Kortsluiting

'Wis-kun-duh,' zei Richard en zuchtte.
Hij haalde zijn shag te voorschijn en rolde een sigaret van
de laatste draadjes tabak. Zijn vingers trilden nog steeds.
Een eend scharrelde hoopvol om hem heen, zijn platvoeten
maakten kletsende geluidjes op de stenen.
Hij zat op een bankje in een park, zonder te weten hoe hij
daar terecht was gekomen, laat staan dat hij wist waar het lag.
Hij staarde naar de groen bekraasde vijver. De eenden
maakten ruim baan voor twee smetteloze zwanen, statig zij
aan zij voortglijdend als waren ze onderweg naar het altaar.
Hij stak het sjekkie op, zijn jack open houdend om het
vlammetje af te schermen. De eend schoot op de lucifer af
en kwaakte teleurgesteld.
'Pleur op, beest.'
Hij snapte nog niet hoe het had kunnen gebeuren. Dat
snapte hij nooit. Het enige wat hij zich naderhand herinnerde,
was het warm-koud gevoel. Een vlam die door zijn
borst joeg, terwijl zijn gezicht koud en stijf werd, zodat het
praten moeite kostte.
Maar dat. .. dat wijf had het uitgelokt. Gewoon uitgelokt.
Kon hij het helpen dat hij niet gezien had dat ze huiswerk
op het bord had geschreven? Om dan meteen zo'n
strot op te zetten.
'Zo komen we er niet, Daniël. Ik mag toch hopen dat je
begrepen hebt dat huiswerk maken zeker voor jou wel essentieel
is.'
Hem lekker even met zijn neus erdoor halen. Laten voe- -
len dat-ie een kneus was. Essentieel. Hij wist verdomme
niet eens wat het betekende.
Hij had nog geprobeerd sorry te zeggen, maar dat wuifde
ze weg.
'Morgen inleveren, ondertekend.'
Dat ondertekend had het hem gedaan. Alsof hij een
kleuter was.
59