Kortsluiting

6
De school was verpletterend groot. Vier gebouwen, aan
elkaar geplakt met behulp van glazen tunnels. Ervoor lag
een soort plein, waarover een stel leerlingen liep, die hem
taxerend opnamen.
Daniël bleef staan. Waar was de hoofdingang in godsnaam?
Vragen? Nee, zelf uitzoeken. Daar stond trouwens in
vette letters de naam, Erasmus College, boven brede, dubbele
deuren.
Hij stak het plein over, de nieuwsgierige blikken negerend,
en duwde tegen een deur. Te laat zag hij het bordje
'trekken'.
In zichzelf vloekend stapte hij een hoge, holle gang in.
Het rook er zoals het op alle scholen ruikt; naar jassen,
zweet en krijtstof. Granieten vloer, rijen kapstokken, een
kantoortje met een loket. Binnen zat een man die niet opkeek.
Daniël klopte.
Een arm ging omhoog en maakte een draaiende beweging.
Daniël duwde de deur open.
'Ik moest me om tien uur melden.'
De man duwde zijn stoel naar achteren. 'Zo. En bij wie?'
'Bij u.'
'Kijk es an. Wie had de jongeheer gesproken willen hebben?'
'De rector.'
'En wie kan ik zeggen dat er is?'
30