Kortsluiting

'Loop de eerste de beste koffieshop binnen, en ze hebben
een keurige prijslijst voor je,' zei Daniël effen.
Er viel een stilte. Richard kuchte .
'Evengoed een tof leventje, toch wel. Geen huiswerk,
niet vroeg je nest uit hoeven ... '
'Alles went,' zei Daniël.
De eindeloze ochtenden op straat, terwijl Rosy in bed
lag en niet wakker gemaakt kon worden.
'En nou moet je je te barsten werken,' knikte Rob. 'Eh,
als je hulp nodig hebt, geef je maar een gil .'
'Geef je maar een gil ,' zei de derde jongen. 'Wat sla jij
toch altijd een meidentaal uit.'
Rob knipperde. 'Ik zei het maar bij wijze van spreken.'
'Niet zuigen , Dennis,' zei Richard.
Daniëls maag kwam omhoog en opeens stond het koude
zweet op zijn voorhoofd. Zo meteen kotste hij die drie lefgozertjes
over hun schoenen. Hij had al een paar dagen niet
meer gerookt, deels om Jesse niet tegen de haren in te strij ­
ken, deels omdat hij er in feite weinig behoefte aan had. Hij
rookte alleen als hij het kon betalen, en dat was maar zelden.
En nou hield hij er definitief mee op, nam hij zich voor.
Hij kon dat zakgeld beter besteden dan aan die tinnef. Hij
leunde tegen de muur en wachtte tot de duizeling wegtrok.
'Wat gebeurt er als ze je hier snappen?'
'Hangt ervan af,' zei Richard. 'Als Gert je snapt, een
week pleindienst. Dat betekent papier prikken. Als een van
de leraren je snapt, strafwerk. En bij herhaling een brief
mee voor je ouders.'
Wat een strafkolonie, dacht Daniël.
'Die gooi je dan toch weg?'
'Nee, want je moet hem ondertekend mee terugnemen.'
De zoemer ging, en Rob gooide opgelucht het peukje
weg dat bijna zijn nagels schroeide.
'We moeten naar binnen.'