Kortsluiting

Hij legde de kwast neer, ging naast Daniël op het bed
zitten en deed wat hij al weken had willen doen. Hij trok
hem tegen zich aan en streek over het nog steeds niet geknipte
haar.
Daniël verzette zich niet, maar zijn rug bleef kaarsrecht,
zijn schouders zo stijf als droeg hij een juk.
'Kerel toch,' zei Jesse.
De magere rug boog zich zo plotseling dat hij er bijna
van schrok. Hij deed een verwarde greep naar de plastic
bak, denkend dat er een nieuwe golf braaksel kwam.
Die kwam niet. Wat er wel kwam, waren tranen. In een
onstuitbare stroom, geluidloos uiteenspattend in de roze
bak.
'Kerel toch.'
Later kwam Marja, met soep en een boterham.
De kamer was opgeruimd en Daniël lag in bed, het dekbed
tot zijn kin opgetrokken. Zijn ogen waren roodomrand,
de oogleden gezwollen.
'Heb je het nog koud?'
Hij schudde nee. Hij huilde nog steeds, alsof hij te moe
was om ermee op te houden.
Ze klopte zijn kussen op, liet hem ertegen leunen.
'Je moet dit heet opdrinken en als je kunt die boterham
eten. Mag Pim even binnenkomen? Hij heeft iets voor je.'
Hij knikte.
Pim kwam de kamer inschuifelen, zijn ogen strak gericht
op het glazen schaal* in zijn handen. Er dreef een roos in,
nog half in de knop, zachtgeel, de bladranden roze.
'Uit de tuin,' zei hij verlegen. 'De eerste, hè mam?'
'De eerste.'
'En Marja heeft ook ... Mag ik het pakken, mam?'
'Nee, dat doe ik zelf. Vort met jou.'
'Bedankt,' zei Daniël schor. 'Dank je wel, Pim.'
99