Kortsluiting

'Heeft ze ook gehad. Maar dat ging niet goed. Ze hadden
altijd ruzie. Tenminste, dat zegt Marieke, ik was toen nog
klein. Mijn moeder zegt dat lesgeven aan je eigen kinderen
het moeilijkste is wat er bestaat. Jij bent toch even oud als
Marieke?'
'Ja, hoezo?'
'Nou, omdat zij at in de tweede zit, en jij pas in de eerste.
Ben je blijven zitten?'
'Nee. Ik lig wat achter.'
'0. Ben je ziek geweest?'
Als ik ja zeg, ben ik van alles af, dacht Daniël.
Hij keek naar de kleine vingers die ijverig zijn boeken
kaftten, en tot zijn eigen verbazing zei hij: 'Nee, ik ben
gewoon wat weinig naar school geweest.'
'Spijbelde je dan?' vroeg Pim met iets van bewondering
in zijn blik.
'N n ... zo zou je het kunnen noemen. Ik ben nogal vaak
verhuisd.'
Pim spuugde een stukje plakband uit. Met de hardnekkigheid
van een rechercheur zei hij: 'Dat maakt niks uit. Als
je verhuist, moet je gewoon naar een andere school. Dat
moet.'
Daniël lachte. 'Niet als ze niet weten dat je bestaat. Dan
kun je spijbelen zo lang je wilt.'
Pims handen lagen een ogenblik stil. Toen zei hij trefzeker:
'Maar dan ben je wel altijd alleen.'
Daniël zweeg. Hij greep de schaar en knipte zonder te
meten een stuk papier van de rol.
'De rest doe ik zelf wel.'
Pim stond gehoorzaam op. Bij de deur vuurde hij zijn
laatste schot af.
'Vind je het niet eng om morgen naar school te gaan?'
Daniël gaf geen antwoord.
Voeten bonkten op de trap, beneden sloeg een deur, en
nog eens. Dezelfde voeten stormden de trap weer op.