Kortsluiting

I
Hij komt niet, dacht Daniël. Hij heeft zich bedacht.
Hij probeerde niet naar de telefoon te kijken die op het
bureau stond en elk moment kon gaan rinkelen, waarop
Ton de hoorn van de haak zou nemen en zou luisteren en
knikken en ten slotte zeggen: 'Ik begrijp het. Ja, heel jammer,
maar niks aan te doen.'
Naar de klok wilde hij ook niet kijken, maar de klok viel
niet te negeren omdat die recht tegenover hem hing. Een
ronde zwarte klok, met een witte wijzerplaat en strenge
zwarte wijzers die onverbiddelijk de juiste tijd aanwezen.
Terwijl hij keek, versprong de grote wijzer. Vijf voor
tien, en je kon er donder op zeggen dat het geen minuut
vroeger of later was.
Hij verschoof op zijn stoel en veegde zijn klamme handen
af aan zijn klamme spijkerbroek.
Ton keek op van zijn papieren. 'Wil je nog koffie?'
Daniël schudde zijn hoofd. De spieren in zijn nek waren
stijf en hij bewoog zijn schouders om ze te ontspannen.
Voor de zoveelste keer probeerde hij de rits van zijn
weekendtas verder dicht te trekken, maar de rits was versleten
en de tandjes waren verbogen. Hij zette de tas op de
grond en sloeg zijn benen over elkaar.
Vier minuten voor tien. Dat was zesenvijftig minuten
later dan negen uur. Hij beet op zijn nagels.
Ton schoof een asbak naar hem toe. 'Het is tegen de
regels, maar daar hoef jij je nu niets meer van aan te trekken.'
Daniël haalde zijn shag te voorschijn, verprutste een
vloeitje, nam een nieuw.