Kortsluiting

'Hier.'
Een grote groengoud gespikkelde knikker rolde over
het bureau.
'Da's mijn geluksknikker. Neem jij hem morgen maar
mee. Het helpt echt.'
De knikker lag koel en glad in Daniëls hand. Hoe lang
was het geleden sinds hij geknikkerd had? Hij was er goed
in, had altijd zijn zakken vol. Hij knikkerde met F reekie,
die ze niet allemaal op een rij* had en ook eeuwig op straat
rondzwierf. Freekie kon niet naar school omdat hij iedereen
in elkaar sloeg, en knikkeren kon hij ook niet. Daniël
sloeg hij niet in elkaar, want dat was zijn enige vriend. De
knikkers jatten ze. Hij op de uitkijk, en F reekie alvast spuug
verzamelend, zodat hij indien nodig extra kon kwijlen en de
winkeljuffrouw hem zo snel mogelijk zou proberen te lozen.
'Wil je hem niet liever zelf houden?'
Pim glimlachte een beetje. Zijn zware oogleden zakten
nog een fractie, zodat hij iets weg had van een wijze uil.
'Ik heb 'm niet meer zo erg nodig.'
37