Kortsluiting

Ze liep weg.
Daniël borg het bestek in de laden en wreef het aanrecht
droog met de theedoek. Marja had de pest aan een natte
aanrecht.
Morgen ging hij meteen langs. Hij wou dat boek nog een
keer lezen, en andere ook, misschien, hij verveelde zich
's avonds te pletter. Hij probeerde zich te herinneren wat
hij vroeger altijd deed. Overdag was het nooit een probleem
geweest; op straat viel genoeg te beleven. En de
avonden vulde je met de tv. Je zette hem gewoon aan en je
keek, donderde niet waarnaar. Je had geluid en beweging
en dat gaf het gevoel dat je gezelschap had. Hier stond de tv
praktisch nooit aan, en in je eentje boven zitten was ook niet
altijd alles. Gek trouwens, in het begin had hij dat juist zo
lekker gevonden.
Hij hing de theedoek op en slenterde terug naar de kamer.
'Willen jullie koffie?'
'Je bent een engel,' zei Marja. Ze wreef over haar armen.
'Ik kan geen lepel* meer vasthouden. Drie schepjes, en
water tot het vierde streepje.'
Hij zette koffie, schonk in, drentelde langs de boekenkast,
ging zitten en stond weer op.
J esse keek op van zijn krant. 'Er is vanavond een goeie
film op tv. Zullen we daar samen naar kijken?'
Daniël leefde op. 'Wat voor film?'
'Spionage.'
'Mag ik die ook zien?' vroeg Pim.
'Nee, want hij duurt tot kwart over elf. Dan lig jij allang
in je bed.'
'Maar het is vrijdag!'
'Nee. Jij mag tot tien uur, en dat is dat.'
'Maar ik heb mijn boek uit en ik verveel me. '
'Wat las jij eigenlijk?' vroeg Marja. 'Ik heb je de hele
middag niet gehoord.'