Kortsluiting

27
Op het stationsplein bleef hij even staan, snuivend als een
hond die een oud spoor gaat volgen; benzine, de vette walm
van bakolie, een vleug van rozen uit de bloemenstal verderop.
Het had geregend, het plein lag er druilerig bij. Het asfalt
glom, en her en der lagen plassen. Een tram kwam
tingelend om de bocht, mensen haastten zich langs hem
heen. Tegen de stationsmuur leunde een oude man met een
banjo, in zijn mansbakje stond een laagje water.
Daniël nam zijn tas in zijn andere hand en begon het
plein over te steken.
De stad omhulde hem als een vertrouwde jas, en het verwachtingsvolle
gevoel van die ochtend keerde terug. Alles
zou in orde komen. Dit was thuis, hier hoorde hij. En natuurlijk
zou Rosy blij zijn hem te zien.
Zonder aarzelen liep hij door de bekende straten, glipte
een steegje in om een stuk af te snijden, ontweek op het
nippertje een bromfietser die door rood licht reed. De jongen
keek om. 'Ken je niet uitkijke, eikel!'
Daniël stak tevreden zijn middelvinger op.
De straat was smaller dan hij zich herinnerde, de huizen
vervelozer. Twee panden waren dichtgetimmerd, de Chinees
die u thuisbezorgde was verdwenen. Ervoor in de
plaats was een videotheek gekomen. Het café bestond nog.
Dezelfde · gordijntjes op halve hoogte, de kozijnen nog
steeds in die vuilbruine kleur. Het enige nieuwe was de
179