Kortsluiting

Eigenlijk, vertelde hij zichzelf, was dit heel wat beter dan
in zo'n duffe klas zitten. Alleen lastig dat hij die lading
boeken moest meeslepen. Hij schoof het lege patatbakje
opzij en trok zijn agenda te voorschijn. Kijk eens aan, nu
zaten ze zich uit te sloven op Engels.
Naast hem doemde Musrafa op, veegde het tafeltje
schoon met een lap, gooide het plastic bakje in de afvalbak.
'Niet naar school?' De donkere ogen glinsterden vriendelijk.
Daniël schudde zijn hoofd. 'Vrij.'
'Welke school?'
Hij was de enige klant, en Mustafa had blijkbaar zin in
een praa*.
'Het Erasmus College,' zei hij, toch met een zweem van
trots.
De ogen lichtten op. 'Zit mijn zoon ook. Derde klas.
Yousouf Boudari, misschien ken je hem?'
Daniël schudde nee. 'Ik zit pas in de eerste.'
Mustafa knikte begrijpend. 'Moeilijk, zegt Y ousouf.'
'0 ja, waarom?'
Mustafa trok een kruk bij en steunde zijn ellebogen op
het tafelblad. 'In de eerste, dan ben je een nieuweling.
Een .. .' Hij rimpelde zijn voorhoofd. 'Een muggebrug.'
Daniël lachte. 'Brugmug.'
Witte tanden flitsten onder de zwarte snor. 'Brugmug.
Y ousouf zegt, je wordt gepest, vooral als je anders bent. Hij
is niet anders, hij spreekt Nederlands even goed als jij. Hier
geboren. Ook twee armen en twee benen. Maar toch . . . '
'J a.' Het maakte niet uit op welke manier je anders was,
dacht Daniël. Hoe dan ook lieten ze het je voelen.
Mustafa keek naar buiten, waar de regen onverminderd
neergutste. 'Ik heb dit.' Hij gebaarde naar de fruitmachine,
de koude vitrine, het raam waarop fiere letters vermeldden
dat dit Mustafa's Snack- en Shoarmabar was.