Kortsluiting

'Waar zit ie?'
'Boven.'
'Wat dat joch daar altijd uitspookt,' mompelde Marieke.
En hardop: 'Mag ik dan de duurste vouwpizza?'
Marja legde de roller op een krant. 'Mijn sociale dochter.
Je mag de duurste vouwpizza, maar gá dan nu, want anders
droogt mijn roller te veel op.'
Met bijna een meter tussenruimte, als een echtpaar dat gekibbeld
had, liepen ze over het trottoir. Daniël was op weg
naar de binnenstad, maar Marieke sloeg af, een smal straatje
in.
'Hema, toch?' vroeg Daniël spaarzaam.
'Nee, speciaalzaak,' zei Marieke, even spaarzaam.
'0.'
Hij gooide er een schepje op, zodat ze op een holletje
achter hem aan liep.
Marieke zuchtte. Je moest wat voor je pizza over hebben.
Ze hadden toch beter op de fiets kunnen gaan. 0 nee, hij
had geen fiets.
'Krijg jij eigenlijk nog een fiets?'
'Weet ik niet,' zei hij verwonderd. 'Hoezo?'
'Dan hadden we op de fiets gekund.'
'J a, en als ik sigaretten had, dan hadden we kunnen roken
als jij vuur had gehad.'
Marieke lachte. 'Wil je dan geen fiets.'
Een fiets. Hij had één keer een fiets gehad. Een paar
maanden. Toen had Rosy hem weer verkocht, omdat ze
geld nodig had.
Hij zag hem nog duidelijk voor zich; blauw met groen,
metallic gespoten, drie versnellingen en een soort racestuur*.
Onverwacht was ze ermee op de proppen gekomen,
in een van haar gulle buien. Hij moest een fiets, elk
kind had een fiets, dus waarom hij niet?
79