Kortsluiting

Tien minuten later stonden ze in de winkel, en hij, overdonderd,
had alleen maar kunnen wijzen. Die wil ik.
Buiten was hij er onmiddellijk op vandoor gegaan, met
een ongekend gevoel van vrijheid. Voorjaar was het, bijna
zomer, en de fiets bracht hem tot ver buiten de stad, leerde
hem hoe de zomer eruit kon zien.
Tot hij op een dag thuiskwam en zijn fiets weg was.
Hij had geschreeuwd, geschopt, geslagen, een stapel platen
kapot getrapt. Maar het had niet geholpen.
Hij haalde zijn schouders op.
'Wat moet ik met een fiets? Die wordt toch maar gejat.'
Ze sloegen weer een hoek om. Links verrezen vervallen
flatgebouwen, aan hun rechterhand lag een braakliggend
terrein, door omwonenden gebruikt als dumpplaats voor
sloopauto's en ander grof vuil. In het grijze namiddaglicht
zag het er troosteloos uit. Marieke huiverde.
'Een rotbuurt is dit.'
Maar Daniël zag er niets naargeestigs in.
'Gewoon gestorven auto's. En zelfs een caravan, zie je
dat? Die zou je nog best kunnen gebruiken. Zo slecht ziet-ie
er niet uit.'
Hij keek nog eens om.
'Hoe gaat het nou op school?' vroeg Marieke opeens.
'Mwah.'
'Ik zie je wel eens met die Dennis, maar daar moet je
voor oppassen, dat is een gluiperd, dat joch. Haalt zelf de
rottigheid uit, maar laat een ander ervoor opdraaien.'
Hij gaf geen antwoord.
'En Richard, die ken ik nog van de basisschool. Toen
was er niks mis mee, maar tegenwoordig loopt hij alleen
maar achter Dennis aan.'
'Hier oversteken?' vroeg Daniël onwrikbaar.
Wat kan het mij ook schelen, dacht Marieke. Ze duwde
80