Kortsluiting

Hij las, nee, hij dróeg zijn gedichten voor, wijdbeens
staand in de kamer, zijn lange haren ongeduldig uit zijn
gezicht vegend met een magere witte hand. Tea was het
bloedeloze type; hij zag eruit alsof hij nooit in de zon kwam,
hoewel dat wel zo was, want naast dichter was hij een verwoed
wielrenner.
Op Teo's fiets heb ik leren fietsen, dacht hij. Tenminste,
dat dacht Tea, en ik durfde niet te zeggen dat ik het al kon,
het geleerd had op meegepikte fietsjes van buurtkinderen.
Tea holde geduldig mee, hield het zadel vast, terwijl ik op
de trappers stond met een been onder de stang door.
De racefiets werd 's avonds langs de trap gehangen, met
een haak om het stuur, en één keer had hij hem 's ochtends
vroeg met behulp van een vriendje eraf gehaakt. Om de
beurt hadden ze om het blok gefietst, terwijl de ander oplette
of de gordijnen van de zolderverdieping nog gesloten
waren. Het ging zo lang goed dat hun aandacht verslapte,
en Teo hen betrapt had.
Het vriendje was afgedropen, en binnen had T eo hem
geslagen, hard, midden in zijn gezicht. Was Rosy daar bij
geweest? Gek dat hij zich dat niet meer herinnerde.
Het schip was uit het gezicht verdwenen, alleen het water
klotste nog na.
In dat gedicht kwam ook nog een brug voor. Daar zou
dat schip wel onderdoor gevaren zijn. Rosy had het mooi
gevonden. Het was ouderwets, en het rijmde, daar hield ze
van.
Hij schoot omhoog toen de zoemer ging en de anderen
het lokaal verlieten als was er een bommelding binnengekomen.
Mevrouw Dils liep naar hem toe en ging op de punt van
zijn tafel zitten.
'Viel het tegen?'
'Nogal.' Daar ging iedereen, hoe vond hij het volgende
lokaal?