kunt u geven, dat ^ dan in sta ^oud van dit stuk niet kennen, dat
zult zijn het geld terug te betalen ?" )verigens eenige jaren geleden met dezelfde
„Ik rook niet meer gedurende dien tijd >ezett " 1 S en met opmerkelijk succes in
verschillende plaatsen van ons land werd
Hij was vreeseHjk verlegen en onhandi ^P 661 * 1 - J , ' „.^
en hoewel Dora hem reeds ettelijke male ^ en oordeele: Constance Middleton
de gelegenheid had gegeven, had hij no s zes en dertig jaar, gehuwd en
nooit den moed kunnen vinden haar ^j'oknaakt gelukkig, zooals zij aan haar
liefde te verklaren. iiverse familieleden en kennissen ver-
Op zekeren avond zaten zij in den tuii ^ lart ' die allen hun best doen om
terwijl zooals gebruikelijk tusschen iedei ' laar onkundig te houden van een feit,
opmerking een tijdsruimte van een ha ^ * lun a ^ en met deernis vervult, behalve
uur lag. daar jongere zuster, die rechtschapen ver-
Dora besloot hem nogmaals een kleine ontwaardïgd is en die vindt, dat Constance
stimulans te geven.
„het" moet weten. „Het" is de omstandig-
»Ishet niet merkwaardig," zei z (j, heid, dat Constance's man, een bekend en
de lengte van den arm van een man n, algemeen gerespecteerd chirurg, haar be-
zoo groot is als de breedte van de schoi ^^gt met haar beste vriendin. Marie
ders van een meisje?"
„Ja, werkelijk?" zei hij, vol interes«
„Wat zou je er van zeggen als ik een
een touwtje ging halen om het na
meten ?"
De getuige bij een schietpartij wen
voor de rechtbank geroepen.
„Zag u het schot?" vroeg de rechtei
„Neen, i^c hoorde het alleen."
„Dan is uw getuigenis ook van geenerlf
waarde.' U hadt ons dan beter niet
kunnen houden," zei de rechter.
De man ging weg en zoodra hij zie
omgedraaid had, lachte hij hard.
De r f chter riep hem terug. „Weet u, da
IK
leediging?" vroeg hij geprikkeld.
„Zag u me lachen?" vroeg de man
„Neen, maar ik hoorde het toch...'
„O, we hebben juist uitgemaakt, dat eei
dergelijk getuigems van geen waarde is
Er liep een man onder een ladder doo
en juist op dat moment viel er een sted
naar beneden, die op zijn hoofd kapot viel
„Hé," riep hij naar boven tegen de(
metselaar, „Als je je steenen heel wil
houden, laat ze dan niet op mijn hoof
vallen!"
Louise. (Het eenige volkomen onlogische
feit in deze voortreffelijke comedie, want
hoe kan een vrouw van Constance's for-
maat een genotzuchtig, oppervlakkig en
behaagziek wezen als deze onuitstaanbaar-
onbenullige Marie Louise tot beste vrien-
din hebhen ?)
Constance wordt ten slotte van het
schokkend feit op de hoogte gebracht
door den echtgenoot van Marie Louise
zelf, die de bedrogen vrouw, in aanwezig-
heid van haar geheele familie, haar man
en de trouwelooze vriendin incluis, het
flagrante bewijs van de ontrouw komt
'rengen.
Constance reageert hierop evenwel vol-
r • nu ,.^ an ver oordeelen wegens be slagen anders dan ieder zich heeft kunnen
voorstellen. Zij ontzenuwt de argumenten
en zelfs de bewijzen tegen het schuldige
paar, redt daarmee haar eigen figuur,
neemt den bedrogen echtgenoot een pak
van het hart en stapelt gloeiende kolen
op het hoofd van haar man en Marie
Louise.
Als de gerustgestelde echtgenoot, merk-
baar opgelucht, den aftocht heeft ge-
blazen, blijkt, dat Constance van het begin
af aan van deze verhouding geweten heeft,
^-ij geeft dan voor haar ontstelde familie
(en het niet minder verbaasde publiek)
een verklaring van haar gedrag, die ge-
tuigt van een ongewoon groote mate ge-
zond verstand, redelijk inzicht en .... ver-
gevensgezindheid, hetgeen natuurlijk niet
nalaat een diepen indruk op haar echt-
genoot te maken.
Zoo wordt dit huwelijk gered door de
intelligentie van de „bedrogen" vrouw.
Het eenige wat Constance na het voor-
gevallene voor zichzelf eischt is: econo-
mische onafhankelijkheid van haar man
en zij aanvaardt daarom de betrekking,
haar door een vriendin aangeboden. Zij
wil niet langer „parasiteeren".
Na een jaar van hard werken, waarin
zij groote voldoening vindt, neemt Con-
stance vacantie. Zij deelt haar man mee,
dat zij op reis gaat en wel in gezelschap
van een jeugd-aanbidder, die haar ondanks
zijn langdurig verblijf in Japan, steeds is
blijven liefhebben en voor wien nooit een
andere vrouw heeft bestaan. Zij wil deze
laatste weken vóór zijn vertrek naar
zijn werkkring, onvergetelijk voor hem
maken, hem als 't ware vergoeden wat
hij zoovele jaren heeft moeten missen
en.... ook zelf nog eens de illusie van
jong geluk beleven! Allervermakelijkst is
het te zien, hoe de echtgenoot hierop
reageert. In „edele" verontwaardiging en
gekrenkten trots vaart hij uit tegen zijn
vrouw, die thans voor zich de vrijheid
opeischt, welke hij een jaar tevoren zichzelf
heeft toegestaan. Het eenige verschil is,
dat hij het in 't geheim deed, düs haar
bedroog.
Constance overtuigt hem van haar goed
recht en gaat.... den man in een koddige
machteloosheid achterlatend.
Ziehier in 't kort de kwestie waar het
om gaat. Het laatste bedrijf van dit blijspel-
met-ernstigen-ondergrond is verreweg het
beste; in de beide eerste wordt wat te
veel gepraat en met aphorismen gegoocheld;
in het derde domineert de actie, de
spanning.
Grooten lof verdient Vera Bondam voor
haar uitbeelding van Constance. Men zou
zich hiervoor geen betere vertolkster kun-
nen denken.
Goed spel leverden ook Dirk Verbeek
als de echtgenoot en Enny Meunier als
het wufte, ijdele vriendinnetje. Bets
Ranucci-Beekman was een pleizierige
schoonmoeder, met een bijzonder soort
moederlijke vergevensgezindheid ten op-
zichte van de tekortkomingen van het
mannelijk geslacht, terwijl ook Piet Rienks
als de bedrogen echtgenoot uitstekend spel
te zien gaf. De overige medespelenden
sloten zich hier goed bij aan.
Een uitnemende opvoering, die méér
belangstelling had verdiend!
TOONEELNIEUWS
Ia het Centraaltheater ie Amsterdam vond
de première plaats van Sacba Gultry's „De
Nachtwacht". Rle Gllhuys en Jan C. de Vo«
In dit aardig* stuk.
Op uitnoodiging van de kunstkringen Tan
Paramaribo en Curasao vertrekt het gesel-
schap Louis de Vries naai West-Indlë. Een
foto Tan het geselschap v.l.n.r.: Gerard Hart-
kamp. Ans Koppen. Hans Tlemeyer, Jacques
Beule. Coba Kelling. Louis de Vries. Annie
rollender en Willem de Vries.
De Stadsschouwburg te Amsterdam wordt
geheel gerestaureerd. De werkzaamheden in
de zaal.
Fritz Hirsch, de eminente operette-directeur,
▼lerde zijn SOsten verjaardag. Het orkest
brengt hem in den tuin van si)n woning te
Scheveningen een „Ständchen".

HET WEEKBLAD
CINEMAs.
THEATER
ymCHDNT WHULUKt - HUIK M* KWARTAAt r. I.M .MO. IN
«OH. OAtMWATW J». LMXN. TM. IM, ronWBUMlM 4im
**:r
fsA
-. ■**■
IPOLA
DE T(
^^EN DIJZ-WINU
VROUW