Kortsluiting

zo. Ze willen je een etiketje geven, in een hokje zetten: daar
hoor je, zo ben je. Dan kunnen ze hun houding tegenover je
bepalen. Het geeft ze zekerheid, denk ik.'
Hij gaf geen antwoord. Ze keek naar hem; zijn onderlip
naar voren gestoken, ogen op de vloer gericht.
'J e maakt het jezelf zo moeilijk, Daniël. Geef ze dat ene
kluifje, een heel klein stukje van jezelf. Hoe kun je anders
verwachten dat je ooit iets terugkrijgt?'
'Ik hoef niks terug.'
'a nee? Geen vriendschap, niet je eigen plek in de klas?'
'Het enige wat ik wil, is dat ze me met rust laten,' zei hij
heftig.
'Ik hoopte,' zei Marja behoedzaam, 'dat je dat juist niet
zou willen. Ik hoopte, Jesse en ik hopen, dat wanneer je je
draai eenmaal gevonden hebt . .. Kijk, Daniël, wij geloven
juist dat je aandacht tekort gekomen bent, dat je die hard
nodig hebt.'
'Niet dit ' soort.'
'Nee, maar dit soort gaat snel over, mits je bereid bent ze
een beetje tegemoet te komen. Alles kan niet van een kant
komen, zo werkt het niet.'
Hij dacht aan Rosy. Zo werkte het wel, zo had het jarenlang
gewerkt. Zij nam, en hij gaf. Maar wat wist Marja
daarvan? Die was nooit verder geweest dan haar eigen
voortuin.
Hij dacht ook aan Richard en die andere twee; het soort
jongens waarvan hij er genoeg had gezien, herrieschoppertjes,
stoerdoenertjes. Ze voelden zich sterk, maar waren
het niet. In feite stonden ze alleen in de klas, dat had hij
allang door. En juist die drie waren op hem afgekomen,
denkend een soortgenoot te hebben gevonden. De rest
hield zich op een afstand, wachtte tot hij de eerste stap deed.
Nou, ze konden lang wachten.
Hij stond op.
74