Kortsluiting

notitie van hem. Dus het klopte, je mocht zomaar naar binnen.
Aan de leestafel zat een man verdiept in een krant. Daniël
ging tegenover hem zitten en legde zijn rugzak op de
stoel naast zich. Op goed geluk trok hij een tijdschrift naar
zich toe. Het ging over tuinen en die interesseerden hem
niet. Hij trok zijn natte broekspijpen los van zijn boven-
•
benen en keek naar de rijen boeken. Hoe kwam je er achter
wat je wilde lezen, was daar een systeem voor? Alles stond
op alfabet, maar dan moest je toch eerst schrijvers kennen.
Hij stond op, aarzelde even, maar besloot dat zijn rugzak
kon blijven liggen.
Hier en daar nam hij een boek van de plank en bladerde
erin, maar vond niets dat hem direct boeide. Aan het eind
van de zaal hing een bord 'jeugdafdeling', een pijl wees naar
de trap.
Hij liep terug om zijn rugzak op te halen.
Het boek heette Alleen maar samen, en hij las het in één ruk
uit, zittend op een plastic stoeltje dat te klein voor hem was.
Met een zucht sloeg hij het dicht en strekte zijn rug. Dat
meisje, F arah, die liet niet met zich sollen maar nam haar
eigen beslissingen. Vond dat ze recht hadden, zij en haar
broertje, op ook een eigen plek, en was bereid de halve
wereld door te trekken om die te vinden. En ze wou naar
school. Omdat ze hersens had, en daar iets mee wilde doen.
Maar ook omdat ze begreep dat ze het anders niet zou redden.
N et als Yousouf, die ook meer wilde dan in de snackbar
van zijn vader staan, die vond dat de wereld evenzeer van
hem was als van ieder ander.
Hij raapte zijn rugzak op en zette het boek terug op de
plank waar het hoorde.