Kortsluiting

schien staat er iets voor je bij . En anders moet je even bij
Marieke binnenlopen, die heeft haar eigen plank.'
'Ik lees nooit.'
Hij bedacht dat hij - sufferd - zelf een tv had. Maar dan
zat hij alwéér boven. Zou dat niet lijken alsofhij er hier niks
aan vond?
'Vind je het goed als ik boven tv kijk?'
'Natuurfijk,' zei Marja. 'Je moet doen waar je zin in hebt.
Wat wij willen is dat je je thuis voelt.' Ze hield haar boek
omhoog. 'Daarom gaan we ook gewoon onze gang.'
De film viel tegen, in zwart/wit, of misschien kon hij zijn
gedachten er niet goed bijhouden. Hij gaapte. Eigenlijk was
hij moe. Raar, in feite had hij toch geen klap uitgevoerd
vandaag. Hij keek naar het bed en zag nu pas dat er een
wekkertje naast stond. Tien voor negen. Hij gaapte weer,
met knappende kaken, maar wist dat hij te rusteloos was om
al te kunnen slapen.
In plaats daarvan hees hij zich overeind en liep op sokken
de trap af. Voor Mariekes kamer bleef hij staan. Vanachter
de deur klonk gitaarmuziek. Was zij dat? Het klonk
verdraaid goed.
De muziek brak plotseling af en hij hief zijn hand op om
te kloppen toen de deur openging. Geschrokken deed hij
een stap achteruit.
'Wat sluip jij hier rond?' zei Marieke.
'Ik sluip niet, ik wou net kloppen.'
Ze zwaaide haar haar naar achteren en trok haar wenkbrauwen
op. 'Wou je iets vragen?'
Hij nam haar een ogenblik zwijgend op. Zoals ze daar
tegen de deurpost leunde, het blonde haar achter één oor
weggestreken, een trui nonchalant om haar schouders,
overhemd tot het juiste knoopje open ... De wereld is van
mij, zei die houding. En zo hoort het ook, daar heb ik recht
op.