Kortsluiting

Wat moest ze in het buitenland zonder geld? Misschien
had ze een vriend. Als de nood hoog was, was er plotseling
altijd een vriend geweest. Hij zou het Mick kunnen vragen.
Maar het had geen zin het te weten.
Hij keek naar zijn gympen, naar de veter die hij die ochtend
in zijn haast in tweeën had getroken. Langzaam haalde
hij de bruine envelop uit de tas, hurkte en schudde hem
leeg op de vloer.
Hij sorteerde de inhoud op datum, voor zover hij zich
die nog kon herinneren. De oudste kaart, met de bloemen
en het hondje met de feestelijke strik, verscheurde hij het
eerst. De snippers spoelde hij door de wc. Een paar bleven
drijven in het laagje water in de pot.
Liefe Rosy . .. lisiteert . .. verjaardag.
Hij scheurde, spoelde door, scheurde en spoelde door.
'Gaat het weer een beetje?' vroeg Mick. 'Ik hoorde je. Je
ziet grijs, man. Ben je nou leeg?'
'Ja.' Dat was prima uitgedrukt, vond hij. Zijn hoofd was
leeg, zijn maag, zelfs zijn tas. Leger kon niet, in feite.
Mick lachte. 'Je moet maar denken: opgeruimd staat
netjes. Wil je een nieuwe cola? '
Hij schudde zijn hoofd. 'Heb ik geen geld voor.'
'Over geld hebben we het niet. Wil je naar huis?'
Daniël legde zijn tas op de bar en haalde de vijfennegentig
cent uit zijn zak. Hij keek ernaar. Het zou niet eens
genoeg geweest zijn om een rol van die stomme koekjes te
kopen.
'Mag ik even bellen?'
'Sure. Daar, naast de wc.' Hij ging met zijn rug naar de
bar staan en draaide het nummer. De telefoon ging over, en
hij klemde zijn vingers om de groengouden knikker in zijn
broekzak. Marja nam op en noemde haar naam.
'Met Daniël.'