Kortsluiting

'Dan vertel ik op school precies wat voor soort jij bent.'
Zijn hand klemde om haar pols.
'Dat dondert niet, want ik zit niet meer op school. En
wat bedoel je met soort?'
Ze sloeg zijn hand weg, haar nagels krasten over zijn
huid. Het sjaaltje fladderde op de grond.
'Het soort dat niet eens behoorlijk kan éten!' Ze lachte.
'Ik hoorde van Erik dat je ongeveer even ver bent als een
kind van tien.'
Hij raapte het sjaal* op. Blauw met zilverige strepen,
doorzichtig dun.
Ze strekte gebiedend haar hand uit. 'Geef hier!'
Met één ruk trok hij het aan flarden. Zijn hand ging
omhoog. Marieke deinsde achteruit.
'Jongens!' De deur van Marja's leskamer vloog open.
'Wat zijn jullie in godsnaam aan het doen!'
'We hebben ruzie,' zei Marieke, plotseling kalm. 'Daniël
kwam zonder kloppen binnen en daar werd ik kwaad om.'
Marja keek naar de lapjes stof.
'Dániël . .. '
'Toe maar, geef mij de schuld maarl' schreeuwde hij.
'Wat maakt het uit, hè?'
'Ik heb het woord schuld niet gebruikt.' Marja zag een
beetje wit. 'Mflar er worden hier in huis geen dingen van
een ander vernield, ook al ben je nog zo kwaad. Knoop je
dat goed in je oren?'
'Die trut, die ... die kàkmadam!' Hij stoof naar boven,
trapte de deur open.
Vier cassettebandjes kletterden naar beneden. 'Stik er
maar in!'
De deur knalde dicht.
Marja leunde tegen de muur. Marieke raapte de bandjes
op. Een doosje was gebroken, het deksel lag er los naast.
'Ik zal zorgen dat hij een nieuw doosje voor je koopt,' zei