Kortsluiting

Ze scheurden het dorp uit, haalden een auto in en draaiden
een fietspad op.
'Is het nog ver?'
'Paar kilometer.' Daniël probeerde te gaan verzitten,
wat moeilijk ging zonder voetsteunen. Zijn dijspieren be­
gonnen te protesteren, maar hij durfde zijn benen niet te ver
te laten zakken. Een keer de grond raken en je ging op je
bek.
Hij werd keurig voor het station afgezet.
'Haal je je trein nog?' vroeg de jongen bezorgd . 'Harder
ging niet. Ik moet 'm weer eens bijstellen.'
Daniël strekte zijn stramme benen. 'Ik ben hartstikke op
tijd. Bedankt hè.'
'Niks te danken. De mazzel.' De brommer knetterde
weg. De jongen keek nog een keer om en werd bijna ge­
schept door een auto.
Daniël stak grinnikend een hand op.
Het treinkaartje kostte negentien gul den tachtig en het gele
informatiebord vertelde hem dat er binnen drie minuten
een trein ging. Hij sprintte het perron op en stapte de eerste
de beste coupé in. Die was leeg op een oudere dame na die
stijfjes rechtop zat, haar tasje op haar schoot. Daniël in­
stalleerde zich comfortabel in een hoek.
De trein zette zich langzaam in beweging, rolde onder de
overkapping uit en meerderde vaart.
Het monotone kedoeng-kedoeng maakte hem slaperig. Hij
staarde uit het raam naar het wegdraaiende landschap.
Over een uur was hij in de stad. Hij haalde de appel uit zijn
tas en stopte hem weer weg, zijn honger plotseling ver­
dwenen. Stel dat ze niet wilde dat hij bij haar kwam wonen?
Daar was best kans op; als ze hem had willen zien, zou ze
I77