Kortsluiting

'Danny, maatje! Ik zou je niet herkend hebben al viel ik
over je. Hoe gaat het nou, ouwe reus?'
'Goed wel.'
Mick lachte bulderend. 'Nog altijd even voorzichtig.
Man, wat ben je groot geworden. Hoe oud ben je nou?'
'Veertien. '
'Veertien,' zei Mick. 'Gister zat je nog op m'n knie. Ik
word oud, verdomme.'
Hij balde een vuist, liet zijn biceps zwellen. 'Heb je al een
tattoo?'
Daniël lachte. 'Nee.'
'Vroeger wou je dat,' zei Mick. 'Een roos zoals ik hier
heb. Die wou je voor je verjaardag, herinner je je dat nog?'
Hij brulde van het lachen. 'Ze zouden hem rondom op dat
magere armpje hebben moeten prikken. En nou heb je er de
ruimte voor, tenminste . . .' Hij kneep in Daniëls bovenarm.
'Krap an, en nou wil je 'm niet meer.'
'Tja.'
Mick kneep zijn ogen half dicht. 'Rustig geworden, hè?
Vroeger kletste je de oren van m'n hoofd.'
'Ik?' zei Daniël verbaasd.
'Weet je dat niet meer? Mick dit en Mick dat. Je sjouwde
de hele dag achter me aan, of ik lijm aan m'n hielen had. En
maar vragen. Waarom is dit zus en waarom is dat zo.'
Daniël beet op zijn Hp. 'Ik wist niet dat je dat vervelend
vond.'
'Vervelend? Ben je belazerd.' Mick greep hem in zijn
nek en schudde hem. 'Een lekker jochie was je. Ik had
graag . .. Nou ja. Hoe lang hebben wij elkaar niet gezien?'
'Een jaar of vier, vijf.'
'Zo lang? En nou sta je opeens voor m'n neus. Je zit toch
niet in de problemen?'
Daniël haalde diep adem. 'Ik ben op zoek naar Rosy.'
Mick keek hem scherp aan. 'Ben je d'r kwijt?'
181