Kortsluiting

Marja's mond trok strak. 'Dat is om zeven uur.'
'J a, maar ik zou nog naar lrene.'
'Eet je wel thuis, denk je?'
Marieke klotste met haar kopje de gang in. 'Tuurlijk,
mam, doe niet zo flauw.'
'Ze mag me niet,' zei Daniël. Zijn koud geworden thee
smaakte bitter.
In de pauze had hij Marieke op het schoolplein gezien,
helemaal aan het andere eind. Zelf stond hij alleen, nadat hij
Daniëlle en die vreselijke Floor had afgescheept, maar zij
had een kring vriendinnen om zich heen. Ze spraken over
hem, dat kon hij zien aan de manier waarop ze telkens snel
over hun schouder in zijn richting keken.
'Ze heeft er de schurft aan dat ik hier ben.'
'Ze heeft geen reden om je niet te mogen,' zei Marja. 'Ze
kent je nauwelijks. En ze was het er helemaal mee eens dat
je kwam. Je denkt toch niet dat we dat buiten de kinderen
om hebben besloten?'
'Toen wist ze zeker nog niet dat ik op zolder ging sla-
,
pen.
'Klopt. Maar dat doet er niets aan af.' Ze zuchtte. 'Let er
maar niet op, ze trekt wel bij.'
Op de overloop stond Marieke een veter vast te maken die
niet los zat.
'Was je op weg naar boven?'
'Ja, natuurlijk,' zei hij verwonderd.
'Had mijn moeder je verteld dat je moet kloppen voor je
binnenkomt? Ook bij Pim?'
'Ik ben nog niet op Pims kamer geweest.'
'Als je op mijn bandjes bent uitgekeken, leg ze dan maar
voor mijn deur, dan vind ik ze wel.'
Je kon haar geen klap op haar bek geven, overwoog hij.