Kortsluiting

Een van die mannen was Jesse.
Daniël verschoot van kleur. Hij stapte plompverloren
een bakkerswinkel binnen waarvan de deur uitnodigend
openstond .
'Zeg het maar.'
Nou moest hij nog wat kopen ook. Zonde van zijn geld.
'Een krentenbol.'
Hij kreeg zijn krentenbol, netjes in een zakje, treuzelde
met betalen, haalde de bol in de winkel uit het papier.
J esse liep langs de winkelruit, druk in gesprek met een
man met net zo'n koffertje. Ze staken de straat over en
verdwenen in een restaurant. Zakenlunch, dacht Daniël.
Hij liep de andere kant op, dicht langs de huizen, kauwend
op de krentenbol die niet smaakte na het patatje mèt.
Waar nu nog eens naartoe? Op goed geluk sloeg hij een
paar keer links en rechts af. De winkels maakten plaats voor
woonhuizen, de straten werden leger, en opeens stond hij
op een pleintje. Aan de overkant lag een gebouw met gebeeldhouwde
zuilen en een bordes. Openbare bibliotheek,
stond er in gouden letters op de gevel.
Stil stond hij ernaar te kijken. Een bibliotheek, daar
mocht je in zonder te betalen en je kon er desnoods de hele
dag blij ven zitten.
Het bordes was glad van de regen, maar tussen de zuilen
stond hij droog. Hij duwde tegen de zware koperen stang
die schuin op de deur was bevestigd. De deur gaf mee.
Binnen was het warm, en het rook er ... naar boeken,
waarschijnlijk. Een typische, muffe geur, niet onaangenaam.
Hij liep een gang door, kwam in een grote zaal . Onwennig
keek hij rond. Dit was de eerste keer dat hij een
voet in een bibliotheek zette. Achter een balie zat een bebrilde
dame te rammelen op een toetsenbord . Ze nam geen