Kortsluiting

Daniël knikte alsof hij het begreep. Hij zocht hoofdstuk
negen op en herkende de bladzijde waar hij de vorige dag
naar gekeken had.
Je suis, tu es . .. Hij bladerde verder. Pouvoir, alleen
spraken zij het uit als poevwaar. Nou ja, dat zou wel zo
horen, het klonk een beetje zoals Gérard geklonken had.
Avwaar, dat stond er ook heel anders. Met aandacht be­
keek hij het rijtje vervoegingen. Hij heeft: il a. Il was hij, dat
zei ze net, dus a moest heeft zijn. Kon je 'heeft' zeggen met
maar één lettertje? Maar het stond er, dus het zou wel.
Er daalde een hand op zijn schouder neer. 'Wij kennen
elkaar nog niet.'
Hij stond zo haastig op dat zijn stoel kantelde. Net op
tijd greep hij de rugleuning.
'Bronkhorst,' zei de man die bij de hand hoorde. 'Zit je
op karate dat je zo bliksemsnel kunt reageren?'
'Nee,' zei Daniël. 'Ik ben Daniël Bax.'
'En je was al aan de studie, zie ik?' Blauwe ogen twinkel­
den achter een bril met dikke glazen. 'Ik wou dat ze alle­
maal zo enthousiast waren.'
'Fijn we ook!' riep Floor. Ze hijgde bijna in Daniëls nek
om maar niets van het gesprek te hoeven missen. Het was
geen water waarmee ze haar haren naar achteren had ge­
kamd, het was gel - hij rook de weezoete geur.
'Nooit eerder Frans gehad?' vroeg Bronkhorst zakelijk.
'Nee.'
'Goed opletten bij Nederlands dan. Vooral bij ontleden.
Dat heb je voor de andere talen ook nodig.'
Ontleden. Vissen ontleedde je, of misschien zelfs een
mens, maar een taal?
'Stilte,' riep Bronkhorst.
'Of ik laat de zaal ontruimen,' riep een jongen terug. De
rest grinnikte.
'Ook die film gezien, Richard, gisteravond?'
45