Kortsluiting

kantlijn en op zijn kladblok; krabbels waarvan de betekenis
hem straks al weer ontglipt zou zijn. Het was alsof je achter
een trein aanholde die steeds harder begon te rijden. Je wist
dat je hem moest halen, ook al kende je de eindbestemming
niet. Zijn oksels werden nat, achter zijn linkeroog nestelde
zich een gluiperige hoofdpijn.
T en slotte sloeg hij het boek dicht en zakte onderuit op
zijn stoel. Laat ze allemaal de pest krijgen. Als het 't volgen­
de uur ook zo ging, stapte hij op.
Met een punt van zijn gloednieuwe geodriehoek peuter­
de hij tussen zijn tanden en keek uit het raam. Op het kanaal
voer tot zijn verrassing een klein vrachtschip. Aan dek was
een vrouw bezig de was op te hangen. Vierkante witte lap­
pen wapperden vrolijk aan een lange lijn, in de lengterich­
ting van het schip gespannen. Luiers: naast haar stond een
kinderwagen. De mond van de vrouw bewoog, blijkbaar
zong ze.
0, dacht ik, 0, dat daar mijn moeder Yoer . ..
Hij wreef in zijn ogen. Hoe kwam hij daar nou aan?
Dat daar mijn moeder voer ... Hoe ging het verder?
Want het ging verder, daar was hij zeker van .
. " Prijs God, zong {ij, Zijn hand {al u bewaren.
Een gedicht. Joost mocht weten van wie, maar het was
een gedicht. Hij tuurde naar het schip dat kalmpjes verder
gleed, water kolkend langs de boorden, aan de achterkant
zich verzamelend tot vuilwit schuim.
Tea.
Tea las gedichten. Sterker nog - hij dichtte zelf. Gedich­
ten over zwarte sneeuw en paarse manen en met veel wan­
hoop erin.
Rosy en hij hadden er stiekem om gelachen, maar toch
waren ze onder de indruk, voornamelijk omdat Tea er zelf
van onder de indruk was. Tea zonder h achter de t, want dat
was artistiek.