Kortsluiting

'Daniël. Daniël Bax.'
De conciërge knikte en greep de telefoon. Tijdens het
korte gesprekje krabde hij op zijn hoofd, en bekeek daarna
onderzoekend zijn nagels. Hij had ook roos in zijn wenkbrauwen.
'Deur uit, gang uit, tunnel door, linksaf, laatste deur
rechts.'
Hij grijnsde toen hij Daniëls blik zag.
'Meteen in het diepe, da's altijd het beste. Ik ben Gert
Bovenkamp, meneer voor jou.'
Waarom hadden de mensen die het minste te zeggen
hadden, altijd de grootste bek, dacht hij toen hij de gang
uitliep. Wat had die hufter nou gezegd, linksaf of rechtsaf?
Aan het eind van de tunnel koos hij rechts, en kwam
langs een eindeloze rij lokalen. Uit de meeste kwam stemgemompel.
Nergens een deur met een bordje 'rector' erop.
Zwetend keerde hij terug. Hoe leerde je in vredesnaam
de weg kennen in zo'n bajes?
De laatste deur rechts droeg een koperen bordje: J .F.
Swaanswijk, rector.
Hij haalde diep adem en klopte.
Geen reactie.
Hij klopte opnieuw, flink hard deze keer.
'Binnen.'
De kamer was ruim, licht en vriendelijk. Een paar grote
potplanten, een zitje met rotan stoelen, aan de muur een
schilderij van een dame met maar één oog, ne*s midden in
haar voorhoofd geplant. Achter haar hoofd reed een fietser
over een weg die nergens heen ging.
De rector leek jong, voor een rector, en hij keek een stuk
beter uit zijn ogen dan die Gert.
Hij stond onmiddellijk op.
'Daniël Bax? Ik ben Swaanswijk. Welkom hier. Zullen
we daar gaan zitten, dat praat gemakkelijker.'
31