Kortsluiting

Hij liep naar het meisje, zei iets. Het meisje keek naar
Daniël. Mick zei weer iets, knikte naar de deur. Het meisje
schudde haar hoofd. Mick liep terug naar de bar. Het meisje
stond op en liep achter hem aan. 'Mick, ik moet nu wat
hebben.'
'Wegwezen.'
'Ik .. .'
'Jij doet even dat boodschapje voor mij en je komt vanavond
terug. Gehoord?'
Daniël keek opzij. Het meisje was een oud meisje, met
scherpe vouwen om haar mond. Haar oogschaduw was te
blauw, haar lippenstift te rood. Ze keek naar Mick met woede
in haar ogen, maar hij keek onverstoorbaar terug.
'Vanavond. Niet eerder. En donder nou op. Ga werken.'
Ze draaide zich om, pakte haar tas en schoenen en verdween.
Mick keek naar Daniël. 'Voel je je wel goed?'
Daniël staarde naar zijn cola die niet meer bruiste. Buitenland.
Ze zat in het buitenland. Vertrokken zonder zelfs
de moeite te nemen uit te vissen waar hij zat. En hij had nog
vijfennegentig cent.
'Voel je je wel goed?' herhaalde Mick.
Hij knikte.
'Het spijt me voor je, jong. Voor jullie allebei. Altijd een
zwak voor die meid gehouden, ondanks alles.'
Hij knikte weer.
'Weet je zeker dat het gaat?' vroeg Mick bezorgd.
'Heb je een wc hier?'
Mick wees. 'In de hoek.'
Op houten benen liep hij naar het toilet, deed de deur
achter zich op slot, ging op de bril zitten, de plastic tas op
zijn schoot. Stompzinnig staarde hij naar de muur. De ooit
groenige verf was 'volgeviltstift met kreten. Kilroy was here.
Sjaan heeft het gedaan. One shot a day keeps the doctor
away.