Kortsluiting

'Haar zien.'
'En dan?'
'Hoe bedoel je?'
'Nou, als je haar gezien hebt, wat dan? Ga je dan weer
terug naar huis?'
Daniël schudde zijn hoofd. 'Ik wil weer bij haar wonen.'
'Je bent gek, man.'
'Waarom?' zei Daniël fel. 'Ze is toch mijn moeder.'
Mick legde de doek neer en leunde over de bar.
'Danny,' zei hij zachtjes. 'Rosy is nooit een moeder geweest.
Dat weet jij, dat weet ik, zelfs Rosy weet het.'
Hij keek weer naar het meisje. Ze was in een hoekje gaan
zitten en rommelde in haar tas. Een goedkope zwarte tas
met een goudkleurige ketting in plaats van een riem. Haar
zwarte truitje was te laag uitgesneden voor zo'n koude dag.
Ze had haar hooggehakre schoenen uitgeschopt. In haar ene
kous kronkelde een ladder van haar kuit tot haar dij.
'Hoe ben je hier gekomen?' vroeg Mick.
'Liftenq, lopend, een stuk met de trein.'
'Luister.' Mick keek nog steeds naar het meisje. 'Ik gooi
de" tent dicht en ik breng je terug.'
'Nee. Ik wil haar zien.'
Het meisje stak met trage gebaren een sigaret op. Mick
wendde eindelijk zijn blik af. Hij keek Daniël recht aan.
'Ik weet niet waar ze is. Geen flauw idee.'
'Maar is ze wel in de stad?'
Mick draaide de kraan open en hield zijn bloedende hand
eronder. 'Nee. Ze zit in het buitenland.'
Er zat een valluik in de vloer. Net op tijd greep hij de
rand van de bar, hees zich overeind. Hij voelde hoe hij
begon te trillen. Achter zijn ogen brandde het en hij klemde
zijn tanden op elkaar. Niet hier. Niet nu.
'Waar?'
'Weet ik niet.' Mick draaide de kraan dicht, drukte de
doek tegen de muis van zijn hand. 'Ogenblikje.'