Kortsluiting

'Welterusten.'
'Slaap lekker, kerel.'
Terwijl hij de lampen uitknipte, vroeg J esse zich af hoe
die tweeling ook weer heette. Sam en nog iets. Hij keek de
kamer rond, maar zag het boek nergens liggen.
Mee naar het hol, dacht hij en glimlachte in zichzelf.
Boven vroeg Marja slaperig: 'Heeft hij het uit?'
'Wat denk je?'
'Vond hij het mooi?'
Jesse stapte in bed. 'Schuif eens een eindje op? Dat ligt
maar riant in het midden. Natuurlijk vond hij het mooi.'
'Ik huilde erom, de eerste keer dat ik het las.'
'Ik ook. Tenminste bijna.' Hij reikte naar het lampje.
Marja gaapte. 'Ik denk dat ik het ook weer eens ga lezen.'
'Dan zul je het eerst uit het hol moeten losweken.'
Ze lachte in het donker. 'Het is net een ekster, hè? Hij
heeft een van mijn glazen schaaltjes gejat, daar laat hij bloemen
in drijven. Die haalt hij uit de tuin als hij denkt dat ik
niet kijk. En hij heeft een poster gekocht. Die heeft hij eerst
een week laten liggen, maar nu hangt hij aan de muur. En
gisteren brak ik bijna mijn nek over een paar gympen die
over de grond slingerden. Daar was ik zo idioot blij om.
Terwijl ik bij Marieke altijd hels word om die bende op haar
kamer.'
'Wat staat erop?'
'Waarop?'
'Op die poster.'
'Alleen maar blauwe lucht. En een vogel. Een meeuw
denk ik, met van die zilverige vleugels, weet je wel?'
'Ach jezus.'
'Ja.' Ze was even stil. Toen zei ze: 'Vroeger moest ik
voor mijn moeder vaak restjes wol uitzoeken. Allemaal van
die losse draadjes die ik tot nette kluwentjes moest rollen,
86