Kortsluiting

'Ik kan dus morgen gewoon terug?'
Marja knikte. 'Onder voorwaarde dat je je excuses aanbiedt
aan mevrouw Dils.'
Hij zette zich schrap, maar er kwam niks meer. Geen
preek, geen verwijten, geen 'als je dat nog eens flikt, kun je
opdonderen' .
Langzaam liep hij naar boven, terwijl de opluchting de
knoop in zijn maag losmaakte.
'Wat moest Dils van je?' vroeg Irene nieuwsgierig.
'Ach, niks.' Marieke hees haar rugzak wat hoger. 'Gezanik.'
'Ging het soms over je pleegbroer?'
'Het is m'n pleegbroer niet. Hij is alleen maar tijdelijk bij
ons. ,
Marieke ging van het standpunt uit dat wanneer je iets
maar vaak genoeg herhaalde, het vanzelf waar werd.
'Ik dacht dat jij zei dat. . .'
'Je moet niet zoveel denken,' zei Marieke kribbig. 'Dat
doe je anders ook niet.'
Waar zou hij uithangen, dacht ze. Hij was vanmorgen
gewoon tegelijk met haar de deur uitgegaan. Dils wou weten
waar hij zat. Alsof zij dat wist. Misschien was hij wel
weggelopen. Waren ze meteen van hem verlost. Lekker
weer onder ons.
'Hij ziet er wel interessant uit,' vond Irene. 'Kan hij eigenlijk
praten?'
Marieke lachte. 'Jawel. Maar hij oefent niet veel.'
'Hij heeft mooie ogen,' zei Irene. 'Met zo'n asiel zoekende
blik erin.'
'Doe niet zo achterlijk.'
'Wel,' zei Irene koppig. 'En zulke wimpers.'
Marieke gaf geen antwoord. Haar eigen wimpers moesten
zichtbaar gemaakt worden met behulp van een illegale
mascari;l(oller.
75