Kortsluiting

'En toen?'
'Toen geloofden ze het nog niet.'
'Vond je dat vervelend?'
Pim haalde zijn schouders op. 'Ik vond het stom. Als je
er over nadenkt, moet het kloppen. Ik heb het trouwens al
uitgeprobeerd, in bad.'
Daniël dacht aan het boek over springstoffen en lachte.
'Vind je het leuk op school?'
'Ja.' Pim keek hem onderzoekend aan. Hij had zijn vaders
lichtbruine ogen, en dezelfde bedrieglijk trage oogopslag.
'Jij niet?'
'Weet ik nog niet, ik ga morgen voor het eerst.'
'Ja, maar daarvóór,' zei Pim ongeduldig.
'Ging wel. '
'Ik wil graag dingen wéten ,' zei Pirn. 'Waarorn iets is,
zoals het is. En dan is school wel handig.'
Hij kaftte een tweede boek. 'Jij krijgt al wiskunde. Zou
ik ook wel willen.' Hij bekeek de bladzijden aandachtig.
'Marieke zegt dat het moeilijk is, maar ik denk wel dat ik dit
zou snappen.'
Ik denk dat er weinig is wat jij niet snapt, dacht Daniël,
maar zei het niet.
'Ik heb haar gitaar horen spelen.'
'Ze speelt altijd gitaar,' zei Pirn onverschillig. 'Ze sleept
dat ding overal mee naartoe.'
'Wil jij het niet leren?'
Pim schudde zijn hoofd. 'Zonde van mijn tijd.'
'Ik vind wel dat ze het goed kan.'
'Ze wil later gitaar studeren,' legde Pim uit. Hij ging
rechtop zitten en schudde in een verbluffend goede imitatie
zijn haardos naar achteren. 'Gitaar spelen is mijn léven.'
Ze lachten allebei.
'Had ze niet liever fluit gespeeld?' vroeg Daniël. 'Dan
had ze les van je moeder kunnen krijgen.'
35