Kortsluiting

Hij knikte ook. Ze lachte.
'Dacht ik al. Je ziet er helemaal nogal nieuw uit. Blijf
maar in m'n buurt, de bel gaat zo.'
Ze draaide zich om, schoot op een vriendin af en zei iets.
De vriendin keek in Daniëls richting en zei iets terug.
Samen liepen ze zijn kant uit.
'Zij is Floor, en ik ben Daniëlle,' zei de donkere.
'Ik ben Daniël.'
'Nee toch.' Floor gilde van het lachen. 'Daniël en Daniëlle,
de olijke tweeling!' Haar haren waren natgemaakt en
daarna glad naar achteren gekamd, de kam strepen zaten er
nog in. Ze miste een flink stuk voortand.
'0, kijk nou, hij blaart!'
'Doe niet zo ftom joh,' zei Daniëlle.
Floor gafhaar een dreun met haar rugzak. 'Ik help je niet
hoor, met wifkunde.'
'Hoeft ook niet,' zei Daniëlle kalm. 'Ik snap het.' En
tegen Daniël: 'Ze kan er ook niks aan doen, ze is een keer
van de commode gevallen.'
'Had ze toen dan al tanden?' vroeg hij onnozel.
'Nee, maar sinds die tijd werken haar hersens niet zo
best.'
Er ging een zoemer en kordaat pakte ze hem bij zijn arm.
'Ga maar mee.'
Ze persten zich door de dubbele deuren en worstelden
zich door de lange gang. Aan het eind dunde de stroom
enigszins uit. Geroutineerd ontweken Floor en Daniëlle
rugzakken en jassen die links en rechts vlogen en mikten
vanaf een meter hun eigen jack aan een haak.
'Na elke les je jas meenemen,' deelde Daniëlle mee. 'Anders
ben je 'm aan het eind van de dag gegarandeerd kwijt.'
'Gejat?'
'Nee, verhangen.' Ze greep hem opnieuw bij de arm.
'Hierin.'
39