Kortsluiting

Bijna had hij zich omgedraaid, zo groot was de afstand.
'Heb jij misschien een paar bandjes voor me te leen?'
De deur ging iets verder open.
'Kijk zelf maar, ik weet niet wat je leuk vindt.'
Binnen knipperde hij met zijn ogen.
'Zocht je iets?'
'Hè?'
'Of je iets kwijt bent.'
'Nee, hoezo?'
Hij haalde zijn schouders op. 'Zomaar.'
Chronisch gebrek aan ruimte, plus het feit dat hij toch
nooit lang op dezelfde plaats bleef, hadden hem methodisch
gemaakt. Als je nooit meer dan een vierkante meter voor
jezelfhad, deelde je die zo economisch mogelijk in. Marieke
had veel vierkante meters, en geen last van economische
overwegingen.
Op het bed lag de gitaar, naast een stapel kledingstuk­
ken, kennelijk onlangs gewassen en gestreken, want enkele
ervan waren nog min of meer gevouwen. Niet bij elkaar
passende sokken lagen verspreid over de vloer, in een hoek
stonden drie paar schoenen, in één schoen een beslagen glas
met een blauwige schimmelrand. Melk, hij herkende de
kleur.
De kastdeur stond wijd open. Uit noodzaak waarschijn­
lijk, want er puilde zoveel textiel uit, dat de deur onmoge­
lijk goed zou kunnen sluiten.
In de vensterbank en op de grond lagen losse muziek­
bladen verspreid, over de gordijnrail hing een zwart-wit
geblokte sjaal.
Ze had ook een bureau, maar het blad ging schuil onder
de meest uiteenlopende voorwerpen, waaronder drie vuile
kopjes, een vork, een blikje kattevoer , een halflege colafles, ­
een pot pindakaas en de verdorde bladeren van een plant
die de moed had opgegeven.