Kortsluiting

Gérard.
Rosy begreep hem ook vaak niet, en dan werd hij kwaad
en vloekte. Maar zelfs dan klonk het niet ruw. Daniël
noemde hij 'petit prince', en met veel moeite legde hij uit
dat dat de naam was van een kinderboek voor grote mensen.
Daniël had dat vreemd gevonden. Grote mensen lazen
toch geen kinderboeken? Gérard blijkbaar wel. Hij las veel,
tweedehands pockets, en als hij las, rookte hij sigaretten die
vreselijk stonken. Hij kookte maaltijden voor hen met veel
knoflook erin. Op een dag was hij verdwenen, op de manier
zoals al Rosy's vrienden verdwenen: zonder een spoor achter
te laten.
Er werd geklopt, en Daniël schrok op.
'} a. ,
Pim stak zijn hoofd om de hoek. 'Mag ik binnenkomen?'
'Tuurlijk.'
'Wat ben je aan het doen?'
'Boeken kaften.'
Pim bekeek het resultaat van zijn inspanningen en lachte.
'Dat moet je zo niet doen. Zal ik het eens voordoen?'
Handig knipte en vouwde hij het papier precies op maat.
'Waar is het plakband?'
'Heb ik niet.'
'Dan blijft het toch ook niet zitten. Wacht maar.'
Hij roffelde de trap af en kwam even later terug.
'Marieke had nog.'
'Mag dat wel?' vroeg Daniël.
'Merkt ze toch niet.' Pim beet een stuk plakband af. 'Ik
krijg een hoektand,' zei hij trots. 'De tandarts zegt dat dat
belachelijk vroeg is.'
'Heb je nog opgeschept op school met de wet van eh .. .'
'Archimedes? Ja, maar ze geloofden me niet. Alleen de
meester, die zei dat het echt waar was.'
34