Kortsluiting

Daniël knikte weer. Er viel een stilte. Moest hij nou op­
staan of kwam er nog meer?
'Er is een huiswerkklas,' zei de rector. 'Als de hulp thuis
niet voldoende is, dan kun je je daarvoor aanmelden. Eerst
thuis bespreken, want het is niet gratis. Je bent niet gewend
aan huiswerk, heb ik begrepen.'
Daniël schudde zijn hoofd. 'Ik zat nooit lang genoeg op
dezelfde school.'
De rector stond op.
'Ik hoop dat je het bij ons naar je zin zult hebben. Dat
meen ik echt - ik ben een ouderwets man, ik zie graag
tevreden leerlingen. Mocht er iets zijn, bespreek het dan
met je mentor. Die is ervoor.'
Daniël kreeg een hand als een waterpomptang. Opge­
lucht verdwaalde hij opnieuw.
's Middags moest hij van Marja kaftpapier kopen. Ze bood
aan hem te helpen kaften, maar dat weigerde hij. Een stuk
papier om een boek vouwen kon hij zelf ook nog wel.
Dus zat hij met zijn tong uit zijn mond zijn boeken er
schots en scheef in te prutsen. Op zijn bureau lag een
tientje. Zakgeld, zei Marja. De radio speelde zachtjes, het
raam stond open en de appelboom was al wat groener dan
gisteren.
Tevreden hummend frommelde Daniël een nieuw boek
in het onwillige papier. Hij plakte er een etiket op en
schreef: Daniël Bax, I -C, Frans.
Hij sloeg het boek open en bladerde het door. Ik ben - je
suis, jij bent - tu es, hij is - il est . ..
Je moest het vast anders uitspreken dan hij nu deed,
want zo klonk het niet. Rosy had eens een Franse vriend
gehad, en hij herinnerde zich nog de rappe gebaren, de
hoge, zangerige stem. Geen woord begreep hij ervan, maar
het was prettig geweest om naar de klank te luisteren.
33