Kortsluiting

'Niet slecht. Helemaal niet slecht. Maar Y ousouf wil
meer. Wil evenveel als .. .' Hij weifelde even. 'Als jullie.
Recht, zegt hij. Heb ik recht op.'
'Groot gelijk,' zei Daniël. 'Heeft-ie ook. Kan hij goed
leren?'
'Achten,' zei Mustafa. 'Zevenen. Hij wil dat ik groter
word. Huis hiernaast erbij huren, restaurant erbij maken.
Verdien je meer, zegt hij. Maar ik denk: veel meer geld,
veel meer zorgen.'
Er kwam een vrouw binnen, middelbaar, boodschappentas,
druipend plastic regenkapje op haar hoofd.
'Een kroketje, Mustafa, en voor een tientje guldens.'
Het krokee kwam, de guldens verdwenen een voor een
in de fruitmachine. Mustafa schoof weer naast Daniël, zette
een milkshake voor hem neer.
'Klantenbinding,' zei hij met een grijns.
Daniël lachte. Yousouf Boudari was blijkbaar niet op
zijn achterhoofd gevallen.
'Altijd nadenken,' zei Mustafa. 'Altijd vriendelijk zijn,
beleefd. Anders lopen ze weg. Maar je kent hem niet, Yousouf?'
'Nee.' Daniël liet zijn rie* borrelen. 'Ik zit pas op deze
school.'
'En nu al vrij?'
'Mmm.'
De vrouw riep om nog een tientje guldens. Daniël stond
op, gooide de lege beker in de afvalbak.
'Bedankt hè.'
Mustafa stak zijn hand op. 'Tot ziens.'
Het bleef regenen, maar minder hard. Hij bekeek etalages
met elektronica, met dameskleding, met schoenen. Het
werd drukker, de lunchpauze-drukte. Giebelende meiden
onder kleurige paraplu's, moeders op de fiets met kinderen
in zies achterop, mannen met platte zwarte koffertjes.
68