Kortsluiting

'Knipt-ie zijn haar zelf?' Irene had iets van een pitbull;
wat ze eenmaal vast had, liet ze niet meer los.
'Vraag het hem.'
'Hij was er vandaag niet,' zei Irene zachtzinnig.
'Let jij daarop?'
Irene keek de andere kant uit. 'Het viel me gewoon op.
Is hij ziek?'
'Dat ga ik nu uitvissen. Tot morgen.'
In de gang hing zijn jack aan de kapstok, en ze wist zelf niet
of ze teleurgesteld was of opgelucht. Voor haar deur lag een
cassettedoosje.
Boven zat Daniël aan zijn bureau. In de tuin scharrelde een
merel - dezelfde? - en bij de buren snoeide een grijze dame
een kale struik.
Lieve Rosy,
Eerst over school. Het is te gek.!
Om heel eerlijk te tijn: ik tag er nogal tegenop, maar het is
me hartstikke meegevallen. Ik lig lang niet tO ver achter als ik
dacht. Van Frans wist ik natuurlijk al wat, vanwege Gérard,
maar ook wiskunde is niet tO ingewikkeld als het lijkt.
De klas is niet tO groot, en ik voel me al aardig thuis. Er tit
een stel toffe gOters in en een paar le uke meiden. Het is een
school waar te letten op orde en netheid, maar daar heh ik geen
moeue mee.
Je toon leidt een geregeld leven, hoe vind je dat?
Th uis gaat alles prima. Ik noem het maar thuis, want ik
weet er geen ander woord voor. Ze tijn allemaal vreselijk aardig
voor me. Marieke leent me handjes en we kletsen veel over
mu{iek. Ze sp eelt gitaar. Misschien vraag ik haar wel om me
les te geven. Ik denk dat te . . .