ERFPACHT en opstal - FED-net

De Franse periode in de geschiedenis van België is het tijdvak 1794 - 1815.
Nadat 40.000 man Franse troepen, waaronder 2500 vluchtelingen uit de Oostenrijkse Nederlanden en het prinsbisdom Luik, in
november 1792 (Slag bij Jemappes) een eerste maal waren binnengevallen en na vier maanden verdreven werden (Tweede
slag bij Neerwinden), behaalden de Franse revolutionaire troepen in juni 1794 met de Slag bij Fleurus een duurzame
overwinning op de Oostenrijkers. Het inlijven en plunderen van België door een antiklerikale republiek, vuurden het patriottisme,
eerder in 1790 opgevlamd tijdens de korte periode van de Verenigde Nederlandse Staten, opnieuw aan.
Daarentegen ging er van het langdurig en verzoenend bewind van Napoleon Bonaparte vanaf 1799 een assimilerende kracht
uit. Maar op het einde van zijn regering droegen zijn conflict met de Katholieke Kerk, zijn nederlagen en de economische crisis
weer bij tot de versterking van een nationaal bewustzijn bij de elite. In dit bewustzijn was het provinciale element nu op de
achtergrond gedrongen. Het Franse woord Belgique had sinds de Brabantse Revolutie het woord Nederlanden verdrongen
(feitelijk betekent het hetzelfde). De publieke opinie eiste het behoud van de Belgische eenheid, en legde er zich bij neer dat dit
gebeurde binnen het bestuurlijk tweeledige Verenigd Koninkrijk (der Nederlanden).
Op 12 oktober 1798 komen Vlaamse boeren (de brigands) in opstand tegen de Franse bezetter (Sansculotten) met als leuze
“Voor outer en heerd”. Deze opstand wordt de Boerenkrijg genoemd. Aanleiding tot deze rebellie waren de hoge belastingen,
de antiklerikale politiek met sluiting van kerken en vervolging van priesters, en vooral de invoering van de conscriptie.
De opstand eindigde op 5 december 1798 toen het boerenleger op Ter Hilst (bij Hasselt) werd verslagen. Er volgde een strenge
repressie waarbij de meeste leiders werden terechtgesteld.
Achteraf zou blijken dat de inlijving bij het revolutionaire Frankrijk een denationalisatie van de linkse stroming (liberalisme, later
socialisme) had veroorzaakt. Niet dat die hun Belgische bewustzijn zouden verloren hebben. Maar het moderne element in het
nationale bewustzijn sinds de Romantiek, dat de volkstaal een essentiële grondslag is van nationaliteit, namen zij niet aan, in
tegenstelling tot de liberalen en socialisten van elders. Zonder die inlijving zou er in België geen groter communautair probleem
ontstaan zijn dan in Zwitserland.
Reeds vóór de definitieve nederlaag van Napoleon I in Waterloo, besloten de geallieerden op het Congres van Wenen (1815)
een gordel van bufferstaten rond Frankrijk aan te leggen. Met dit doel werd België opnieuw met de Verenigde Provinciën
versmolten.
Het Verenigd Koninkrijk der Nederlanden is de in de geschiedschrijving gangbare term voor het Koninkrijk der Nederlanden van
1813 tot 1830, de periode waarin het huidige Nederland en België één staat vormden onder koning Willem I.
Koning Willem had gedacht dat hij de liberalen en katholieken in het zuiden van zijn land tegen elkaar kon uitspelen. Vele jaren
lang lukte dit, maar uiteindelijk kwam het tot een monsterverbond van katholieken en liberalen tegen de koning. Omdat het
liberale verzet in het noorden niet van de grond kwam - er overheerste meer een antipapistische stemming - leidde dit enkel in
het zuiden tot een algemene opstand, de Belgische Revolutie van 1830, die vrij snel een proces op gang bracht waardoor
België een apart koninkrijk werd.
Citaat uit Wikimedia, ofte
Zou de geschiedenis zich dan toch altijd blijven herhalen ?
34