Kortsluiting

11
Het was vrijdag, en de kamer was een chaos.
Marieke wierp één blik op de schilderijen die tegen een
tafelpoot leunden als wachtten ze bij een bushalte, de samengeschoolde
stoelen en de uitgeklapte huishoudtrap, en
probeerde haastig te retireren.
'Hier blijven,' riep Marja.
'Nee hè,' zei Marieke. 'Niet alweer.'
'Niks alweer. Die muren zijn geel,' zei Marja. 'Ronduit
geel. Kijk dan. Je kunt precies zien waar alles hangt.'
'Niet als je het laat hangen.'
'Vertel geen onzin. Deze muur is trouwens al bijna klaar.
Maar nu is m'n verf op.'
'Je moet ook verf kopen vóór je begint.'
'Nee. Dat werkt niet. Dan staan al die blikken daar en
dan denk ik: dat moet ik allemaal op de muur smeren. Dan
word ik al moedeloos voor ik begonnen ben. Zoiets moet je
spontaan doen.'
Ze keek Marieke met sluwe blik aan. 'Wat zou je zeggen
van afhaalchinees vanavond?'
'Ik heb liever brengpizza.'
'Oké, brengpizza.'
'Hoeveel blikken?'
Marja had haar portemonnee al in de hand. 'Drie. Van
die grote, van vijf liter.'
'Die draag ik niet, in mijn eentje. En op de fiets ga ik niet.
De vorige keer brak er zo'n hengsel en toen stond ik tot m'n
knieën in de verf.'
'Hoeft ook niet. Daniël is thuis. V raag of hij even meegaat.'