Kortsluiting

Daniël knikte.
'Al lang?'
'Ruim een jaar.'
Mick stapte terug achter de bar. 'Waar heb je dan al die
tijd gezeten?'
Daniël haalde zijn schouders op. 'Overal en nergens.
Weet jij waar ze is?'
Mick greep een nieuwe stapel glazen en begon in hoog
tempo te spoelen. Hij maakte een verontschuldigend gebaar
in de richting van een paar beklante tafeltjes. 'Ik moet
om m'n toko denken. Dus je woont niet in de stad?'
'Nee. Ik ben net aangekomen.'
'En had je hier met 'r afgesproken?'
Daniël schudde zijn hoofd. 'Ik hoopte dat jij hier nog
steeds werkte en dat jij wist waar ze was.'
'De tent is nou van mij,' zei Mick trots. 'Hoe vind je dat?
Niet slecht toch, voor een ouwe hip?'
'Te gek,' zei Daniël. 'Maarre, waar is ze?'
Mick hield een glas tegen het licht en bekeek het aandachtig.
Achter Daniëls rug ging de deur open. Iemand
floot en hij keek om.
Een moment stokte zijn adem, toen zag hij dat ze het niet
was.
De lengte klopte, en ook het figuur . Maar dit meisje had
gebleekte haren, was niet natuurlijk blond, zoals Rosy. Ze
droeg een leren jekkie en zwarte netkousen onder een ultrakort
rokje. Haar gezicht was zwaar opgemaakt. Onder de
make up had ze donkere kringen onder haar ogen.
Naast hem zei Mick: 'Godverdomme.'
Hij keek ook naar het meisje. In zijn hand hield hij de
bodem van het glas. De rest lag in scherven op de bar.
'Je hebt je gesneden,' zei Daniël.
Mick knikte afwezig. Hij pakte een doek en veegde de
scherven op een blik. Zonder op te kijken zei hij: 'Wat wou
je van d'r?'