Kortsluiting

Daniël liet zich zakken op het rotan, dat kraakte.
De rector bladerde door een paar papieren.
'Daniël is je enige voornaam, zie ik. Word je Danny
genoemd?'
'N eet' zei Daniël, en toen zachter: 'Daar heb ik een hekel
aan. Gewoon Daniël.'
De rector lachte. 'Oké, Daniël dus. Eens kijken. We
hadden afgesproken dat je, gezien je voorgeschiedenis, als
ik dat zo mag noemen, in de hrugklas geplaatst wordt. Als
je kans ziet, voldoende op te pikken in deze laatste maanden
voor de zomervakantie, kun je door naar de tweede, maar
eerlijk gezegd weet ik niet of je dat redt. En ik zou het
jammer vinden, je bijvoorbeeld in 2-mavo te plaatsen, als je
de capaciteiten zou hebben voor 2-havo. Dan liever een
extra jaar. Ik begrijp dat het vervelend voor je is om tussen
jongere leerlingen te zitten, eventueel dus zelfs nàg een
. ,
jaar, maar ...
Daniël knikte. Hij was hierop voorbereid door Jesse, en
het kon hem niet eens veel schelen. Hij wou naar school,
iets leren, en verder zou hij wel zien.
'Klas I-C wordt je lot.' De rector greep achter zich en
viste een stapeltje boeken op. 'Een prettige klas, maar een
drukke. Je mentor is mevrouw Dils, tevens je wiskundedocente.
Wat ik hier heb zijn niet alle boeken die je nodig
hebt, maar de rest verwacht ik nog deze week. Heb je geen
tas meegenomen?'
'Nee.' Hij had tàch de zenuwen gehad, natuurlijk. Twee
keer zijn tanden gepoetst, maar zijn rugzak in zijn kamer
laten liggen.
'Enfin, zo'n stapel is het nou ook weer niet. Hier is je
lesrooster. Morgen begin je om half negen met wiskunde,
dat treft, dan zie je meteen mevrouw Dils. Verder wijst het
zich vanzelf. Je hobbelt gewoon achter de rest aan.' Hij
glimlachte. 'En over een paar weken kun je de weg dromen.
,
32