Kortsluiting

'Dat heb ik hem nooit gevraagd.'
Dennis' oogjes staken. 'Wedden dat Marieke meer
krijgt?'
Daniël stak lui een hand uit en haalde hem aan zijn riem
naar zich toe. 'Wedden dat jij straks een klap op je bek
krijgt?'
Dennis stapte achteruit. 'Rustig, rustig, het was maar
een geintje.'
'We kunnen wel even naar mij,' zei Richard. 'Ik heb een
nieuwe vis in mijn aquarium.'
'Ik ga niet dat pokke-eind lopen voor een dooie vis,' zei
Dennis grof. 'Kunnen we jouw kamer niet eens bekijken,
Daniël? Da's tenminste in de buurt.'
'Ja,' zei Rob. 'Dat heb je al tijden beloofd.'
Voor hen liepen de anderen, lachend, pratend, Floors
hoge stem hoven alles uit. Erik probeerde asman te vloeren,
maar asman verweerde zich. Schijnboksend rolden ze
naar buiten.
Daniël wendde zich af.
'Waarom niet?' zei hij onverschillig. 'Kom maar mee.'
'Leuk pand,' zei Richard. Zijn vader was makelaar, en Richard
sprak nooit van huizen maar van panden. 'Hoop
. ruimte.'
Daniël maakte de deur open. 'Lopen jullie maar vast
naar boven, ik haal iets te drinken. Twee trappen op.'
Op de overloop kwam hij Marja tegen. Hij schrok, want
hij had erop gerekend dat ze niet thuis zou zijn.
'Uurtje vrij?' Ze lachte.
'J a, ik eh, ik heb een paar jongens bij me.' Verontschuldigend
hield hij de fles omhoog. 'Mag dat?'
'Natuurlijk. Ik dacht al, wat is dat voor gestommel. Zorg
je ervoor op tijd weer op school te zijn?' Ze knipoogde
nadrukkelijk.