Kortsluiting

Pim hield het boek omhoog. 'Heer der vliegen.'
'William Golding?' Marja keek naar Jesse, die zijn
schouders ophaalde.
'Laat hem maar. Vond je het mooi, Pim?'
Pim knikte. 'Ik vond alleen, die ene jongen die dood
ging ... ' Zijn lip trilde opeens. 'Dat was een rotstreek!'
'Waarom ging die dan dood?' vroeg Daniël.
'Hij ging niet dood,' legde Pim uit. 'Ze vermoordden
hem. Omdat hij de sufferd was. Tenminste, dat dachten ze.
Maar dat was-ie niet. Hij was juist hartstikke slim.'
'Maar je vermoordt toch niet iemand omdat hij een sufferd
is?'
'Zij wel. Omdat ze op een eiland zitten, en er geen grote
mensen bij zijn, en ze ... ze denken niet goed meer na. Ze
worden een soort .. .' Hij zweeg, worstelend met wat hij
begrepen had en toch niet onder woorden kon brengen.
'Wilden,' zei Marja. En tegen Daniël: 'Het gaat over een
stel kinderen die op een onbewoond eiland terechtkomen
en daar moeten zien te overleven.'
'En dan leggen ze er eentje om?' zei hij ongelovig. Pim
duwde hem het boek in zijn handen.
'Je moet het lezen. Het is het mooiste boek dat er bestaat.'
Marja streek hem over zijn haar.
'Ga je er niet van dromen, jochie? Ik vind het eigenlijk
nog een beetje te moeilijk voor je.'
Jesse schudde zijn hoofd. 'Dat zie je verkeerd. Hij heeft
het goed aangevoeld.'
'Jawel.' Marja aarzelde. 'Maar toch.'
Daniël draaide het boek om en om in zijn handen. Het
omslag was in saaie kleuren uitgevoerd, en het rook muf.
Waarom haalde Pim die ouwe shit uit de kast?
'J e móet het lezen,' drong Pim aan. 'Echt.'
'J e moet Daniël zelf laten kiezen, Pim,' zei Marja.