Kortsluiting

Zijn handen trilden. Hij stopte ze in zijn zakken om ze in
bedwang te houden. Rustig blijven, rustig.
Abrupt draaide hij zich om en ging weer naar beneden.
'Als ik een gedicht zoek, waar kan ik dat dan vinden?'
Marja liet geen verbazing blijken. 'Weet je van wie het
. '
lS.
'Nee.'
'Ken je er een paar regels van?'
'0, dacht ik, 0, dat daar mijn moeder voer,' zei hij onduidelijk
en veel te vlug.
'Prijs God, zong zij , Zijn hand zal u bewaren,' vulde
Marja aan. 'Nijhoff. Het is een van zijn bekendste gedichten.'
Ze liep naar de boekenkast.
'Kijk, hier staat hij. Hadden jullie het op school behandeld?'
Hij schudde zijn hoofd. 'Ik kende het toevallig.'
Hij verdween met het boek naar boven, opzettelijk stampend
op de eerste trap.
Het gedicht heette 'De moeder de vrouw', en het klopte
niet helemaal met wat hij gezien had. De vrouw stond aan
het roer, in plaats van dat ze de was ophing. Maar er was wel
degelijk sprake van een brug.
Idioot dat zoiets zoveel jaren in je hoofd kon zitten, zonder
dat je het zelf wist.
Languit op zijn bed liggend bladerde hij verder. Het
meeste was hem te verheven, maar hij zag nog een gedicht
waarvan de laatste regels hem een prikkerig gevoel achter
zijn ogen bezorgden, al begreep hij niet waarom. Het heette
'Het kind en ik' en het ging blijkbaar over de dichter zelf.
Ik zou een dag uit vissen,
ik voelde mij moedeloos.