Kortsluiting

Hij lachte terug. 'Oké.'
In zijn kamer draaide Dennis aan de knoppen van de
stereo.
'Mag ik een bandje opzetten? Er zit er ergens een op een
fluitje te snerpen.'
'Dat is Marja. Die is fluitlerares.'
'En moet jij dat elke dag aanhoren?'
'Ik heb er geen last van. En zet die muziek wat zachter.'
Hij zette de glazen op de vloer en schonk in. Richard en
Rob zaten onwennig om zich heen te kijken. Dennis hing al
uit het raam.
'Shit hee, je kan zo in de tuin van de buren kijken. Leuk,
's zomers, als de buurvrouw ligt te zonnen.'
Richard lachte. Rob knipperde.
'Wat ben jij toch een vies ventje,' zei Daniël.
'Mooie poster,' wees Rob. 'Heb je die zelf gekocht?'
Daniël knikte.
'Het is hier anders wel een kale boel,' vond Dennis. 'Je
zit hier toch al weer een tijdje? Moet je bij mij zien, ik heb
alles vol hangen.'
'Waarmee dan?'
'Nou, popfoto's, en boksers en zo.'
'Ik hou wel van een beetje ruimte.'
En het scheelde in de bagage. Hoe minder je had, hoe
minder je mee hoefde te slepen naar je volgende adres.
'Als het bij mij zo netjes was, zou m'n moeder vragen of
ik me wel lekker voelde,' zei Richard. Hij knikte naar een
beeldje op het bureau, een bedelaar, zijn rug tegen een stuk':'
je muur geleund, zijn hoed naast hem op de grond, een hand
smekend uitgestrekt.
'Dat vind ik goed. Hoe kom je daaraan?'
'Weet ik niet meer.'
Het beeldje was van klei, een soort die langzaam uithardde.
Hij had de klei in een opwelling gekocht, maar het